Park Jimin, kalbi paramparça olduğunda bütün hayatını arkada bırakarak bambaşka bir ülkede kendisine yeni bir hayat kurmuştur ta ki en büyük kalp kırıklığı Min Yoongi ile yıllar sonra yolları kesişene kadar.
idol yoonmin 🍋 iki bin yirmi üç ağustosu
Bölümü okumaya başladığınız tarihi ve saati alabilir miyim?
Yepyeni bir hikayeye giriş yapaken ben çok heyecanlıyım ve bunu yazmak bana çok iyi geliyor. Umarım siz de okurken en az benim keyif aldığım kadar keyif alırsınız.
Lütfen yorumlarınızı ve oylarınızı eksik etmeyiniz. Onları görmek için çok sabırsızım.
Keyifli okumalar.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
"günlerim uzun, anılarım hasret hasret
eskidi sazım, duyamazsan affet
gülmedi yüzüm, bekleme iki gözüm"
🍋
Göğsüme saplanmış koskoca bir hançerle yaşıyordum yıllardır. Kaç yıl olmuştu? Saymayı bırakmadan dönüp duran hançeri, yüreğimi her takvim yaprağıyla yeni baştan ateşe veren acıyı unutmak mümkün değildi. İnsanın acılar içinde kıvrandığını unutmadan acısını da unutması mümkün değildi.
Alışırsın diyorlardı, ben yüreğimi delip geçen bir hançerle yaşamaya alışmıştım. Oradaydı, dönüp duruyor kendini hatırlatıyordu bana, ağırlığını her daim kendimle beraber taşıyordum, ama bir şekilde yaşamaya da devam ediyordum. Zor da olsa sabahlarım başlıyordu, gözlerim açılıyordu dünyaya, orada boğazımı tıkayan bir şey olsa da yiyip içmeye de alışıyordum, gözümü kapattığım her gece zihnime oynanan oyunlara da, tüm o kabuslara da, en beteri güzel düşlere de alışıyordum. Başka çarem yoktu.
Dağları aşmak, denizleri geçmek, günleri batırıp yeni baştan doğurmak da hiçbir şey değiştirmiyordu. Günden güne büyüyor mu, küçülüyor mu yoksa öyle olduğu gibi, olanca haliyle orada duran yara hiç iyileşiyor mu bilmeden, sinemde koca bir hançerle, o kara kabzası, üzerinde kurumuş kan lekeleriyle dolu paslı hançerle yaşamaya devam ediyordum.
Hiç göğsümden söküp almayı denemedim mi sanıyorsunuz, o beni delip geçince yakıp da yaramı dağlamayı denemedim mi sanıyorsunuz, denedim elbet. Her denememde de kendi kanımda boğulunca, kendi göğsümdeki çukura gömülünce de vazgeçtim. Neye yarardı? Bazı insanlar yaralı olurdu, belki kabuk bağlamış, belki oluk oluk kanayan ama hep yaralı, ben de onlardandım işte. Zaten de hep meyilli olmuştum buna, her darbeyi göğüsleyebileceğini sananlara böyle olurdu zaten, her derde, her kedere kucak açınca, elbet gelip bir bıçak da size saplanırdı.
Zor yoldan öğrenmiştim.
Yaralı doğmamıştım ben, ama ebediyen kanamaya mahkum edilmiştim. Sisifos gibi.
