Γεύση πορτοκάλι

8//Νύχτα με φεγγάρι

"Θέλω τόσο πολύ να τα αφήσω και να φύγω. Αλλά πέντε οικογένειες τρέφονται από τα κτήματα, δεν μπορώ να τους πετάξω στο δρόμο επειδή έτσι απλά το θέλω."

Ακόμα και αν το σώμα του έδειχνε χαλαρό μπορούσα να νιώσω την ένταση του στον αέρα του μικρού μπαλκονιού.

Έχοντας αφήσει πίσω μας την ταβέρνα μερικές ώρες μετά βρεθήκαμε να πίνουμε τζιν στο δωμάτιο. Η ώρα ήταν περασμένες δώδεκα αλλά ο ύπνος δεν έμοιαζε να θέλει να μας πάρει.

Και οι δύο χρειαζόμασταν αυτή τη νύχτα.

Μου είχε πει πως είχε κάνει μερικές εκθέσεις με την δουλειά του πριν σχεδόν έναν χρόνο. Όπως και ότι λίγο πριν πετάξει για Ελλάδα του ακύρωσαν μια συμφωνία. Θα φωτογράφιζε για ένα περιοδικό στην Νέα Υόρκη αλλά τελευταία στιγμή άλλαξαν γνώμη.

"Προσπάθησες να μιλήσεις μαζί τους;"

Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε. "Δεν είμαι από τους τύπους που παρακαλάνε. Το μήνυμα τους το πήρα" είπε κοφτά με τις γωνίες του προσώπου του να παίρνουν μια άγρια όψη.

Κατάλαβα πως μιλούσε ο εγωισμός του, και ειλικρινά μάλλον και εγώ έτσι θα αντιδρούσα.

"Για μήνες δεν είχα καθόλου όρεξη να πιάσω την κάμερα. Θεώρησα αυτήν την συμφωνία σαν ευκαιρία... μήπως και...αλλά έκανα λάθος μάλλον." Ήπιε μια γερή γουλιά από το ποτό του και κοίταξε στο βάθος την σκοτεινή θάλασσα. "Είναι περίεργο...Εκεί που ένα πράγμα σου γεμίζει την ζωή, ξαφνικά χάνεται..."

Μπορούσα να νιώσω αυτό ο κενό που έλεγε. Το είχα νιώσει με την αρθρογραφία. Η μόνη μας διάφορα είναι ότι εγω την παράτησα τελείως.

"Την έχεις μαζί σου;"

Έσμιξε τα φρύδια του γυρνώντας προς το μέρος μου.

"Την κάμερα σου" συμπλήρωσα.

"Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτήν." Τα λόγια του γλυκόπικρα.

Χαμογέλασα. "Θα σε πείραζε να μου την δείξεις;"

Οι άκρες των χειλιών ανασηκώθηκαν και στάθηκε στα πόδια του, πριν μπει μέσα στο δωμάτιο. Τον ακολούθησα με το βλέμμα μου καθώς άρπαξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγήκε από το δωμάτιο.

Κοίταξα το υγρό μέσα στο ποτήρι μου ανακατεύοντας το με το καλαμάκι όσο τον περίμενα.

Γύρισε με έναν μαύρο σάκο. Τον άφησε πάνω στην τρίτη καρέκλα και τον άνοιξε αποκαλύπτοντας την κάμερα και μερικούς φακούς. Κούμπωσε έναν από αυτούς, χωρίς να καταλαβαίνω την διαφορά, πάνω στην κάμερα και αφαίρεσε το καπάκι.

"Δες..." με παρότρυνε τείνοντας προς το μέρος μου την κάμερα. Άφησα το ποτό μου στην άκρη και έπιασα την κάμερα. Προς έκπληξη μου δεν ήταν όσο βαριά πίστευα.

Κοίταξα τον Μάξιμο πριν σηκώσω την κάμερα και δω μέσα από το φίλτρο.

Αναφώνησα έκπληκτη.

Τα φώτα του λιμανιού έδειχναν τόσο ζωντανά. Μέχρι και η λάμψη του φεγγαριού πάνω στη θάλασσα έδειχνε μαγική. Την απομάκρυνα για μια στιγμή για να συγκρίνω με αυτό που αυτό που έβλεπα στην πραγματικότητα.

"Το μάτι αδικεί αυτή την ομορφιά."

Ο Μάξιμος γέλασε. "Είναι απλά ρυθμισμένη να τονίζει λίγο παραπάνω τα χρώματα"

Τον λοξοκοίταξα κάνοντας τον να γελάσει. "Μην είσαι τόσο ρηχός" τον πείραξα. Σε μια παρόρμηση της στιγμής έστριψα τον φακό προς το μέρος του. Πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί το "κλικ" ακούστηκε, απαθανατίζοντας τον με τα φρύδια του να σχηματίζουν ένα βαθούλωμα ανάμεσα στα μάτια του.

"Συνήθως στέκομαι πίσω από το φακό" είπε καθώς εγώ παρατήρησα την φωτογραφία του.

"Ε εντάξει δεν δείχνεις και άσχημος" είπα αδιάφορα.

"Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο υποθέτω;" είπε όχι και τόσο σίγουρος και ξεσπάσαμε και οι δύο σε γέλια. "Σειρά μου τώρα..."

Πριν προλάβω να αντιδράσω άρπαξε την κάμερα από τα χέρια μου.

"Τι; Όχι! Δεν υπάρχει περίπτωση" Έκρυψαν με μιας το πρόσωπο μου με τα χέρια μου.

Δεν μου αρέσει να με βγάζουν φωτογραφίες. Δεν πιστεύω ότι έχω ιδιαίτερη φωτογένεια και όταν τύχει να βγάλω καταλήγω να τις διαγράφω όλες.

"Έλα μόνο μια" παρακάλεσε αλλά αντί να του απαντήσω του γύρισα την πλάτη.

"Αν δεν την βάλεις πάλι μέσα στην θήκη δεν γυρνάω"

Ο Μάξιμος γέλασε. Κάνω σαν μικρό παιδί, το ξέρω.

Άκουσα το φερμουάρ της θήκης και μόνο όταν μου είπε ότι ήταν μέσα γύρισα πάλι προς το μέρος του.

Ένα τεράστιο χαμόγελο είχε αποτυπωθεί στο πρόσωπο του. Χαίρομαι τουλάχιστον που τον διασκεδάζω.

"Πρέπει να το παραδεχτώ Αρετή. Μου έφτιαξες την βραδιά" είπε και αμέσως ένιωσα τα μάγουλα μου να γίνονται κόκκινα. Ευτυχώς που δεν υπάρχει κανένα φως πάνω μας.

Μείναμε για λίγο να κοιταζόμαστε στα μάτια. Το βλέμμα μου για μια στιγμή έπεσε στα χείλη του. Άραγε τι γεύση θα γευόμουν μαζί με το τζιν; Επανέφερα το βλέμμα μου στα μάτια του σταματώντας τις σκέψεις μου πριν παρεκτραπούν και άλλο.

"Καλύτερα να πάμε για ύπνο" είπα και σηκώθηκα πριν προλάβει να απαντήσει.

______________________________________

justonemoreAnonymous