His Wife's Misery (His Series #3)

Kabanata 14

Kabanata 14
Baby

"IN freaking paper! Ridge, please let me own you fully not just your time."

"You can't," umiling si Ridge. "We can have a meet up tomorrow. Not just tonight, please?"

Mapaklang tumawa si Shein. "Damn, ano bang plano mo sa atin? Ano ako, parausan o pampalipas-oras?! Gano'n na ba kababa ang tingin mo sa akin dahil pumayag akong maging kabet mo na dapat hindi... dahil sa'kin ka, e," humikbi siya. "I first owned you pero ganito na lang kababa ang ganap ko sa buhay mo ngayon. Isang sidechick."

"Please, Shein, listen to—"

Naputol ang sinasabi ni Ridge nang halikan siya ni Shein. Napasinghap ako sa gulat kaya napatakip ako ng bibig dahil baka marinig nila ako. Nagsimulang magtuluan ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Mas lalong nasaktan at naiyak ako nang humalik pabalik si Ridge.

Unti-unti akong tumalikod ng may mabigat na dibdib. Bakit ba kasi ako nakinig pa? Ang sakit naman no'n. Habang patuloy na naglalakad palayo, unti-unti kong naiwawala ang sarili ko.

I'm lost. I don't know where to go. I have no one to hold on to. It's just me and my baby.

Ako lang. Sarili ko lang. Kami lang ng anak ko.

Nang tuluyan na akong makalayo, umupo ako sa bench na nakita ko. Hinahaplos ko ang baby bump ko habang taimtim na umiiyak.

"Anak, please hold on to mommy and I promise..." huminga ako ng malalim bago bitawan ang susunod na mga salita. "that i will never let go of your hand, too. It's just us. You and me. Against your dad and the cruel world. Mahal na mahal na mahal ka ni mommy. Mommy will never let you feel like you're neglected just like what my mom made me feel."

Humikbi ako. "Anak, do you think may kulang kay mommy? Kaya hindi ako kayang mahalin ng daddy mo? Do you think i d-deserve this?"

I sobbed more until I couldn't breath properly. I cried until my eyes are bawling. I talked to my baby like there was no tomorrow.

It's twelve-thirty in the midnight when i decided to call my mom. I wiped my tears when the phone started ringing.

"Anak? Bakit gising ka pa?" bungad sa akin ni mommy pagkasagot niya ng tawag. When i heard my mom's voice, I couldn't help not to sob. "Anak? What's the problem? Where are you?"

Kilalang-kilala niya ako. Alam niyang pag umiiyak at nasasaktan ako, aalis ako ng bahay dahil gano'n ang ginagawa ko dati.

"M-My, nasa park ako malapit sa bar. P-Please fetch me. Hindi ko na k-kaya, my."

"Sige, I'll be there, anak. Please hold on. Take care of yourself and the baby while I'm driving, alright? I love you, sweetheart."

I sobbed more. Hinayaan lang ako ni mommy na umiiyak at hindi binaba ang tawag habang nagd-drive. Somehow, my sobs are signs that I'm still okay for my mom. Pagkakita ko kay mommy, niyakap ko siya at umiyak pa ng umiyak.

"Wag mo ng uulitin 'to, huh?" mom said while trying not to cry when we're hugging each other. "Nandito pa si mommy, Chai. Do'n ka muna sa bahay. I can't lose you, anak, please. Mawala na lahat, 'wag lang kayo ng apo ko."

"M-My, save me from this situation," i said in between my sobs. "P-Please," i begged.

"How can i, anak? You love that man already. I can't do anything about it. You, you're the only one who can save yourself from this."

Bumitiw ako sa yakap. Hinawakan ni mommy ang pisngi ko saka pinunasan ang patuloy pa ring tumutulong luha ko. I wiped her tears, too.

"Reese will be strong for you too, sweetheart," mom assured then she smiled.

Kumunot ang noo ko. "Who's Reese?"

"Your baby!" she chuckled. "I'm naming her Reese. I know she's a girl."

"Reese Francesca, 'my! Isusunod ko sa name mo."

"Sounds classy, i love it," then we both chuckled.

"NEXT month will be the gender reveal party for the baby, Chai," mom said. I nodded to agree with her. "Para malapit na lumabas ang baby kapag nalaman natin ang gender."

"Okay, mommy," ani ko. "Thank you, mom."

"For my apo, I'll do everything."

Nag-ring ang phone ko na nasagot ko naman agad dahil katabi ko lang ang phone ko. Napatingin ako kay mommy ng makitang mommy ni Ridge ang tumatawag. Pinakita ko ang pangalan ng caller at tumango lang si mommy senyas na sagutin ko ang tawag. Ni-loud speaker ko 'yun para marinig din ni mommy.

"Hello po?" sagot ko sa tawag. Tumikhim ako. "Bakit po kayo napatawag, tita?"

"Nalaman kong wala ka pala sa bahay niyo ni Ridge, nabanggit ni Manang. Anong nangyari? Nag-away ba kayo ng anak ko, hija?"

"Uhm... h-hindi po. Na-miss lang po ako ni mommy kaya po ako umuwi rito sa bahay namin."

"Are you telling me the truth, Chai? Hindi ba talaga kayo nag-away ng anak ko? Tell me the truth para mapag-sabihan ko ang batang 'yun."

Tumikhim muli ako. Nanginginig na ang kamay ko sa sobrang kaba at pag-iisip kung dapat ba akong maging honest sa mommy ni Ridge. Inagaw mula sakin ni mommy ang phone at ngumiti siya dahilan para medyo kumalma ako.

I mouthed, "Thank you, 'my."

Alam ko sa sarili kong di ako tatagal sa pakikipag-usap kay tita. Hindi ko kinakaya ang kaba at sakit na nararamdaman ko ngayon.

"Uh, yes. Na-miss ko nga si Chai. Sorry kung hindi na nakapagpaalam si Chaisy kina manang at Ridge, Eriz. Babalik din naman siya sa bahay nila, 'wag kang mag-alala."

"Gano'n ba? Napatawag lang talaga ako para itanong iyon. Si Chaisy, kumusta? How about the baby?"

"Ayos naman. The baby is healthy. Habang nandito siya, sinisiguro ko namang well taken care of sina Chai."

"Thank God," bumuntong-hininga si tita sa kabilang linya. "Konti na lang, makikilala na natin ang apo natin, balae!"

Napangiti si mommy. "Oo nga. Excited na rin ako."

Hearing how they are excited to meet the baby makes my heart ache even more. What if we disappoint them or the baby? My relationship with Ridge wasn't working. How come we give the baby a complete and happy family?

My fear is for my baby to grew up in the same environment like where i grew up. I fear that I wouldn't be able to give the family the he or she deserves.

Humiga ako at tinalikuran ang side kung nasaan si mommy na masayang nakikipag-usap kay tita sa phone. Pinunasan ko ang mga luhang walang tigil na tumutulo mula sa mga mata ko.