Eyvah ! Anne Oluyorum

Kabulleniş

Hiç bir zaman prezervatife güvenme...

Çok severek evlenmiş olsam bile anne olmak için çok gencim... Hemde fazlasıyla genç... O güzel gecenin sonunda prezervatifin yırtılmış olduğunu görmek küçük çaplı kalp krizi geçirmeme sebep olsa da hemen hamile kalacak değilim yaa... İlişki sonrası için olan o ilaçlardan da kullandım... Bir şey olmaz... Olmamalı yani... Daha okulum bitmedi... Mezun olacağım ben. Kariyer yapacağım. Her şey için çok erken. Hayatımı yaşamadan sorumluluk almak istemiyorum. Aslında tüm ömrüm sorumluluklarla geçti. "Kardeşin engelli yalnız bırakma, ona bak.. Anne baba kavgalı mutlu aile kızı ol... Kızsın sen ev işleri yapman lazım... İyi bir meslek için çok çalışman lazım.. O üstündekiler ne git doğru düzgün bir şey giy... vs. vs." gibi laflardan çok bunaldığım için genç yaşta çok sevdiğim adama evet dedim... Ailemin de bana destek olmalarını isterdim bu durumda tabi ama sözde beni çok düşünen ama hiç bir zaman benim isteklerimi görmeyen ailem bunu "Hayatımı Mahvetmek" olarak görmüşlerdi...

Evliliğim gerçekten herkesin hayal ettiği gibi ilerliyordu. Ev işlerine bile yardım eden, yakışıklı, sahiplenici, kıskanç gibi özellikleriyle bir çok kızın hayallerini süsleyen bir adamla evlendiğim için çok şanslıydım aslında... Tabi kıskanç okul arkadaşları ve eşime aşık kızları saymazsak.. Aramızı bozmak için her şeyi yapan o kızlar... Kıskanç olmayan birini bile kıskanç hale getirebilecek kapasitelerken benim gibi kıskançlık kapasitesi tavan biri düşün ne haldedir... Fotoğraflara bakacağım deyip altını çiziyorum eşimin numarasını benim telefonumdan silmek nedir arkadaş... Ben bu adamla her gün aynı yastığa baş koyarken senin bu yaptığının mantığı ne ben çözemedim... Allah akıl dağıtma konusunda kimseye adaletli davranmadığının kesin kanıtı böyle kişiler...

*****

Reglimin bu kadar gecikmesi normal değil tabi... O günden sonra bir test almakta yarar var haliyle... Erken teşhis hayat kurtarır diye bir kamu spotuyla eczaneye doğru giderken içimde heyecanla karışık bir korku vardı.

Testi alıp eve girip banyoya geçtim. İç sesimle savaşım hala sürüyordu...

Tamam...

Korkuyorum kabul...

Ne yapacağımı bilmiyorum...

O zaman şu yola ne dersin iç ses sonucu gördüğümde korkarsam yada üzülürsem aldıracağım ama mutlu olursam doğuracağım kabul mü? 

İç sesimden de onay aldıktan sonra testi yapıp beklemeye koyuldum...

Bir çizgi .... İki çizgi...

Ve mutlu son içim kıpır kıpır...

Mutluluktan gözyaşları...

Aynaya baktım ve mutluluktan ağlamanın bana çok yakıştığını düşünüp testi peçeteye sarıp salona geçtim...

Alex'e ne diyecektim ? Ne tepki verirdi? Oda çocuk için erken olduğunu düşünüyordu benim gibi ama ya kendi çocuğu olunca bu fikirden vazgeçerse... Ya çok severse yada aldır diye tutturursa...

İç sesimle koyu bir muhabbetin sonunda Alex'e kan testinden sonra söyleme kararı aldım.

*****

Ertesi gün hastaneye gidip kan testi sonucuyla da emin oldum...

Eyvah ! Anne Oluyorum...

Bir çok çocuk elimden geçti ama minicik bir bebeği ben daha kucağıma almadım. Nasıl büyüteceğim?

Ruhumuz anaç ama bizim... Kadınların genetiğinde var yaparım ben... Anne olmak için doğmuyor muyuz sonuçta? Bir gün olacaktı zaten ama  o gün bugün oldu ....

Ablamla aynı dönemde hamilelik eğlenceli olacak :D

******

Evet.... Asıl zor kısım... Alex'e bunu nasıl söyleyeceğim ??

Özel olmalı...

İlk çocuk...

İlk heyecan...

İlk göz ağrısı...

Eve gidip güzel bir sofra ve şarap ile açıklanabilir... Kafası hafif iyiyken daha mantıklı düşünüyor hem... Böylesi güzel evet...

*****

Evet mükemmel bir sofra, dünya güzeli ben ve bebek... İç sesim beni unutma diye haykırırken herşeyin çok özel ve güzel olduğunu düşünüyordum...

Güzel geçen bir akşam yemeğinin böyle bir bağırışla biteceğini düşünmemiştim haliyle...

"Hamileyim"

"Nasıl?"

"Bildiğin, standart, tüm dünyada doğal olan bir yolla.."

"Dalga geçmeyi kes ! Daha çok erken çocuk için! Yarın hastaneye gider aldırırız. Sonra çok istersen yaparız çocuk"

Bu muydu çocuk seven adam... Sanki şeytana avukatlık yapacakmışım gibi bu tepkiler ne?

"Sen beni hiç sevmemişsin..."

Evet son sözüm buydu... Tüm eşyalarımı toplayıp ablamın evine dönmeden önceki son sözüm... Eniştem şehir dışında olduğu için ablamla uzun uzun konuşup ayrılmak istediğimi söylemiştim. Hamileliğimi daha kendim kabullenmekte zorlanırken ablama anlatmakta açıkçası çekiniyordum. Söylemeye daha vardı... Eniştem gece geç dönüp beni salonda uyurken görünce ablamla uzun bir konuşmanın ardından beni kabullenmişti. Oda sırf hamile karısı üzülmesin, en azından ev işlerine yardım edecek biri olacağına ve kendisi iş için şehir dışına gittiğinde karısı yalnız kalmasın diyeydi... Bebeğimle mutlu anılarımızı yaşayacağımız evimizi ayarlayana kadar yada babamızın aklı başına gelene kadar eniştemin tavırları çekilebilirdi...

Zorluklar olsa da seni kucağıma alacağım küçük...