Naar binnen

Niemand maakt reclame voor de sterrenhemel

Ik ging bij heldere nacht
naar de rivier op een afgelegen plek
Tussen de bosjes in het duister
zocht ik voorzichtig mijn weg
Bij de oever bleef ik staan
Ik zag niks behalve de contouren
van de bomen en het schijnsel van de maan
Ik hoorde niks behalve wat geritsel
Ik kwam er voor de sterren
Ik rook daar het gras
Ik voelde koude lucht
Ik wist niet of ik alleen was
Ik was geen meester van de nacht
Mijn lijf was gespannen, maar niets verstoorde nog de rust
Ik spitste mijn oren om te horen of er iets door de struiken ging
Zo stond ik daar, haast doof en blind
Zodat ik me klein voelde en begreep

Enkel op een paar plekjes hebben we maar straatverlichting
Maar de aarde is nog altijd donker en wild
Hier ligt al duizend jaar de rivier
En voor je, boven je staan de sterren die over je waken
In een ruimte die zich ondenkbaar ver en hoog boven je uitstrekt.
De hele hemel is ermee bedekt
Kijk ernaar, geniet ervan, zolang je wil, zolang je kan
Een uur of een kwartier,
Het universum toont zich hier
onverstoorbaar aan wie omhoog kijkt
Het gaat door zolang jij ervan wilt getuigen en daarbuiten

Toen nodigden mijn zorgen zichzelf uit
Wat ik overdag niet zeggen kan, zagen de sterren
En ze zeiden tegen mij:
Wij fonkelen hier al duizend maal duizend jaar
Wij hebben ook de verhalen van je ouders,
die van je grootouders
en van al je voorvaderen gehoord
Allemaal hebben ze moeilijke tijden meegemaakt!
Een mens is voor ons een gruisje stof bij de oase
dat in een oogwenk is verwaaid in een oneindige woestijn
Denk daar maar eens aan
En ineens leken mijn zorgen niet meer zo enorm te zijn