Park Jimin, kalbi paramparça olduğunda bütün hayatını arkada bırakarak bambaşka bir ülkede kendisine yeni bir hayat kurmuştur ta ki en büyük kalp kırıklığı Min Yoongi ile yıllar sonra yolları kesişene kadar.
idol yoonmin 🍋 iki bin yirmi üç ağustosu
Bu bölümü okuduğunuz tarihi ve saati benimle paylaşır mısınız?
Lütfen oylarınızı ve yorumlarınızı esirgemeyin. Düşüncelerinizi, yorumlarınızı, hissettiklerinizi görmeyi çok isterim.
Herkese iyi okumalar, kocaman kocaman öpüyorum yüreklerinizi.
🍋
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
nasıl böyle koptuk biz?
neden küstük niye sustuk hiç?
acır da yaram vallahi yerimden oynamam
Ömrümün en çetrefilli yıllarını aşmıştım artık. İlk gençliğim bir avuç kum gibi kayıp gidivermişti parmaklarımın arasından. İlk aşkım, iyiliğim, ruhum gibi pek çok şey beni terk edeli epey oluyordu. Ben de öyle, öyle bir şekilde işte, devam ediyordum. Çoğu zaman göz yaşlarım yarenim olsa da şimdi yatağın içine girmiş, tavanda defalarca kez izlediğim benekleri izliyor, yaşadığım onca yıl hiç yaşanmamış gibi sırıtıyordum. İlk gençliğim geri gelmiş, ilk aşkım dudaklarıma bir buse kondurmuş, hala iyi bir insan olarak kendimi niteleyebilirmiş, ruhum çiçek bahçesine dönebilirmiş gibi, yanaklarımı ağrıtan bir gülümseme ile bilmem kaç senelik evimin tavanındaki benekleri inceleyerek sırıtıyordum.
En son ne zaman böyle olmuştum?
Sahi, hatırlamıyordum.
Yanımda, ama aramızdaki bir kol boyu mesafe ile yatan Woosung hyungun gözlerinin üzerimde olduğunun farkındaydım. Sırf bunun için bile kendimi durdurmaya çalışıyor ama göğsümdeki kırlangıçların gıdıklayan kanatları yüzünden öylece sırıtıyordum işte. Hançerim kendini hatırlatana, bir anda peyda oluveren bir damla göz yaşı göz pınarımdan süzülüp yanağımı okşayana kadar gülmeye devam etmiştim. Ağrıyan yanaklarım tuzlu göz yaşımla buluşunca da sanki hançerime çarpmaktan kanatları kan revan olan kırlangıçlarımı avuçlarımın arasına almış gibi üzerimdeki ince örtüyü kavramış, dişlerimi sıkarak yeni yaşların dökülmesine engel olmaya çalışmıştım.
Woosung hyung hepsini görüyordu, biliyordum. Hepsini görüyor, parmaklarını göz yaşını silmek için hazırlıyor, avuçlarımı kendi avuçlarının arasına almak için fırsat kolluyordu, farkındaydım. Ama yapmadı, sanki kendi kendime kalmam gerektiğini hissetmiş gibi sessizce, kirpiklerinin altından beni izlemeye devam etmişti.
Her şey değişmişti, ikimiz de biliyorduk bunu. Değişecekti.
Ne zaman olmuştu bu? En sevdiğim şey bu şehre adımını attığında mı yoksa karşıma çıktığında mı? Ben öyle hiçbir şey yokmuş gibi, ikimizin de aslını bildiği şeyleri gözardı ederek gözlerine baktığımda mı yoksa o gün onu peşime taktığımda mı, diz dize oturup şehri izlediğimde mi? Bilmiyordum. Değişiyordu işte, ikimiz de farkındaydık bunun. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Hiçbir şey aynı olmayacaktı.
