Herkes mutluydu, bu dünyada, dünya acımasız ama çokça mutlu ettiği kişiler varken neden bütün acıyı biz çekiyoruz. Neden bütün gerçekleri biz sırtlıyoruz, bunu hep sordum, hep soracağım adalet yerini bulup masum insanlar mutlu olana kadar hemde. Bel...
Bu bölüm bol bol yorum yapmayı ve yıldıza basmayı unutmayın
Bölüm şarkıları
Vaboh- l'm not your angel
James Arthur-Train Wreck
Grandson-Blood // Water
Keyifli okumalar💜
________________________
"Herşey daha yeni başlıyordu ve bittiği zaman hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15 Nisan Saat 19:00-19:10 suları
Yaşlı kadın kanepesinde oturmuş, “Bir İdam Mahkumunun Son Günü” kitabından en üzücü sahneyi okurken göz yaşlarını tutamayıp ağlamıştı.
Sahnedeki adam idam edilmeden önce çocuğuyla tanışıyor, onu öpüyor, kokluyordu; ancak kızı onu yeni tanıyordu, korkunç ve trajik bir durumdu.
Kendini toparlamaya çalışırken etrafına bakındı, bir peçete bulmaya çalıştı; fakat ne yazık ki, hepsini kitabın yarısında tüketmişti. Bu sırada tepesinde beliren gölge, yaşlı kadına bütün nezaketiyle peçete uzatırken, yaşlı kadın minnetle o peçeteyi robotun elinden almıştı.
Bu robotu, daha dün eşi robot merkezinden satın almış, eve getirmişti. Mavi irislere sahip robot sahibinin sonraki komutunu beklemeye başladı.
Burnunu çeken sahibi; “Duygusal sonlu kitaplardan nefret ediyorum. Bunu bile bile başladım buna.” Demişti. “Ben bir robotum, duygusal sonlu kitapları bilemem ama sizi neşelendirecek bir takım şeyler anlatabilirim.”
Yaşlı kadın robotun bunu demesine karşın dudaklarımda ufak bir tebessüm oluşurken. Robotun bugün sabah olduğu gibi yine kalbi kasılmıştı ama sahibinin yanında elini kalbine götürmesinin garip olacağını düşünerek eline acıyla tırnaklarını geçirmeyi denedi sadece. O sırada içeri giren yaşlı kadının eşi Batu Beydi.
“Maç var bu akşam sen yiyecek bir şeyler ayarla!”
Robot aldığı bu emir cümlesi karşısında başını eğip uzaklaşmayı denesede. Bu sefer bütün kemiklerinin kasıldığını hissederek acıyla yere düştüğünde hem yaşlı kadın hemde yaşlı adam ne olduğunu anlamamıştı ama mavi irislere sahip robot başına gelen şeyin farkındaydı.
Bugün 15 Nisandı onun merkeze geldiği ilk gün onun artık ölüm günüydü. Acıyla tırnaklarını geçirdiği ele döndü bakışları yıllardır görmediği kan parmaklarına doğru yol almıştı. Ölmek istemişti hatta tanrıya geçirdiği 7 yıl içinde dua etmişti bin kez ama nerden bilebilirdi ki ölümünün onun gibi insanların yanında olacağını. İnsan değildi üstelik o insan olsa kalbi ona acı pompalamaz, aldığı nefes işkence etmez, kanı vücudunun içinde dolaşır dışarıya taşmazdı.
