Hold You Captive || ✓

Kabanata 6

Kabanata 6

"Pwede ka nang magsalita." inunahan ko na siya, nandito kami ngayon sa restaurant kung saan kami kumain ni Savanna kanina. I texted her and I said that may appointment lang akong gagawin at naiintindihan naman niya yon.

"H-how are you..." tanong niyang bigla. "O-Oh, you c-can't understand english, I'll just adjust--"

"No, you can speak english, I don't mind." pinakita ko sa kanya kung paano niya binago ang isang Dakota noon. Balisa siya, I can't read his mind.

Hindi siya komportable sa kanyang mga kinikilos kaya siya lunok ng lunok. Since it's getting bored at wala man lang siyang nasimulang topic ay nag seselpon muna ako para maglibang.

"My mother... she wants to see you--"

"I don't have a vacant time, you see... I'm busy."

"The triplets... they wanted to see you too--"

"Can't you understand? I'm busy. Kung hindi mo naiintindihan kailangan ko pa bang mag english? Or naiintindihan mo naman talaga pero gusto mo lang makakuha ng--"

"I-I get it..." he nodded repeatedly.

I sighed and relaxed my self first. I watched him thinking kung ano ang susunod niyang sasabihin. At parang wala naman siyang balak na magsalita kaya sinimulan ko na.

"Mag tapat ka nga, you came here to talk or gusto mo lang magpapansin?" tanong ko.

His eyes grew wide, he's wearing a corporate suit, he looks so dashing on hus outfit yet...there was a weakness behind it.

"N...no. I came here to talk to you.."

"Don't lie Mr. Saldovar, I hate it when people lying to me--"

"I came here to see you." pag aamin niya, "I came here to see you, to ask you if you're fine. If you're doing okay..." aniya. I just shooked my head.

Huminga ako ng malalim at tumango na parang naiintindihan ko na kung ano ang gusto niyang ipahiwatig. Even if I know what does he mean... that doesn't mean na ayos na ang lahat.

May sakit pa ring naiiwan dito sa loob ng puso ko. But seeing him here, I want to hug him. Pero bawal.

"'Yun lang ba ang gusto mong sabihin? Kase kung wala na, let's stop these here so I can continue my work."

He shooked his head, and smiled a little. "Wala na..."

I nodded, "so... I got to go, mauna na'ko, ingat ka." even if I don't want to see him again, ayoko pa rin maging masama sa kanya.

But before I could go, a hand then suddenly grabbed me, forcing me to stop. While standing after him, I can feel the gripped of his hand tightened.

I clutch my chest feeling the pain on it. I don't want to cry, no... I will not cry.

"Is it true..." he murmured. "That y-you're fighting for your life?" tanong niya.

Binalewala ko ang mga sinasabi niya at hinawakan ang kamay niya para mabitawan ako at para maka alis na rin.

But his gripped was too tight that I couldn't leave by his grip.

"A-Answer me, Dakota, please..." bulong niya. His voice was shaking.

Hinarap ko siya at hindi na nakatiis, bumuhos ang mga luha ko habang pinanood siyang basa ang mukha sa luha.

While nodding, the tears on my eyes kept from falling.

"I-I have a cancer... hindi mo ba nabasa 'yon?" tanong ko.

"I-I read it... hindi ako naniniwala sa sulat... so I find you, hinanap kita para alamin kung hindi ka ba nagsisinungaling. B-but I guess you're not lying."

Ngumiti ako ng mapait, baka tama na 'to, baka ito na talaga ang huli naming pag uusap, I don't want to see him again.

At kung magkikita man kami, baka yon ay bilang pagkakaibigan na lang at kalilimutan na namin ang mga nakaraan.

If he will find a better one who can treat him right... then I guess I should back out. Because I don't want to involve on that kind of situations again.

Mas lalo lang lalala kapag pinatuloy ko pa ang nararamdaman ko para sa kanya. Mas lalo lang kaming magkasakitan. O baka ako lang ang masasaktan.

"H-hindi ako nag sisinungaling kapag magbibitaw ako ng mga salita, Anthony. Kusa ko yung sinulat para sa'yo... baka mag bago ang isip mo at hindi mo'ko papalayasin, p-pero... kabaliktaran ang mga nangyari," pagsasabi ko.

Slowly, his hold became weak. Para bang pinapatakas na niya talaga ako. This is what I want, a freedom.

He walk towards me with slow motion, he then held my face, and wiped my tears. Pinunasan din niya ang mga luhang namuo sa kanyang mga mata.

"This is fine..." aniya.

Kumunot ang noo ko sa mga sinabi niya. Hindi ko siya maintindihan.

"Anong ibig mong sabihin?"

Ngumiti siya at umiling. Hindi ko pa rin maiintindihan! Ano bang meron?!

"Sagutin mo'ko," sabi ko. "Kung hindi mo'ko sasagutin, hindi mo na ulit ako makikita dito..."

Humugot siya ng malalim na hininga. He then held my shoulders as he leaned closer and whisper beside my ear.

"Hinanap talaga kita para kunin ulit. I don't care if you will not accept me again, but I will do anything."

Nanlaki ang mata ko at galit siyang tiningnan.

"Nababaliw ka ba? Anong akala mo sa'kin? Basta basta na lang nakukuha?! Anthony baka nakalimutan mong g-ginalaw mo'ko ng labag sa kalooban ko!"

He lowered his head and he nodded like he knows everything. Naglakad ako papalayo pero sinundan niya pa rin ako hanggang sa makapasok ako sa elevator.

He's looking at me, while me... bursting into tears because I remember how he treated me so bad. Sinabi ko naman na eh na ayaw ko nang balikan at isipin pa ang mga nakaraan! Pero ano to!? Why would I kept thinking about us in the past!?

"You look more beautiful--"

"Don't say any word, you said you came here para kunin mo'ko, why? Don't you have any girlfriend? Nasaan na ba ang girlfriend mong sinasabi mong hindi ka sasaktan at hindi ka lolokohin?" tanong ko.

Napabuntong hininga na naman siya. Hindi na ako nagsalita kase alam ko naman na matagal na silang tapos nung babae niya.

Paano ko nalaman? Wala, hula ko lang. Halata naman eh. Hindi naman siya pupunta dito para hanapin ako kung hindi pa sila nagkahiwalay ng girlfriend niya 'diba?

"Ano ba talagang pakay mo sa akin, Anthony?" tanong ko.

He just shrugged, tumunog ang elevator at lumabas na ako. We're in the seventh floor at mabuti nalang ay walang mga tao roon kase nasa meeting lahat.

"You, ikaw ang pakay ko." aniya.

Huminto ako sa paglalakad at hinarap siyang muli.

"Hindi ako nakikipagbiruan sayo, kung nandito ka para saktan ulit ako, pwes, hindi na 'yon mauulit kase immune na ako sa mga masasakit."

He only smirked making my blood boil!

"That's what I want, baby... A hard to get, in case you forgot, you're in love with me before,"

Ang yabang naman nito. Noon lang naman 'yon, hindi na ngayon.

Hinarap ko siya at naglakad papalapit sa kanya.

"Ang kapal naman ng mukha mo, baka nakakalimutan mo, hindi mo tinanggap ang pagmamahal ko, sinayang mo nga eh, diba? Kaya napaisip ako... dapat ang pagmamahal ko ay dapat sa isang lalaki lang na tratuhin ako ng tama."

Doon ko siya iniwan, habang siya naman ay hindi makakalad sa kanyang kinatatayuan.

That's what you deserved!

"W-wait! Dakota, samahan na kita" sigaw niya at tumakbo papalapit sa akin.