Aynı günün devamı, çoktan öğle teneffüsü olmuştu. Teneffüsün bitmesine yakın Kokomi okula girmişti, gözü nöbetçi öğrencinin masasına takılmıştı. Bugün sınıf arkadaşı Sara'nın sırasıydı, ama Sara ortada görünmüyordu. Nerede olabilir diye bakınırken gözü masanın üzerindeki deftere takıldı. "Shouji'nin defterinin aynısı." diye düşündü. İçini açıp bakmak istemişti. En kötü ne olabilirdi ki?
Defteri açtığında ilk karşısına çıkan kendisine benzeyen kabataslak bir çizimdi. Bu kafasını karıştırsa da sayfaları çevirdikçe resimlerin, Shouji'nin ona gösterdiği resimlerin aynısı olduğunu fark etti. Hatta Shouji'nin imzası duruyordu. Kokomi durumu anladığı zaman oradaki sandalyeye çöktü, göz yaşlarına boğuldu.
Sonrasında Sara geldi masaya, ancak Kokomi'nin ağladığını görünce hemen yanına koşmuş, yere çömelmişti yüzünü net bir şekilde görebilmek için.
"Kokomi? Ne oldu? Bir yerin mi acıyor yoksa? Biri sana laf mı attı-"
"Sus! Neden bana yalan söyledin Sara? Neden beni sanki başka biriymişsin gibi kandırdın? Neden en başından beri sen olduğunu söylemedin hem de aslında sana aşık olduğumu bile bile?"
"Kokomi ben.. söyleyecektim.."
"Daha fazla yalanını duymak istemiyorum! Yeter!"
Kokomi koşarak lavaboya gitti. Sara ise donakaldı öylece, peşinden gidemedi. Zaten gidemeyeceğini de biliyordu. Hayatında ilk kez kendini bu kadar aciz ve çaresiz hissediyordu.
Şimdi ne yapacaktı?
YOU ARE READING
That Guy On The Train!
FanfictionGözlerini açtığında karşısında maske takan, hafif sıska yapılı bir çocuğun kendisini tuttuğunu görmüştü. Yanakları kızarıp eteğini düzeltirken sessizce teşekkür etti, çocuk ise öbür yöne baktı. Her ne kadar kitaplarda okurken hoş gelse de ilk görüşt...
