ABİMİN ARKADAŞI (TEXTİNG 18+)

43 BÖLÜM

Oysa 1ay sonraya almıştım biletimi. Demirle birlikte döneriz diye. Ayağa kalktığımda abim hala yerinde oturarak bana bakıyordu. Nazan teyze ve melisada kalkınca demirde kalktı.

"Hadi abi" dedim abime kaş göz yaparak. Kırılmıştım yani. O kadar şeye rağmen onun ayaklarına gelmiştim. Gelmeseydim keşke. Kafama göre kararlat vererek sonda pişman oluyorum.

Abimde kalktığında nazan teyze ve melisaya dönerek "kapıya kadar gelmenize gerek yok. Kusura bakmayın öyle çat kapı oldu ama bir dahakine daha güzel bir gün geçiririz" dedim.

Nazan teyze anlamıştı kırıldığımı o yüzden "asıl sen bizim kusurumuza bakma güzel kızım." Diyerek demiri gösterdi kaşlarıyla. Bense ondan tarafa dönmeyerek melisaya ve nazan teyzeye sarıldım.

"İyi günler nazan teyze. Görüşürüz melisa" ikisinede el sallayarak kapıya yürüdüm. Abim arkada kalmış gelmemişti. Galiba buga girmişti. Anlamadım yemin ederim.

Dışarı çıktığımda ardımdan açılan kapıyla demir çıkarak yanıma geldi. Birşey belli etmeyecektim. Kırıldığımı ve heveslerimin bir cümleleriyle yok oluşunu belli etmeyecektim.

"Gece" ona taraf dönerek küçük bir tebeessümle baktım gözlerine. "Efendim?" Dedim sesime kırgınlık yansıtmadan. "Bugünmü geri döneceksin?"

"Evet saat 6da uçağım var" başını sallayarak "anladım" dedi. "Sen ne zaman gidiyorsun peki?" Kararsızlıkla dolu olan gözleri bir alev gihi yakıp yıkıyordu baktığı yeri. "Ben tam kararımı vermedim daha"

"Anladım" dedim aynı onun gibi. Abim kapıdan çıktığında "gidelimmi güzelim?" Diyerek yanıma geldi. "Evet abi gide biliriz" başını sallayarak demirle tokalaştı. Ona kızgın olduğuna adım gibi eminim ama belli etmiyordu.

Arkamı dönerek arabaya yürüdüğümde abimde arkamdan geliyordu. Kısa bir sürede ikimizde yerimizi alarak yola çıktık. Demirse bahçeden kollarını göğsünde birleştirmiş yolda kayb olan arabamıza bakıyordu.

Kötüleşmişti sanki. Acımasız olmuştu. Kalbi yoktu. Oysa eskiden benim kırılan kalbimi hemen anlar aramızı düzeltirdi. Daha sonrasında hiç kırmazdı kalbimi.

Şimdiyse düşünmeden kalbimi acıtacak cümleler sarf ediyor ve kırıldığımın farkına bile varmıyordu. Belkide bizim hikayemiz çoktan bitmişti. Belkide artık imkansızdık.

"İyimisin?" Abimin sesiyle başımı salladım. "İyiyim abi" yalandı. Hep olduğu gibi. "Öyle olsun bakalım" birşey demeden öylece akıp giden yolu izledim.

Giden onca dakikalar sonra eve gelmiştik. Şimdiyse odamda uzanıyordum. Eskiden demirle dolu olan odam. İlk odama geldiği zaman onu vurmam.

Belkide böyle bir sonu hak ediyorduk. Ama neden? İşte onu bilmiyorum. Belkide güzel bir geleceğe adım atmamız için önce dikenli yolları bitirmemiz gerek.

Ummadığımız bir anda o gelecekle karşıya karşıya kalacağız. Eminim. Çünkü biz bunu hak etmeyecek birşey yapmadık. Biz güzel bir sonu hak ediyoruz.

Demire bugün döneceğimi ima etmiştim ama dönmeyecektim. 2,3 gün buradayım. Biletimi 1aya alsamda önemli değildi. Abimede söylemiştim zaten eve girerken.