Savcının ailesi (Gerçek ailem)

Bölüm 21

Nazdan :

Almirayla konuştuktan sonra eve doğru yola çıktım. Açıkcası Almira düşündüğümün aksine olgunca karşıladı. Tabi içindeki kopan fırtınaları asla tahmin edemem. Ama bana kıyasla Almiranın acıları daha fazlaydı.

Aşık olduğu adam için ailesini karşısına almıştı sonuçta ise o adam onu yarı yolda en acı şekilde bırakmıştı. Düşünüyorum da Almira gibi bir arkadaşa sahip olmak çok iyi olucak.

Almirayı düşünerek eve gelmiştim. Saat henüz yeni 22:05 olmuştu. Evdeki her kes salonda oturmuştu. Bu gün bende yanlarına oturma kararı aldım. Tek boş yer Mirhanın yanı olduğu için oraya oturdum.

Oratda bir sohbet dönüyordu açıkcası konuyla alakalı hiç bir fikrim yoktu. Sultan hanım anlamış olacak ki bana döndü.

" Naz kızım biz eğer sende istersen Mirhanın otelinde bütün iş ortaklarımıza ve akrabalarla seni tanıtmak için yemek yiyeceğiz istermisin?"

Ona baktım sonra abime döndüm gözlerini kapatıp evet dememi istedi.

" Tabi Sultan hanım gelirim ne zaman olacak bu yemek?"

Bu sefer Mustafa bey cevap verdi " kızım sanada uygunsa biz yarını düşündük hem hafta sonu olduğu için her kes evde olacak"

Onu başımla onaylayıp " tamam yarın uygundur benim için de" dedim . Yanımda Mirhanın " ha! Birde küçük hanımın müsadesini alıyoruz"Mirhan kısık sesle konuştuğunu düşünse de duymuştum.

Yine de sessiz kaldım. Beni niye sevmiyor sevmese de niye küçük görüyor anlamadım.

Bu konu kapanınca her kes eskilerden sohbet ediyordu. Mert bey bana bakıp" Naz ilk geldiğinde Miran abimi içeri atdırmıştım demiştin o konu neydi öyle"

Miran abimin adı geçince gerilsemde hemen topladım . Onlardan nefret etmiyorum yani istesemde edemem onlar benim her şeyim. Ailem, dostum, ilk aşkım, abim ama yinede kırgınım.

Yüzümdeki gülümseme ile Mert abiye döndüm " şimdi ben yeni mezun olunca.....

Geçmiş:

Bu gün üniversiteyi bitirmiştik nihayet . Batuyla birlikte sınıf arkadaşlarımızı da alıp bir bara geldik. Abimler her ne kadar itiraz etse de Batu bana emanet diyip benim için izin almıştı.

Batuyla birlikte doyasıya eğlenmiştik. Yarın'dan itibaren yeni hayatlarımıza başlıycaktık. Aslında bu günün bizim için önemi daha bir farklıydı çünki üniversiteye başladığımız zaman söz vermiştik.

Mezuniyyet günümüzde son defa böyle eğlenip dağıtıcaktık sonra artık yetişkin sorumluluklarının farkında iki insan olucaktık.

Bizim bu hayalimiz yan masadaki çocuklardan birinin bana sözlü taciz etmesine kadardı. Sonra ne mi oldu önce Batu sonra ise bizi gizlice takip eden Miran abim çocuğun üstüne atladı.

Ben olanları hayretle izlerken sınıf arkadaşlarım da karıştı. Sonra karakolluk olduk.

Abime kızdığım için Miran abimden şikayetçi oldum. Neymiş merak etdiği için gelmişmiş hayır sen kavgaya niye karışıp yaralanıyorsun ki. Ama şikayət etme sebebim kavga değil tabii ki.

Miran abim kavgadan sonra bana dönüp" Böyle kısa giyersen olacağı buydu "demişti. Ne yani ben onlar gözlerine sahip çıkamayacak kadar karektersizse ben niye giyimimden ödün vereyim ki?

Neyse işte abim böyle deyince ben sinir krizi geçirip abimi nezarete atdırdım.

Şimdi: