Benim Kurtuluşum

10.bölum

//  Naruto //

Uzun süre sersemlemiştim. Dünya dönüyordu, sanki başka bir dünyadan geliyormuş gibi sesler geliyordu bana. Düşünceler kayan yıldızlar gibi dönüyordu. Daha çok flaş vardı. Anılar belki.

Naruto!

Kurama'nın sesini zar zor duydum... düşüncelerim artık çatışıyordu.

Naruto, kahretsin, kendine gel, beni utandırıyorsun. Sasuke burada olsaydı sana Usuradonkatchi derdi ve haklı olurdu.

Sasuke...? Bu tanıdık geliyor...

Sasuke...

Bu kelimeyi beğendim. Bu bir isim, değil mi?

Evet Uchiha Sasuke. Bana o kadar batıda olduğunu ve onun kim olduğunu unuttuğunu söyleme?

Uchiha... Sasuke... Biliyorum... bunlar kalbimde bum bum diyen sözler... çünkü onlar önemli...

Sasuke...

Uchiha... Sasuke...

- Saa... Sasuke...,

-Naruto mu? dedi bir ses. Nasılsın ? Aklınız başına geldi mi?

Bu ses... Kakashi-sensei!

- Kakashi...Sasuke...iyi mi? dedim otururken, zihnim hâlâ bulanıktı.

Ne oldu ? Orochimaru'nun evinde miyiz?

Kakashi ağzını açtığında aniden her şey aklıma geldi. Dondum. Özellikle bir cümle dikkatimi çekti:

Kalbi... ARTIK ATMIYOR!

Daha sonra Kakashi'yi yakaladım ve paniğe kapılarak ona sorumu sordum.

- O İYİ ? Bana onun iyi olduğunu söyle!

- Naruto, sakin ol ve beni dinle. Sasuke yaşıyor. Kalp krizi geçirdi ama Orochimaru ve Karin onu bize geri getirdi. Beni duyuyor musun Naruto? Hayatta. Kötü durumdaydı, ormandan çıkmamıştı ama hayattaydı.

Kalbimdeki büyük ağırlığın kaybolduğunu hissettim ve rahat bir nefes vererek kanepeye çöktüm. Sasuke yaşıyordu. Önemli olan buydu.

Teşekkür ederim, teşekkür ederim, teşekkür ederim

- Onu görebilir miyim?

- Mmh, bilmiyorum, onun bulunduğu odaya bak.

- Ah, bu yeraltında kaybolacağım, diye cevap verdim utangaç bir gülümsemeyle.

Kakashi içini çekti ama gülümsedi.

- Her zaman gülümsüyorsun, bu iyi.

Her ne kadar bana sakinleştirici enjekte ettiği için eski sensei'me kızgın olsam da, çok fazla soru sormadan bana en başından beri yardım ettiği için ona ancak minnettar olabilirdim.

Ayrıca benden hala bir açıklama istememesi garip.

Yolculuk sırasında ona şunu sordum:

- Kakashi-sensei, neden burada olduğumuzu bilmek istemiyor musun?

Kıdemli ninja cevap vermeden önce soruyu geçiştirdi:

- Evet ama eğer buradaysak ciddi bir şey olmuş demektir. Zamanı gelince bana her şeyi anlatacaksın. Ne zaman istersen.

İlk başta şaşırdım, gülümsedim ve hafifçe güldüm. Kakashi-sensei öyle görünmüyordu ama oldukça anlaşılır biriydi.

-Teşekkür ederim dedim basitçe.

Kakashi-sensei omzumu sıktı ve cam odaya gelmeden önce daha dar bir koridora döndük. Sasuke'yi gördüğümde kalbim sıkıştı. Bu bana duygularımı fark ettikten sonra ona geri döndüğüm zamanı korkunç bir şekilde hatırlattı.
Ama bu sefer ne ilaç ne de maske var. Sadece beyaz çarşaflar içinde yatan, uyuyan bir beden.
Odanın bir köşesinde tamirat yapan Karin bizi gördü ve yanımıza geldi.

- Onunla yalnız kalabilir miyim? Bana yukarıdan aşağıya bakarken sordum.

İçini çekerek başını sallamadan önce birkaç dakika düşündü. Dışarı çıktı ve uzaklaştı, Kakashi-sensei de onu takip etti.

Sasuke'nin yanına oturup elini tuttum.

Ona baktıkça onu daha da güzel buluyordum. Abanoz saçları, soluk teni, incecik kemikleri, her şey uyum içindeydi. Benim sahip olmadığım bir yüz inceliğine sahipti.

Esnedim ve doğru düzgün uyumayalı birkaç gün olduğunu fark ettim. Yavaşça kollarımı ve başımı göğsüne koydum.

Kalp atışlarını duyabiliyordum. Sadece ritmini duymak bana güven verdi. Zayıfça, çok yavaş atıyordu ama atıyordu.

"Bu kadar küçük bir şeyin bu kadar güçlü ve önemli olması çılgınlık," diye fısıldadım. Kalp her zaman atıyor. Tüm hayat. Bu bir ömür...

Pff, Sasuke seni bir şaire dönüştürüyor !

Kurama'nın sözlerine dikkat etmedim ama yanılmadı. Sasuke beni değiştiriyordu. Bana kendimde bilmediğim bir parçamı keşfetmemi sağladı. Bu beni daha da olgunlaştırdı. Hinata'nın söylediği de tam olarak buydu.

Uykuya karşı savaştım ama göz kapaklarım o kadar ağırlaştı ki yavaş yavaş Sasuke'nin nefesiyle derin bir uykuya daldım.

Ve uykumda, küçükken beni Sasuke'yle buluşturan bir olayı hatırladım.

Sonraki bölüme devam et