The Four Years Gap

25

ZED

"Sulli. Im so sorry. Tell me na Huwag akong umalis. Hindi ako aalis." Sabi ko sa kanya at hawak ang kamay niya.

"No Zed, your family needs you." Pilit ngiti niyang sabi.

"But I need you. Come with us." Nakita kong nagulat siya sa sinabi ko.

"Its not that easy Zed. Hindi pwedeng ganon ganon nalang. Bata ka pa Zed marami pang pwedeng mangyari." Nasasaktan ako sa nangyayari samin. "I still have few months to be with you."

Niyakap ko siya ng mahigpit ng makita ang luha niya sa mga mata. Hindi ko kayang mawala siya sa tabi ko. Nasanay na ako na andiyan siya lagi. Hindi ko kaya.

"Hindi na ako aalis Sulli. Hindi ko kaya."

"No Zed, kaya mo yan. Don't be unfair sa family mo. They loved you so much especially your mom."

"Paano ka?" tanong ko sa kanya.

"Ano ka ba. Ako pa. kayak o to. saka magiging busy ako next year. Pagkagraduate ko mag rereview pa ako tas after review next year sa Dec mag boxboard exam ako."

"Pero Sulli ako hindi ko kaya!" galit na sabi niya. "Sabihin samahan nalang kita. Hindi na ako aalis."

"No Zed. Mabilis lang ang panahon. Tayo parin naman diba?" hinawakan ko ang mukha niya at hinalikan.

"I cant Sulli. If was hell the past 9 years na naghihintay ako na makabalik. At ito tayo nag anon nanaman? Aabutin ng apat na taon bago ako makabalik." Hindi ko na mapigilan ang luha ko.

"9 years nga diba nakaya natin, 4 years pa." mapait na ngiti niya ang nakikita ko.

"Saglit palang kitang nakakasama, tas ilalayo ka na? Sulli pwede ka namang sumama eh. pwede namang hindi na ako umalis."

"ZED ano ba! Hindi nga pwde ang gusto mo!" sigaw niya.

"Kasi ikaw kaya mo! Eh ako Hindi. Hindi ko kaya!." Pilit ko siyang niyakap.

"Bata ka pa Zed. Marami ka pang pagdadaanan simula palang naman ito diba. Maghihintay ako sayo." Sabi niya at hinalikan ako. Pero ang sakit. Isipin ko palang magkakalayo na kami hindi ko kaya.

"Sa ayaw mo at sa gusto hindi na ako aalis." Galit na sabi ko sa kanya.

"My God Zed! Grow up! Hindi pwede ang gusto mo!"

"I will do what I want!" sigaw ko sa kanya. Walang tigil ang luha naming dalawa.

"NO! sasama ka sa parents mo pauwi. Maawa ka sa mommy mo na araw araw hindi makatulog sa pag aalala sayo."

"I can handle myself. Mas mahalaga ka Sulli!"

"Ako lang naman diba ang dahilan ng pag sstay mo?" makahulugang sabi niya.

"What do you mean." Taka kong tanong.

"Magbreak nalang tayo." Alam ko nasasaktan siya sa sinabi niyang yon ramdam na ramdam ko dahil hindi siya makatingin sakin. Ang sakit sakin non. Pilit ko siyang niyakap.

"NO!Hindi ako papayag! Diba tayo na. mga plans natin. I cant lose you."

"Zed. Maghihintay naman ako eh. ikaw lang. alam ko babalik ka. Pero sana maunawaan mo naman ang sitwasyon. Your family needs you. Bata ka pa. kailangan mo sila. Ako kailangan din ako ng pamilya ko. Kahit abutin ng 10 years maghihintay ako. Kahit gaano pa katagal Zed. Pero sana maintindihan mo Zed hindi lang sa atin umiikot ang mundo. May kanya kanya tayong pamilya." Walang tigil ang pagpatak ng luha niya. Ang sakit isipin ng ganito.

"But you are breaking up with me."

"Haay please Zed understand. Masakit din sakin to. sobra. Pero ito ang mas makakabuti satin."