Bir şey var içimde sürekli beni geriye döndüren.Ne kadar inkar etsem de bir türlü aşamadığım bir şey var.Büyük bir hayal kırıklığı ya da canımın yanması da değil bu şey,daha farklı bir şey var içimde benim geleceğime doğru açtığım her ışığı söndürüp geçmişe hapseden bir şey.Ne kadar denesemde yeniden bir şeylere başlamayı beni durduran bir şey.Bir kaç tane şarkı var sürekli dinlediğim kendimi bulduğum ve bir türlü çıkamadığım bir kaç şarkı..
Kaçmaya çalışıyorum o şeyden,kurtulmak istiyorum geleceğimi yeniden kurabilmek için ama ne zaman yeniden bir şeylere başlamayı denesem tutuyor kollarımdan sımsıkı sarılıyor bana ve engelliyor.Zamana bırakmayı da bırakıyorum zamanla,çünkü zaman sanılanın aksine hiçbir şeye iyi gelmiyor.Daha da kötüsü zaman geçtikçe o şey beni daha çok sarıyor ve dipsiz bir kuyunun derinliklerine doğru götürmeye devam ediyor.Çıkamayacağımı bile bile çırpınıyorum derinlerde,umudumu kaybetmeden deniyorum her seferinde.Ama ben biliyorum ki o kuyudan hiç bir zaman çıkamayacağım,bunu şimdi farketmiyorum her zaman biliyordum.Herkes güle oynaya devam ederken hayatına benim gülüşlerim her zaman sahte olacak.Ne kadar istesemde hiç bir zaman içten gülüp güzel hayallerde kuramayacağım.Çünkü bizim gibiler böyledir,ömrü boyunca sırtında bir mezar taşı taşırlar.Öldürülen hayalleri vardır bu mezar taşında,buruk kalan sevinçlerimiz vardır ve ne kadar istesek de sırtımızdan asla inmez o mezar taşı.Ve şunu anlarız bir gün;
"Bizim sonumuz ta en başından belliydi"Biz sadece bir umut bu sonu değiştirmek güzelleştirmek istedik,fakat istemek yetmez.Ne zaman ki gerçekten o mezar taşının altına gireriz o zaman iner sırtımızdan bu yük..
