"Kokomi! Kokomi bekle!"
Okul çıkışı peşinden koşarak gitti. Tek istediği özür dilemekti. Kendini affettirmek. Onu üzmediğini bilmek istedi.
Bu sefer olmayacaktı.
Bu sefer her şeyi batıramazdı.
Bu sefer hatasını düzeltecekti.
Kolunu yakalayınca onu hemen kendine çekti, ama dengesini ayarlayamadığından ikisi birden yere düştü. Vücudu yaralanmasın diye kollarını etrafına sıkıca sarmalayıp başını eliyle desteklemişti.
İyi mi diye kontrol ettikten sonra derince bir soluk almıştı.
"Üzgünüm, dengemi koruyamadım ben."
"Sorun değil..."
"Beni dinler misin?"
Kokomi derince iç çekip yere baktı. Onu dinlemek istemiyordu ama gitmek de gelmiyordu içinden.
"Teşekkürler... Bak Kokomi, ben aslında açıklayacaktım.. Ama senin o hâlime öylesine hayran kalışın, bunu devam ettirmek istedi. Kokomi sen beni ilk defa o gün gördün. Onca sene boyunca görünmezdim ben senin için. Söylesene, ilgi görmek istediğin birinden ilk defa ilgi görünce nasıl hissederdin? Onu sürdürmek istemez miydin?"
"Ne? Sen.. bana aşık mıydın yani?"
"Ay ben onu itiraf etmiş bulundum değil mi..?"
Utançla yüzünü kapattı. Kokomi kıkırdayarak ona baktı. Ellerini yüzünden çekerek ona yumuşak bir bakışla baktı.
"Bence sen çoktan biliyorsundur benim cevabımı."
Yavaş bir hareketle Sara'yı kendine çekti ve dudaklarına hafif bir buse kondurdu. Bundan sonra hayatları bir tık daha farklı olacaktı, ama iyi bir yönde.
STAI LEGGENDO
That Guy On The Train!
FanfictionGözlerini açtığında karşısında maske takan, hafif sıska yapılı bir çocuğun kendisini tuttuğunu görmüştü. Yanakları kızarıp eteğini düzeltirken sessizce teşekkür etti, çocuk ise öbür yöne baktı. Her ne kadar kitaplarda okurken hoş gelse de ilk görüşt...
