"Anlamlandıramadığım bir boşluk var içimde.Ne yaparsam yapayım bir türlü dolmayan bir boşluk.İnsanların içindeyken attığım kahkahalar yalnız kaldığımda sanki o boşluğa düşüyor ve hiç kahkaha atmamışım,daha kötüsü sanki bir daha hiç kahkaha atamayacakmışım hissi oluşuyor.Zaman bir şekilde geçiyor ama geçen zaman, yaşadığım şeyler içimde ki boşluğu doldurmak yerine günden güne büyümesini sağlıyor gibi.Bir şeyler hissedebildiğim zamanlara özlem duymama sebep oluyor bu boşluk.Bir şeyler hissetmeyi, duygularımı özlüyorum.Oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi kaldırıma oturup ellerimle dizimi avuçlamak isteği geliyor ansızın..
Ve şunu fark ediyorum ki ben artık o boşluğu doldurmak için çaba bile gösteremiyorum.Neden olduğunu sorgulamıyorum artık,dolacak mı yoksa daha da büyüyecek mi diye kaygılanmaktan da vazgeçtim açıkçası.Bedenimin bir parçası gibi görüyorum bu boşluğu ve bununla yaşamaya alışıyorum.Bir gün birisi o boşluğu doldurabilir mi diye hayal bile kuramıyorum artık,çünkü biliyorum;kimse içimizde ki boşluğu dolduramaz,sadece bir süre orada bir hacim yaratır.Biz o boşlukları kendimiz doldurmalıyız kimseye ihtiyaç duymadan.Fakat ben o boşluğu doldurmayı değil onunla yaşamayı öğrenmeye başlıyorum,sanırım bu hep böyle olacak.."
