CHAPTER 54

49 10 2
                                    

Yra Zianah Guiliani

Ilang araw na akong puyat at hindi mapakali, halata nadin ang pag itim ng ilalim ng mga mata ko, madalas narin ang pagsakit ng ulo ko at madalas ay nalilipasan ako ng gutom, lagi rin akong nakabantay sa cellphone ko , umaasang makatanggap ako ng magandang balita

Alas sais palang ng gabi ngunit napakadilim na dahil sa bagyo, napakalakas ng ulan at hangin at samanan pa ng nakakatakot at malalakas na pagkulog at pagkidlat

With a heavy heart, I pushed the curtains aside and gazed out into the stormy night, searching for solace in the chaos.

Napakunot ang noo ko dahil tila ba may naaninagan akong isang bulto ng tao mula sa malayo,  dahil sa sobrang lakas ng ulan ay hindi ko ito maaninagan ng maayos kaya naman mas pinakatitigan ito ng mabuti, isa itong lalaki

My heart leaped in my chest as recognition dawned. It was him. It had to be.

"Raven??" bulalas ko, kahit na malayo ay kita kong ngumiti siya na para bang narinig niya ang pagtawag ko ng pangalan niya, Hindi na magkamayaw ang pagtulo ng luha ko habang nakatitig sa kanya

I rushed downstairs, my heart pounding with a mixture of excitement and fear. "Raven? Oh my god! Where have you been? I've been so worried," I called out, my voice trembling with emotion.

I swung open the door, there was no one there at tanging malamig na hangin lang ang sumalubong saakin

Hindi kona pinansin ang malakas na ulan at wala na akong pakealam kung mabasa at magkasakit man ako, luminga linga pa ako sa paligid at mas nilakihan ang uwang ng gate

"Raven?" muli kong sigaw

"Stop hiding Raven! hindi ka nakakatuwa!!"  muling sigaw ko ngunit wala akong narinig at tanging patak lang ng ulan ang naririnig

With a heavy heart and an annoyed frown, I retreated back into the house,Before shutting the door, I cast one final glance outside, wishing desperately for his return.

Was it all just my imagination?

I was drenched when I entered the house, the rain soaking through my clothes. The worried looks of the maid met me, but I paid them no mind as I dried myself off

Coughing, I wrapped my arms around my pillow, pulling the comforter tight around me. Cold and burning with fever, I shivered in the darkness, tears stinging my eyes.
Sa puntong ito, tanging ang yakap niya ang hinahanap hanap ko, hindi matutumbasan ng ilang patong ng comforter ang init na dala ng yakap niya

I glanced out the window. The rain had stopped. It was quiet outside, just like the emptiness I felt inside. His absence was like a wound that wouldn't heal.

Dahil sa sobrang sakit ng katawan ko ay hindi kona maiwasan pang nakatulog.

Nagising nalang ako nang may malamig na bimpo sa noo ko, hindi narin gaanong kasama ang pakiramdam ko at nabawasan na ang init ngunit hindi pa ako tuluyang magaling at ramdam ko yun

I coughed again, the stabbing pain in my chest making me gasp for air.
Grabbing my phone, I saw missed calls from Sheki and Mikay. Frowning, I answered Sheki's call.

"What?" I snapped, my voice harsh.

"Bitchhhhh," sigaw ni Sheki mula sa kabilang linya ngunit hindi ang pagsigaw ni Sheki ang napansin ko, pakiramdam ko ay pilit ang sigaw niyang iyon, Arghhhh nevermind!!

"I just woke up! What's your problem? For Pete's sake, it's only 6 am!" I retorted.

There was a deep sigh from the other end before Sheki spoke again.

 Love In The Midst Of The Storm (Squad Series #1)Where stories live. Discover now