Duvarın Ardındakiler

Gerçeğin yansıması

Bölüm şarkısı: Güneş-NKBİ

İyi Okumalar canlarım💜

_______________________________

  "Ben yeni başlıyordum
ve herşey bittiği zaman tek gerçekler ortada kalacaktı..."

  18 Temmuz 2029
Ellerim titriyordu, bu sinir hali değildi. Fakat elim o kadar çok titriyordu ki elimde tuttuğum tepsideki kahvelerin yarısı bardaklardan taşarak tepsiye doğru yol almıştı .

Elimi titreten bu duygu korkuydu, korkum çaresizliğimi renkendiriyordu bir ressamın tablosu değildim, ama çaresizliğim resamlara ilham olurdu. Az önceden beri beni izleyen ama belki benden 25-27 yaş büyük adama yaklaşıp kahveyi alması için tepsiyi ona doğru uzattım.

"Hangisi benim ki güzelim."

Adamın bana attığı iğrenç bakışlarıyla cevap beklediği aşikardı ve  diğer herkesin bizi dinlediğini ya da izlediğini görmem için kafamı bile kaldırmama gerek yoktu.

"Bilmem istediğinizi seçebilirsiniz."
Adamın yüzünde ki ifade biraz bozulmuş gibi olsada daha fazla yüzüne bakmadan kenara çekildim ve sindiğim duvar kenarında beklemeye başladım.

13 yaşındaydım ve 13 yaşında çocuk olan birinin zorla evlendirilmesi kadar berbat bir şey var mıydı bu hayata?

Artık bir ayağı çukurda olan adam hafifçe öksürerek ilgiyi üzerine topladı.

"Evet gelelim sebebi ziyaretimize."

Gergin olan ellerimi kucağımda birleştirdim. 

"Allahın emri"

Ellerimi gergince tırnaklarımı geçirdim alan hilal işareti sonumun göstergesiydi. Hiçbir son mutlu bitmezdi. Ben bunu öğrenmiştim hayattan.

"Peygamberin kavliyle"

Sakın, sakın ağlama acınacak olduğun bu durumda buradaki herkesin sana zavallı olduğunu hissettirmesine izin verme...

"Kızınızı oğlumuza istiyoruz."

Adamın gözü bende daha fazla oyalanmaya  başlayınca zaten eğik olan kafamı daha fazla eğilebilecek gibi eğildim. Küçüldüm olduğum yerde yok olmayı dileyerek...

"Başlık parası olarak  85 bin lira isterim  nasıl olsa ben onun hem annesi, hem babasıyım.

Adam, bana asla fikrimi sormayan para için beni evlendiren babam olacak şerefsizin dediklerini kabul ettiği an ben yok oldum. Çocuktum yok olmayı arzulayan ve gençtim yok olmayı dileyen...

                                 😥😥😥
Günümüz

Herkesin bir başlangıcı vardır, derdi hep babam. Yoksa bir hikayeye sahip olamazdık...

Gözlerim yarım saattir

'duvarın ardındakiler'

yazan yeri defalarca okudu, değişme olmayan sonuç beni daha da mutlu olmaya sürüklerken 'Hilal cadısı bana bir iyilik yaptı' diye geçirdim içimden. Kanlı bir dosyaya sahip değilsem, robotlara ilgili makale yazabilirdim. İnsansı robotları yapan kişiyle röportaj yapmak daha eğlenceli olurdu.

Bu düşünce beni daha fazla bir maceraya atılma hevesini yaşatırken  montumu alıp hızla sandalyeden kalktım.

Kaybedecek bir zamanım yoktu. Çantama telefonumu ve iPad'imi sıkıştırırarak hızla asansöre yöneldim. Kabine bindiğimde 0. Katta bastım ve çantamdaki telefonu çıkararak arama motoruna 'duvarın ardındakiler' yazıp arattım çıkan sitelerden birine girdiğimde sahibi olan adam, orta yaşlarında yüzünde insana huzur ve güven taşıyan bir gülümsemeyle ekrana bakan biriydi.