Savcının ailesi (Gerçek ailem)

Bölüm 53 ( sürpriz)

Nazdan:

Öylece yerde yatan Enes'e bakarken ilk şoku üstümden atarak nabzına baktım.

Çok şükür normal düzeyden bir az yavaş bir şekilde olsa da atıyordu. Hemen üstüne bakıp yaralanıp yaralanmadığını anlamaya çalışıyordum.

Omzunda ve bacağında kan vardı. Bacağındaki yara çok büyük değildi ama omzu kötü duruyordu.

Yanına oturup başını dizlerimin üzerine aldım. O sırada Enes gözlerini açıp baygın bir şekilde etrafa baktı. Gözleri üzerimde durunca bir şeyler mırıldansa da anlayamadım.

" melek gibisin"

Aradan geçen on dakikanın sonunda ambulans ve polis ekipleri de gelmiştiler. Ambulans ekipleri Enes'i alarken polisler de bana olayla ilgili sorular soruyordu. Onlara açıklama yaptıktan sonra bende Ambulansın peşinden hastaneye gitdim.

Sebebini bilmesem de sadece yanında olmak istemiştim. Hastaneye varınca Acil bölümüne alınmıştı.Aradan geçen yarım saatin sonunda normal odaya alınmıştı.
Doktorlar durumunun iyi olduğunu bir azdan uyanacağını söyleyip gitmişti.

Abimlere geç aldığım için Miran abim arayıp nerede olduğumu sordu. Ona gecikeceğimi söyleyip telefonu kapatdım. Ve odadaki koltuğa oturup uyanmasını bekledim.

Hastaneden ailesine haber verildiğini düşünürken odaya geçen günki dört adam gelmişti.

Beni görünce şaşırmıştılar. Bende ayağa kalkıp " Merhaba yolda giderken tesadüf sonucu kendisini buldum. Yalnız bırakmamak için de yanında kaldım" diye açıklama gereği duydum.

Onlar da anladıklarını belirtdikten sonra Hastaneden çıkıp abimlere geçtim.

O olayın ertesi günü telefonuma mesaj gelmişti.

Bilinmeyen numara :

Dün gece yanımda olduğun için teşekkürler.

Enes ben.

Numarasını kaydedip cevap verdim.

Siz:

Teşekkür edecek bir şey yok .

Ve numaramı bulmuşsun:)

Böylece Enes hayatıma geldi. Ve iyi ki geldi. İlk iki ay sadece arkadaş olarak konuşmuştuk. Ondan sonra ikimizin de bir birimize karşı hisslerimiz oldu.

İtiraf etdiğimiz nokta ise Enes'in Hakkari'ye göreve çıkması olmuştu. Gitmeden önce adliyeye gelip veda edecekti güya. Gideceğini öğrenince ben ağlamaya başlamıştım sonra ise Enes bana sarılıp teselli etdi.

İlk ben itiraf etdim onu sevdiğimi .
Benden sonra Enes bir kaç dakika şok içinde kalmıştı çünki hayatı boyunca hep yalnız yaşamış biriydi o.

Enes ilk tanıştığımızda bana " Bazen yalnızlık kötü ola bilir" demişti. O zamanlar bunun anlamını anlamamıştım ama onu tanıyınca nedenini anladım.

Enes daha beş yaşındayken anne ve babası bir kazada hayatını kaybetmiş. Akrabaları sahip çıkmayınca Enes yetiştirme yurdunda büyümek zorunda kalmış.

Bu yüzden ona göre kimse onu sevemezmiş. Ama bunu çok şükür aşa bildik biz.

İlişkimiz çok güzel ilerliyordu birlikte yaşamak isteyince abimler karşı çıkmıştılar. Sonra Enes'i tanıyınca ona güvenmiştiler.

Şu anda neredeyse yedi aydır aynı evde yaşıyorduk. Evlenmeye ne zaman kalkışsak ya onun görevi çıkıyordu yada başımıza bir şey geliyordu.