ABİMİN ARKADAŞI (TEXTİNG 18+)

27

Acıyordu kalbim. Her savunmayı görmezden geliyordu. Her savaşı görmezden geliyordu. Nankörlük yapıyordu belki ama acıyordu işte. İnanmıyordu kalbim. İnanmak istemiyordu.

Bir yanımsa doğruları söylüyor inan ona diyordu. Ama nafile bunu söyleyen aklımsa dinlemeyecektim. Kalbim ne derse onu edecek dinleyecektim. Çünki acıyordu. Acımasını istemiyordum.

Aklım peki? Beynim acımıyormuydu? O acımayı çoktan bırakmıştı. Kalbimin İlk hatasından bırakmıştı acımayı. Çünki biliyordu ilk hatadan sonra gerisi geldiğini. Öylede olmamışmıydı zaten? İlk hatamdan sonra milyonlarca hata yapmamışmıydım?

Yapmıştım. Hiç akıllanmadan. Hiç durmadan. Hiç söz dinlemeden. Acımasızca yapmıştım tek tek. Hepsinide aklıma kazımıştım. Büyük hatalar olmasa bile hatam vardı. En büyük hatamda vardı tabi. Mesala biri ard arda güvenin kırıldığına rağmen yine güvenmekti hatam. Bir umutdu işte içimde. Kalbimde.

Peki demire karşı aklımı mı dinleyeceğim, yoksa kalbimi mi? Kafam karışıyordu. Aklımla kalbimin arasında kalıyordum. Bu canımı acıtıyordu. Yoruyordu. Kafamı karışıtırıyordu. Onu özlemiştim evet. O gün bana kendini açıklamıştı ama birşey dememiştim. Yapamamıştım. Gitmişti sonra keşkeler demiştim içimden ama yapamamıştım.

O gittiği günün üstünden 29 gün geçmişti. Günleri sayardım. Yatağımdan çıkmazdım. 29 gündür odamdan çıkmıyordum. Sadece abim yemek getirip götürüyor teselliler veriyordu. Azra ve kumruda geliyordu bazen ama nafile. Kimseyi dinlemiyordum. Çoğu zamanımı balkonda geçiriyordum.

Omzumda iyleşmişti. İz kalmıştı sadece acımıyordu. Acısını kalbime yüklemişti belkide. Yine balkonumdaydım. Soğuk rüzgar tenime çarpıyordu. Üşümüyordum. Kalbim o kadar yanıyordu ki acısının ateşleri bedenimi ele geçirmiş yakıyordu.

Hiç birşey hiss etmiyordum.

Sadece onu özlüyordum. Onu düşünüyordum. O günden beri buraya birkez bile gelmemişti. Abimle konuştuklarını dahi duymamıştım. Sesini unutamıyordum. Sesindeki özlemi, mahçubiyeti, aşkı. Unutamazdım. O beni düşündümü hiç 29 günde?

Düşünmüşdür. Elbet düşünmüştür. İyide olsa kötüde olsa düşünmüştür. Sevmişti çünkü. Özlemişti beni. Düşünürdü. Oturduğum yerden kalkarak üzerimi değiştirdim. Evime dönmek istiyordum. Abim ne kadar inkar etsede onu ikna etmiştim. Zor olmuştu ama olmuştu işte.

Telefonumu şarj aletimi alarak çantama bıraktım. Biraz aksıyordum o günden beri. Ayaklarım ciddi hasar görmüştü. Kremler önermiştiler ama sürmemiştim. Abim bunu fark etdiğinden beri kendisi gelir sürerdi. O sürectede sessizce ağlardım. Hatırladığım için. Yaşadıklarım için.

Sessizce aşağı indim. Onur salonda oturmuş kahvesini yudumluyordu. Birşey düşünüyordu. Hemde ciddi birşey. Merak etmedim doğrusu. Merak edecek halim bile yoktu. Beni fark etdiğinde elindeki kupayı masaya koyarak yanıma geldi.

"Prensesim? İyimisin."

İyimisin ne kadarda yakardı insanın canını.

"İyiyim onur. Eve gidicemde"

Endişeli ve kararsız gözleri gitme diyordu ama yapacak birşeyimde yoktu. Başını salladı sadece. Ama o kadar yorgun bir şekilde yaptı ki bunu. Boynuna sarılıp saatlerce ağlamak istiyordum. Haraketlendiğimde sesi beni durdurdu.

"Seninle önemli birşey konuşmak istiyorum"

"Şuan değil onur. Kendime geldikten sonra konuşuruz"

Yeniden hareketlendiğimde kolumdan tutarak durdurdu. Gözlerime öyle derin bakıyor du ki çaresizce. İçimde birşeyler cızz etdi. Alevlendi yeniden yüreğim.

"1aydır kendine gelemiyorsun. O yüzden demir geldi sana"

Anlamadığım sözleriyle kaşlarımı çatdım. Demir mi? Kalbim hızlanıyor nabzım durmak istiyordu. Kolumdan yavaşca çekerek koltuğa oturttu.

"Bak gece. Senin benden birşey saklamanı, seni benden korkutacak birşey olmasını istemiyorum. Ben senin abinim. Her vakit yanındayım. Şah damarın kadar sana yakınım. Kan bağındayım. Bana güven. Benden sakınma. Korkma. Çekinme. Her hatanda yanındayım ve hatanı düzeltmek için elimden geleni yaparım. Demirden hoşlandığını biliyorum. En başından beri hemde. Bakışlarınız anlatıyordu zaten gece. Siz bir birinizi sevdikden sonra ben karşı çıktıktan sonra ne değişecek? Siz bir yolunu bulup kavuşursunuz bir birinize. Aranıza girmeyeceğim. Son 1ayda aranızda neler olduğunu biliyorum. Demir sana doğruları söyledi. Ben demiri küçüklükten beri tanırım. Ne söylediyse doğru. O sebepten gelemedi yanına. Birkez denedi ama sonrasında kriz geçirdi hastanenin önünde. Kayb etmek korkusu sarmıştı onun kalbini. O yüzden doğru olanı yap gece."

Gözlerimden akan sıcak yaşlar ona eşlik ediyordu. Biliyordu bizi. Birşey dememişti hiç. Kızmamıştı. Yanımda olmuştu. Göz yaşlarımı silerek kollarımı beline sararak başımı göğsüne yasladım. Şimdi hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

Saçlarımda gezinen elleri beni teselli ediyordu. Fısıltı şeklinde çıkan "teşekkür ederim abi" kelimesini duymuşmuydu bi haberdim. Başımı göğsünden çekerek göz yaşlarımı sildi. Anlıma kondurduğu buse göz yaşlarımı tazeledi.

"Ağlama artık. Gül hep. Çünki yanında seni çok seven abin var. Çünki yanında senin hep elinden tutacağı bir adam var. Şimdi kalk ve demirin elini tut"

İkimizide koltuktan kaldırarak elimden tutdu. Yaramaz bir çocuk gibi arkasından ilerliyordum. Kapıyı açtığında demiri görmüştüm. Gözlerim anında dolmuşdu. Aramızdaki mesafeye rağmen kokusu burnuma dolmuştu. Özlemim göz yaşlarımda can buluyordu.

"Demir"

Dedim fısıldarcasına. Demir bir bana bir abime bakıyordu. Merdivenleri çıktığında onur elimi bırakmış demirle kucaklaşmıştı.

"Teşekkür ederim kardeşim" demişti demir.

"Sana sonsuz güveniyorum demir"

Demir geri çekildiğinde geri yerini almıştı. Abim bana bakarak anlımdan öptü yeniden. Kapanan gözlerimi geri açtım. Demir elini uzatmış beni çağırıyordu.

"Git ve seni seven koruyan adamın yanında ol gece"

Abim sırtımı okşayarak gitmemi söyledi. Özlem dolu adımlarla merdivenleri indim. Arkamı dönerek onura baktığımda gülümsüyordu. Demirin gözlerine bakarak oradanda ellerine düştü gözlerim. Sağ elimi ürkek haraketlerle kaldırdım. Sıcak Avcuna değen soğuk elim onun teniyle temas etdiğinde gözümden bir damla yaş aktı. Elimden tutarak beni yanına çektiğinde bende abime dönmüştüm. Demir abime bakarak gülümsedi.

"Bu eli birdaha bırakmayacağıma söz veriyorum. Kardeşliğimizin üzerine hemde."