Αγαπάω έναν βρικόλακα

Κεφάλαιο 8ο

-"Κάντις, μάσα με κλειστό το στόμα καλή μου!" παρατήρησε η μητέρα μου με μια γκριμάτσα αηδίας, την οποία προσπαθούσε να κρύψει με το ευγενικό χαμόγελο της.

-"Μα μαμά...δεν χωράει... στο στόμα μου!" παραπονέθηκε με δυσκολία η αδερφή μου, όντας μπουκωμένη με φαγητό. Μόλις είχε γεμίσει το στόμα της με μια τεράστια ποσότητα αυγών και αλλαντικών.

-"Τότε, μήπως να έτρωγες μικρότερες μπουκιές;" είπε ο πατέρας μου μέσα από τα δόντια του και στην συνέχεια ήπιε λίγο από τον καφέ του. Η Κάντις στριφογύρισε τα μάτια της αγανακτισμένη και συνέχισε να τρώει, με κλειστό το στόμα πλέον.

Καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας παρέα με την οικογένεια μου, που απολάμβανε το αργοπορημένο πρωινό γεύμα της ηλιόλουστης αυτής Κυριακής. Σε αντίθεση με τους συγκαθήμενους μου, δεν είχα όρεξη και φαινόταν από το σχεδόν ανέγγιχτο πιάτο μου. Δυστυχώς, το ανήσυχο βλέμμα της μητέρας μου με βοήθησε να καταλάβω πως η ανορεξία μου δεν είχε περάσει απαρατήρητη και αυτός ήταν ο λόγος που προσπαθούσα να κατεβάσω μερικές μπουκιές κάπου-κάπου. Δεν είναι πως το φαγητό δεν μου αρέσει, είναι παραπάνω από νόστιμο, όμως σκεφτόμουν τόσα πράγματα αυτή τη στιγμή που μου έκοβαν την όρεξη. Το χθεσινό βράδυ για τους περισσότερους σε αυτό το δωμάτιο κύλησε ομαλά και ευχάριστα, όμως αυτό δεν ίσχυε για εμένα. Το πάρτυ κατέληξε σε τραγωδία και σήμερα το πρωί συνειδητοποίησα πως έχω κενά μνήμη χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο. Κάθε φορά που πιέζω τον εαυτό μου να θυμηθεί, ένας περίεργος πόνος ξεκινάει στα βαθύ του κρανίου μου με στόχο να με αποτρέψει από το να πλησιάσω τις χαμένες αναμνήσεις μου. Το χειρότερο, φυσικά, είναι πως δεν μπορώ καν να θυμηθώ τι ακριβώς έχω ξεχάσει, ούτε καν με τι ή ποιον έχει να κάνει.

Ένας ακόμη λόγος για να μην μπορώ να φάω είναι η εφημερίδα στα χέρια του πατέρα μου, με πρωτοσέλιδο την χθεσινή τραγωδία στο πάρτυ. Η φωτογραφία με την χαμογελαστή αδικοχαμένη έφηβη ήταν ο λόγος που είχα το κεφάλι μου σκυμμένο σχεδόν μέσα στο πιάτο μου. Το σπίτι του Μπράντον ήταν πλέον το "αγαπημένο στέκι" της αστυνομίας καθώς οι έρευνες δεν είχαν σταματήσει ακόμη και πιθανότατα να μην σταματούσαν για αρκετές μέρες ακόμη. Το πτώμα είχε σταλεί για νεκροψία καθώς και κάποια ευρήματα από τον τόπο του εγκλήματος σε εργαστήρια για μελέτη. Οι περισσότεροι υποστηρίζουν πως το έκαναν άγρια ζώα, κάποιοι άλλοι λένε πως πρόκειται για κατά συρροή δολοφόνο και ελάχιστοι είναι αυτοί που μιλούν για μαγικά πλάσματα, πλάσματα του Σατανά. Εγώ πιστεύω πως ότι και αν είναι αυτό που μας επιτίθεται, αδιαμφισβήτητα κινδυνεύουμε και πρέπει να δωθεί ένα τέλος σε αυτό το μυστήριο. Χάνονται αθώες ψυχές και κανείς δεν κάνει κάτι για αυτό! Τόσα παιδιά, με μέλλον μπροστά τους, χάνουν τις ζωές τους και όλοι μας μένουμε βουβοί θεατές... είναι τουλάχιστον τρομακτικό αυτό!