Αγαπάω έναν βρικόλακα

Κεφάλαιο 4ο

Οι ακτίνες του πρωινού ήλιου τρύπωσαν στο δωμάτιο μου, διαπερνώντας τις κλειστές κουρτίνες του παραθύρου. Άνοιξα σιγά-σιγά τα ματιά μου, ενοχλημένη από την βίαιη εισβολή του ηλίου. Έψαξα την Ρενέ στην άλλη πλευρά του κρεβατιού, αλλα δεν την βρήκα. Σήκωσα το σώμα μου μένοντας ακόμη καθισμένη στο κρεβάτι και κοίταξα τριγύρω στο δωμάτιο. Ένα σημείωμα πάνω στο γραφείο μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Σηκώθηκα από το μαλακό στρώμα και πήγα να το διαβάσω και να το επεξεργαστώ.

«Καλημέρα, ξύπνησα νωρίς και κατέβηκα στο καθιστικό»

-Ρενέ

Έφυγα από την σοφίτα και κατέβηκα τις σκάλες κατευθυνόμενη προς το καθιστικό. Από τα μέσα της σκάλας μπορούσα να ακούσω την τηλεοράσεις να παίζει ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά σχέδια. Μπαίνοντας στο σαλόνι βρήκα όντως την τηλεόραση ανοιχτή και την Ρενέ να κοιμάται στον καναπέ. Χαμογέλασα με το θέαμα και πλησίασα την φίλη μου προκειμένου να την σκεπάσω με μια κουβέρτα, προσεκτικά προκειμένου να μην την ξυπνήσω. Χαμήλωσα λίγο την τηλεόραση και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα.

Στην κουζίνα η μυρωδιά του φρέσκου καφέ έκανε αισθητή την παρουσία της ανοίγοντας μου την όρεξη. Από αυτό κατάλαβα πως ο πατέρας μου είχε ξυπνήσει και τις υποψίες μου επιβεβαίωσε η ανοιχτή πόρτα που οδηγούσε στην πίσω αυλή. Γέμισα μια κούπα με φρέσκο καφέ και βγήκα στην πίσω αυλή. Αμέσως εντόπισα τον πατέρα μου που πότιζε τα λουλούδια.

-"Καλημέρα!" είπα καθώς τον πλησίαζα.

Γύρισε και με κοίταξε χαμογελώντας φτιάχνοντας τα γυαλιά του.
-"Καλημέρα, δεν σε είδα όλη μέρα χθες!" σχολίασε και συνέχισε το πότισμα.

Ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό μου να με πνιγεί. Αισθάνθηκα απαίσια που είχα ξεχάσει πως χθες ήταν η πρώτη μέρα του μπαμπά μου στη νέα του δουλειά καθώς δεν είχα ξεπεράσει ακόμη όλα όσα έγιναν χθες. Δεν έπρεπε με τίποτα να ανακαλύψει για την κρίση που έπαθα στο σχολείο χθες, ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ, γιατί θα απογοητευόταν και θα τον στεναχωρούσα. Φοβόμουν πως θα αποφάσιζε να γυρίσουμε πίσω στην Καλιφορνια αν το μάθαινε, και δεν ήθελα με τίποτα να φύγω από αυτό το μέρος. Όσο φοβόμουν στην αρχή αυτή τη μετακόμιση τόσο ευχαριστούσα τώρα τους γονείς μου για την απόφαση τους. Είχα βρει τόσο καλούς φίλους εδώ, το μέρος ήταν πανέμορφο και προτιμούσα τους ρυθμούς του Σάλεμ.

-"Ναι, όντως..." είπα κάνοντας μια παύση, "Πώς πήγε χθες; Ήταν η πρώτη σου μέρα στο νοσοκομείο!" ρώτησα εύθυμα προσπαθώντας να κρύψω όλη την εξάντληση που ήταν σκιαγραφημένη στο πρόσωπο μου.