"အဖေနဲ့အမေကိုပြန်ခေါ်ပေး။ငါ ပြော
စရာစကားရှိတယ်"
" ပြောစရာမလိုဘူး။မလိုဘူးတော့ဘူး"
"နေစင်ဟန်"
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ငါတောင်းပန်
တယ်နော် ပြောစရာမလိုဘူး "
ဆွဲဖက်ထားသည်ကိုအလျင်အမြန်ရုန်း
၍ သူ့ကို ငေးကြည့်လာတဲ့ မျက်ဝန်း
တွေဆီမှာမေးခွန်းတွေများစွာ။
ဒီအကြောင်းအရာကို
ဘယ်လိုမှလှည့်ပတ်ပြီးရှောင်လွှဲ
ပြောလို့မရတော့သည်မလို့။
"ဆန်းဆက်က ငါကနေတစ်ဆင့်မင်းကိုလူကြုံ ပြောခိုင်းလိုက်တယ်။မင်းကို
သူအနူးအညွှန့် တောင်းပန်ပါတယ်။
သူမင်းကိုပြောခဲ့တဲ့စကားတွေကို
အကုန် ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီ။
မင်းဘာမှလုပ်ပေးစရာမလိုတော့
ဘူးတဲ့။ငါ့ကို အဲဒီလိုပြောခိုင်းလိုက်တယ်"
မျက်နှာသေနှင့်ပင် ငေးကြည့်နေ
သည်မှာပြောင်းလဲခြင်းမရှိ။
"သူမင်းကိုဘာတွေလုပ်ခိုင်းထားလို့
လဲ။ငါ့ကိုတစ်ခြားဘာမှမပြောပြဘူး။
အရေးတော့သိပ်မကြီးဘူးမလား။ငါ
ကသူလူကြုံမှာလိုက်လို့ လာပြောပြ
တာ။အဲ့တာဆိုရင်လေ ငါ ငါ ဆေးရုံ
ခဏပဲဝင်လာတာ ဒီနေ့အတန်းတက်
ရမယ့် အချိန်ကသိပ်မရလို့ငါ ဒီလောက်နဲ့ပဲ "
"ငါပြောမှာ!"
အနောက်ဆုတ်ဖို့လုပ်နေသည့် သူ့
ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားရချိန်။
"ဘယ်သူ့ပယောဂမှမပါပဲ ငါကိုယ်တိုင်
ကိုကဝန်ခံချင်လို့ ပြောမှာ။ တစ်
လောကလုံးကို "
"ပြောစရာမလိုဘူး။မင်းမပြောရဘူး"
သူ့အသံက အနည်းငယ်ပင် ကျယ်လောင်သွားလိမ့်မည်။
"ဗျူဟာပိုင် ငါ့ကိုကြည့်။မပြောရဘူး
ပြောစရာမလိုဘူးလို့ငါပြောနေတယ်လေ "
" ဘာဖြစ်လို့ဒီလောက်အထိတားနေရတာလဲ။မင်းပြောတော့ဆန်းဆက်မှူးငါ့ကို ဘာတွေလုပ်ခိုင်းထားလဲ မင်းမသိဘူးဆို"
မျက်နှာမလွှဲစတမ်း
စူးစိုက်ကြည့်နေသူရဲ့အေးစက်သည့်
အသံ။
YOU ARE READING
The First He Glared
Teen Fictionမင်းကိုပြောပြချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေအတွက်အခွင့်ရှိနိုင်ပါ့မလား....
Ending [Unicode]
Start from the beginning
