Γεύση πορτοκάλι

1//Ας το κάνουμε

Άφησα την τσάντα στην κενή θέση διπλα μου. Το πλοίο είναι σχεδόν άδειο. Αναμενόμενο. Ποιος ταξιδευει πέντε το πρωί;

Μόνο εγώ.

Πριν μερικές ώρες καθόμουν χαλαρά στον καναπέ μου με το οικογενειακό παγωτό στην αγκαλιά μου να χαζεύω μια βλακεία ταινία που έπαιζε στην τηλεόραση. Μέχρι που ξαφνικά οι τοίχοι του μικρου διαμερίσματος μου άρχισαν να με πνίγουν. 

Από το πουθενά οι σκέψεις με κατέκλυσαν φέρνοντας στην επιφάνεια συναισθήματα που βιώνω μήνες τώρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι πιο έυκολο να τα σπρώχνω στην γωνία από το να τα αναγνωρίσω. 

Πότε δεν ήμουν ικανοποιημένη από την ζωή μου...Αλλά τώρα τελευταία το νιώθω πολύ πιο έντονα. Σαν ένα βάρος πάνω στο στήθος μου. Γιατί είμαι εικοσιπέντε και όχι μόνο δεν έχω ένα πτυχίο αλλά δεν έχω τίποτα που να μου προσφέρει χαρά...τον ενθουσιασμό εκείνο που βιώνα ως παιδί και ακόμα και ως έφηβη με την ζωή. 

Πάω στην δουλειά, γυρνάω σπίτι, μόνο για να ξανά επαναλάβω την διαδρομή πάλι από την αρχή την επόμενη μέρα. Η ρούτίνα με έχει εγκλωβίσει για τα καλά.

Μέχρι την στιγμή που είπα ως εδώ και ένα κομμάτι μου, με την ανάγκη να τον καθοδηγεί, έπιασε το λάπτοπ ψάχνοντας μια διέξοδο. Με δάκρυα στα μάτια άρχισα να ψάχνω στα ακτοπλοικά, δίχως τίποτα απολύτως στο μυαλό μου.

Και να με τώρα... Μέσα σε ένα καράβι με προορισμό την Νάξο. Αφήνοντας πίσω μου μια δουλειά σε ενα μανάβικο, μια και καλή, και ένα σπίτι μέσα στο χάος από την βιασύνη μου να κάνω την βαλίτσα. 

Είμαι έτοιμη για δέκα μέρες απόλυτης ελευθερίας σε ένα ξένο νησί τέλη Αυγούστου; Θα απαντήσω ναι, όχι και με πολύ σιγουριά όμως.

Έγειρα το κεφάλι μου στο πλάι. Μετά από τρεις ώρες τα νερά της θάλασσας μας υποδέχτηκαν ήρεμα στο λιμανάκι με τον ήλιο από πίσω του να έχει ξεπροβάλει ολόκληρος. Πήρα μια ανάσα νιώθωντας την ηρεμία του τοπίου σχεδόν να με διαπερνά, λες και το νησί μου υπόσχεται μια υπέροχη διαμονή.

Όυτε που πρόλαβε το καράβι να δέσει στην προβλήτα και εγω είχα αρπάξει τα πράγματα μου και κατευθυνόμουν προς το μικρό σπιτάκι του λιμένα, αναζητωντας πληροφορίες.

"Καλημέρα" χαιρέτησα τον άντρα πίσω από το τζάμι. Το βλέμμα του άφησε την μικρή οθόνη του κινητού του και τα μάτια του βρήκαν τα δικά μου.

"Καλημερα!" είπε με περισσεια ενέργεια για τόσο πρωί. Εμένα το σώμα μου αυτή την στιγμμή ζητάει...ή μάλλον απαιτεί να το ρίξω πάνω σε ένα κρεβάτι.