The Dhampir's Daughter

Chapter 7

Chapter 7

 

 

Ang dami kong nakilala dito.

Lahat sila mabait sakin.

Well..

Except for Ella and her two friends.

Sinusungitan nila ako.

But I don’t care.

Pagtingin ko sa wrist watch ko, quarter to 4 am na.

Syempre, kinailangan ko na umuwi.

Sina Samuel at Tyler dito na lang daw muna.

Absent daw sila..

Sabi ni Erick isusulat na lang daw namin ang pangalan nila sa attendance record para hindi sila mabuking.

Sina Ella, mamaya pa naman daw ang pasok kaya susunod na lang daw sila.

Next visit ko daw, maghunting na daw kami.

Don’t get me wrong.

We’re going to hunt animals.

Not human beings. :))

Umalis na kaming dalawa.

Monday na at may test kaya dapat maaga kami.

Ewan ko ba diyan kina Tyler.

Ayaw nilang pumasok.

Nakalayo na kami ng siguro mga 72 km mula sa bahay.

Ang layo kaya nito sa school.

Nakasakay lang ako sa likod ni Erick.

“Mabigat na ba ako?” tanong ko sa kanya

“Kaya ko naman.” Sabi niya.

“Kung nabibigatan ka okay lang. Turuan mo na lang ako tumakbo ng mabilis.”

“Okay lang. Kaya ko.”

“You sure?”

“Yeah. Don’t mind me.”

Okay sabi mo eh.

“What is your special talent?” tanong ko sa kanya.

“My talent? Singing. Drawing.”

“No. Not those. Yung tulad sa akin, visions of the future. Ikaw?” Napatigil siya sa pagtakbo.

“Ah. Yung sakin, nararamdaman ko ang mga nangyayari. Tsaka yung mga nangyari na.”

“Parang ako lang?”

“Hindi. Sayo nakikita mo. As in eksakto. Ako, nararamdaman ko lang. Kunwari nagkagera, malalaman ko agad kung sino ang namatay na. Pero hindi ko nararamdaman ang mangyayari palang. Past and present lang.”

“Aah. I get it.”

“Walang nagkakapareho ng talent. Meron sigurong similarities pero not ever completely the same.”

“Meron bang mga mind readers? Tulad ni Edward Cullen?”

“Oo. Si Tyler. Si Cole tracker.”

“Cole?!”

“Oo. Pero ibang grupo sila. Iba sa atin. Mga pumapatay sila ng tao.”

Nagsitaasan ang mga balahibo ko..