SİMSİYAH..

SİMSİYAH.. 5

Öncelikle merhaba.Okuyan herkese çok teşekkürler..İlham kaynağım sizlersiniz.Ayrıca bu bölümde karakterlerimizin resimleri vaaaar..Eleştiri ve yorumlarınızı merakla bekliyorum.Öpücükler :*

Evden çıktıktan sonra ne yapacağım, nereye gideceğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu.Önceden planladığım bir şey değildi evden ayrılmak.Ben annemin mağdur olan taraf olduğunu düşünmüştüm çünkü.Ben babamın annemi hamile bir şekilde bırakıp gittiğini sanmıştım.

Sonunda kafamı toparladığımda Doruğu aramayı düşündüm.Ama nereye kadar her sorunumda onu arayabilirdim ki?Daha fazla başına bela olamam.Bu yüzden kendime bir otel bulmayı düşündüm.Okula yakın bir semtte bir otel bulup birkaç günlüğüne rezervasyon yaptırdım.İyi ki almışım şu parayı.Yoksa sokaklarda yatardım valla.Eşyalarımı odaya yerleştirdikten sonra günün yorgunluğundan dolayı yatıp uyumaya karar verdim.Hem sabah okula gitmeliydim, bugün gitmememin cezası olarak.

Sabah olduğunda farklı bir yatakta uyanmak çok garip gelse de bir an önce şaşkınlığımı üzerimden atıp hazırlanmaya başladım.Neden bilmiyorum ama -hiç bilmiyorum canıııımmm- bugün güzel gözükmek istiyordum.Bu yüzden mini kot eteğimi ve kısa kollu tişörtümü üzerime geçirip, yandan bir çanta taktım.Hafif koyu bir makyaj yaptıktan sonra aynadan kendime baktım.Vay be! Fena değilmişim aslında.Acaba Doruk ne düşünüyor? Ah, onun düşüncelerini öğrenmek için neler verirdim..

Kesinlikle kimseye anlatmayacağım ailevi meselelerimi.Kendime verdiğim bu sözü tutma konusunda azimli bir şekilde otelden ayrılıp bir taksiye bindim.Okula ayak bastığım da bütün kafaların bana dönmesinden anladım bugün cidden hoş gözüktüğümü.Dorukcuğum nerde acabaaa??Görünürlerde yok.Ama tam karşımda bizim ikizler duruyor.Onlara doğru yürüdüğümde tabi ki soru yağmuruna tutuldum.

"Dün neden gelmedin?Dorukla ne oldu?Hemen anlatıyorsun güzellik" dedi Deniz.Meraklım benim, hiç sormak yok 'nasılsın' diye.

"Dün geç kaldım.O güzel uykumdan kalkıp da gelemedim.Dorukla bir şey olmadı.Arkadaşız işte." dedim.Öyle miyiz? 

"Hep arkadaştırlar zaten Dorukla." dedi Derya hemen.Bu kız neden bu kadar nefret ediyor Doruktan anlamıyorum.

"Yapma Derya.Ben onlar gibi aptal değilim.Onunla yatacağım falan yok." 

"Boşver Deryayı şimdi.Nereye gittiniz?Ne konuştunuz?Anlatmayacak mısın?" dedi dudaklarını büzerek Deniz.Şirinliğe bak, kız yolunu biliyor.

"Tamam meraklı.Dinle.Dün kahvaltıya gittik.Biraz konuştuk havadan sudan işte.Çok önemli bir olay yok anlayacağın." dedim.Yalandan kim ölmüş ki?Hem anlatamazdım ki gerçekleri.

"Of ya.Temas falanda mı yok yani?Yavaşsınız." 

"Ne bekliyorsun ki canım?" dedim gülerek.Deli kız, ne yapayım yani? Yapışamam ya çocuğa.

"Seninki ufukta göründü ve yanlız.Gitmeyecek misin yanına?" dedi Derya.Beni seviyor mu sinir mi oluyor anlamıyorum.Bu kızla bu olayı çözmem gerek cidden.Ama şimdi önceliğimiz Doruk.Ayağa kalkıp ona doğru yürümeye başladım.Bir gariplik vardı.Bana bakmıyordu çünkü.Çok yakınında olduğum halde beni takmıyordu.Görmezden geliyordu.

"Selam." dedim.Yüzüme hala bakmıyordu.Sakin olacağım ve bağırıp çağırmayacağım.Tamam.

"Sana da."

"Nasılsın?" Şaka mı yapıyor ya? Nefret ederim insanların beni görmezden gelmesinden.

"İyi." dedi buz gibi bir şekilde.Benden bu kadar.

"Sorun ne?Hiçbir şey olmamış gibi davranamazsın.Neler yaşadığımı bir tek sen biliyorsun, arkadaşız diye düşünmüştüm." Ben neden hiç susamıyorum ki? Yapacağım şey sadece kalkıp gitmek olmalıydı.Aptalca aklımdan geçenleri söylemek değil.

"Önemli değil.Kimseye anlatmam."

"Bana bak, senin derdin ne bilmiyorum ama bana böyle davranamazsın.Birine anlatıp anlatmaman umrumda değil.İstersen herkese söyle.Ama birgün ilgileniyormuş gibi yapıp ertesi gün tanımıyormuş gibi davranamazsın." dedim ve kalkıp okul binasına doğru yürümeye başladım.Hayır, arkamdan geleceğinden değil.Sinirliyim ve onunla daha fazla konuşmak istemiyorum.Ne sandım ki? Benimle ilgileneceğini, beni beğeneceğini mi?Beni seveceğini mi? Ah, bu çocuk kendinden başka kimseyi sevmez.Deniz haklıydı.

Dersler başladığında ders dinleyecek moralim kalmamıştı.Ailem, Doruk, her şey..Düşünmek istemiyorum hayatımdaki terslikleri.Ama düşünmezsen hiç üzerimden atamayacağım etkilerini.Hayatım boyunca bu olayın gölgesiyle yaşayacağım.Her aklıma geldiğinde gözlerimin dolmaması için ailemin hatasıyla barışmam gerek.Kabullenmem ve hayatıma devam etmem gerek.Ve şu dersten çıkmam gerek.

Sonunda zil çaldığında geriye kalan son 2 dersim boştu.Otele erken gitmek için bir nedenim yoktu.Aslında Dorukla konuşmam gerekirdi.Sabah söylediğim şeyler canımı sıkmıştı.Ne olursa olsun birini düşünmemem için onunla aramda kırgınlık olmamalı.Yoksa sürekli aklıma geliyor ve vicdan azabı duyuyorum.Yok çok sert çıkıştım, yok konuşmalıydım falan.Bunlara hiç gerek yok.Onu ararken telefonum çaldı.Kapatmış olmam gerekirdi ama kapatmadım.Çünkü hala içimde bir yerlerde bir yanım annemin beni arayıp bir açıklama yapacağına inanıyor.İşte o arıyor.Açmamalıyım ama açacağım.

"Merhaba Derin." dedi ciddi ses tonuyla.Her zaman kullandığı ses tonuyla.

"Merhaba."

"Neredesin? Kalacak bir yer buldun mu? Paran var mı? Sokaklarda beş parasız kalmanı istemem." Ah, tabi ya.Sadece bunları sormak için arayacak.'Özledim eve gel' demek için değil.

"İyiyim.Hallettim.Kapatıyorum söyleyeceğin başka bir şey yoksa." dedim.Hayır hayalkırıklığına uğramadım.Hayır, ağlamayacağım.

"Görüşmek üzere.Bir sıkıntın olduğu zaman arayabilirsin."

"Bu kadar kolay mı anne? Beni böyle kolay nasıl bırakabiliyorsun bir başıma? İnanılmazsın, ben de beni önemsemediğin izlenimi yaratıyorsun."

"Seni önemsemesem aramazdım Derin.Koca kız oldun kendi başının çaresine bakabilirsin.Böylesi ikimiz için de en iyisi."

"Öyle mi? Evet, haklısın.Ben senin gibi bir anneyle daha ne kadar yan yana kalabilirdim bilmiyorum.Böylesi çok daha iyi.Ayrıca benden kurtulduğuna sevinmişsindir, böylesi senin için de en iyisi ne de olsa." dedim ve tam kapatacaktım ki merakıma yenik düşüp son cümlesini dinledim.

"Açık olduğumuza sevindim." Ve dıt dıt dıt.Yüzüme kapattı.Açık olduğumuz.Sevinmiş.Söyleyemediği şeyleri dile getirmemden bahsetti.Biliyordum içten içe böyle düşündüğünü.Ama ondan duymak...

Gözyaşlarım yanaklarımı ıslatırken burdan bir an önce çıkıp gitmeyi düşündüm.Kimse beni böyle görmemeliydi.Ben böyle zayıf biri değildim çünkü.Arkamı dönüp çıkışa doğru yürürken bir yandan da gözlerimi silmeye çalışıyordum ki Doruğun bakışlarıyla karşılaştım.Hayır.Gelmesin arkamdan.Şimdi değil.Sinirliyim.Aklım karmakarışık.En önemlisi kırgınım.

"Derin! Dur.Ne oldu?" diye seslendi.Bir kaç saniye sonrada bileğimi tuttu.

"Dün evden ayrıldım.Şimdi de annemden 'senden kurtulduğum için çok rahatladım' cümlesini duydum." dedim sinirli bir şekilde.Niye bağırıyorum ki?

"Ben..Bilmiyordum.Bekle.Konuşalım.Ben özür dilerim.Sabah için." dedi. Hayır, şimdi seni affetmeyeceğim.Çekeceğin var elimden.Bileğimi elinden sert bir şekilde çektim.

"Defol git Doruk."

 Resmen hıçkıra hıçkıra ağlayarak, hızlıca yürüyüp bir taksiye atladım.Otelin adresini verdim...