Υπόθεση Μίλερ

𝐈

"Στεριά!" Φωνάζει ένα από τα μέλη του πληρώματος την στιγμή που βλέπει στον ορίζοντα το λιμάνι της Βενετίας. Το κορμί μου ακινητοποιείται. Σηκώνω αργά το κεφάλι μου προσπαθώντας να εστιάσω το βλέμμα μου στην μικρή μερίδα στεριάς που εκτυλισσόταν μπροστά μου. Τρέμω από χαρά. Πάντα επιθυμούσα να μείνω σε αυτό τον τόπο, και να που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Μετρούσα τις μέρες αντίστροφα και τώρα μια νέα πραγματικότητα αρχίζει να παίρνει μορφή.

Κλείνω, με δύναμη, το βιβλίο που διάβαζα κατά την διαδρομή και τρέχω να βρω τον μπαμπά μου. Το πλοίο μας είναι πολύ μεγάλο, τεράστιο για την ακρίβεια. Έχουμε φέρει από το παλιό σπιτικό μας, στην Αμερική, οτιδήποτε μπορούσαμε να φανταστούμε, από μοντέρνα μεταξένια υφάσματα μέχρι και κάτι άχρηστους πίνακες ζωγραφικής του μπαμπά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να τους πετάξω στην θάλασσα επειδή έπιαναν χώρο. Και 'γω και ο μπαμπάς θέλαμε να είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι για αυτή την μετακόμιση, έτσι καταλήξαμε να παίρνουμε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας. Λίγα πράγματα ακόμα και θα βρισκόμασταν στον πάτο του ωκεανού.

Μετά από λίγη αναζήτηση βρήκα τον μπαμπά μου να μελετάει τον χάρτη της πόλης στο γραφείο του. "Πατέρα!" Η φωνή μου είναι ελαφρώς τσιριχτή λόγω του απερίγραπτου ενθουσιασμού μου. Εκείνος με κοιτάει και μου χαμογελάει απομακρύνοντας τα μικροσκοπικά γυαλιά του από το πρόσωπό του. "Παλόμα μου, γλυκιά μου κόρη. Προς τι η τόση χαρά;" Με ρωτάει με μπόλικο ενδιαφέρον.
"Δεν άκουσες; Φτάνουμε!"
"Μα αυτά είναι εξαιρετικά νέα. Πάμε πάνω στο κατάστρωμα." Λέει εύθυμα καθώς σηκώνεται από την θέση του.

Ο καιρός είναι ηλιόλουστος, ιδανικός για μια βόλτα, κυρίως μετά από ένα τόσο μεγάλο ταξίδι. Η θάλασσα είναι αρκετά βαρετή όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να δεις πέρα από νερό. Όμως τώρα... Τώρα βρισκόμαστε στην Ιταλία! Την πιο ρομαντική χώρα, κατά την γνώμη μου, και η καλύτερη από κάθε άλλη που έχω επισκεφτεί. Η περιοχή, το φαγητό, οι ενδυμασίες και ιδιαιτέρως οι άνθρωποί της συνθέτουν μια αναζωογονητική ατμόσφαιρα, ειδικά για κάποιον που επιζητεί την γαλήνη και την χαλάρωση.

"Επιτέλους πατέρα, ο τέλειος τόπος. Δεν συμφωνείς;" Σπάω την σιωπή ανάμεσα μας ενώ και οι δύο συνεχίσουμε να κοιτάμε το πέλαγος. "Συμφωνώ και επαυξάνω, γλυκιά μου. Είναι αυτό που ονειρευόμασταν." Τοποθετεί το χέρι του στον ώμο μου τραβώντας με για μια αγκαλιά.

Ήρθε η ώρα για μία νέα αρχή.

✵

Η αρχή του τέλους.