İnsanı duyguları yaşatır ve insan duygularıyla var olduğunu hisseder.Birilerini sevebilmek ya da nefret edebilmek aslında varoluşumuzun bir neticesidir aslında.Duygularımız olmasaydı nasıl olurdu acaba?Ya da duygularımızı bir daha hissedemeyeceğimiz şeyler yaşasak ve bir daha hiçbir şeye hiç kimseye karşı bir duygu besleyemeseydik..O zaman var olduğumuzu nasıl anlayabilirdik.Nefes alıyor olmamız,yürümemiz ya da konuşuyor olabilmemiz var olduğumuz anlamına gelir miydi?Hisleri olmayan bir insan yaşıyor diyebilir miyiz sahiden?Yaşıyor olmak için nefes almanız yetmiyor bence.Dediğimiz gibi biz duygularımızla yaşıyoruz ve birisi gelip o duygularımızı bizden alınca aslında yaşamaya sadece nefes alarak devam etmeye başlıyoruz.Bedenimiz her ne kadar var olsa da artık ruhumuzun bir ölüden farkı kalmıyor.Her ne kadar zaman her şeyin ilacıdır desekte,her şeyin fazlasının zarar olduğu gibi zamanın fazlası da bize zarar veriyor ve zamanla hiçbir şeyin düzelmediğini anlamaya başlıyoruz.
Bunu farkedip kabullenebilmek de bir erdemdir aslında,çoğumuz bunu kabullenemiyoruz ve zamanın bize iyi geleceğine kendimizi inandırıyoruz.Ama zaman bize bir şey getirmediği gibi aksine bizden birçok şey götürüyor.Ve biz o zamanın içinde duygularımızı ararken aslında hiç sonu olmayan bir masalın sonu olmayan bir karakterine dönüşüyoruz...
