City of Life, Love and Drama

Hoofdstuk 4

Daar staan we. In de stromende regen. Het is koud en donker. Niet helemaal, want er is nog best veel stadlicht. Overal hoor je sirenes, toeters en meer. De geluiden van de grote stad. We hebben geen idee waar we zijn, en onze telefoons zijn leeg. Komt natuurlijk allemaal door die stomme foto opdracht. 'Nu werkt dat magische ding genaamd 'Google Maps' niet hé?' grapt Alex, maar zodra hij ziet dat we hem allemaal boos aankijken staart hij schuldig naar de grond en mompelt hij een soort van 'Sorry'. We proberen aan verschillende mensen de weg naar ons hotel te vragen, maar iedereen loopt ons straal voorbij. Ik sta zwaaiend met mijn armen, hopend dat ik iemands aandacht krijg. 'Can somebody please help us?!' roep ik hard, maar de vele geluiden overstemmen het. Noah, Ivy en Alex lopen naar me toe. 'Iets?' vraag ik aan ze. Alle 3 schudden ze hun hoofd. Ik sta te bibberen, en het water op mijn gezicht is een mix van regen en tranen. Ivy probeert me te troosten, en Noah doet zijn jas om me heen. Ik krijg een blos op mijn wangen. Gelukkig is het al donker. Hij schenkt me een lieve glimlach, die me voor een paar seconden een warm gevoel geeft, voordat er weer een koude bries over me heen komt. 'Wat moeten we nu?' vraagt Alex zich hardop af. Ik zie iemand op ons aflopen. Een vrouw, blond haar, ze draagt een pet en een zonnebril. Raar, er is niet echt zon. 'Can I help you? You seem lost' zegt ze tegen ons. We leggen uit wat er aan de hand is. 'I can give you a ride' stelt ze voor. We kijken elkaar aan. We weten dat er een onbekende voor ons staat, maar wat moeten we anders? We stemmen allemaal in, en gaan met de vrouw mee naar de auto. Ze stapt in bij een limousine. We stappen in, alsof het feit dat er een limousine staat de normaalste zaak van de wereld is. Eenmaal in het voertuig zet de vrouw haar pet en zonnebril af. Mijn mond valt open. Ik sta op het punt van gillen, als Ivy snel haar hand voor mijn mond houd. 'Taylor Swift?!' is het enige wat ik uit kan brengen. Ze lacht. 'Suprise' zegt ze. Ja, het is inderdaad een aardige suprise. Ik kan het niet geloven. Zit ik nou voor the one and only Taylor Swift?! Het is vast een droom. Iemand, knijp me? 'I saw you guys standing there, all wet and cold. I thought that I could help' vertelt ze. Waarom ben ik zo stil? For heaven sake, zeg wat! 'Wow'. Ik ben echt helemaal amazed. 'How can we thank you?' zegt Alex, aangezien ik opeens mijn tong kwijt ben. 'Oh no, its no problem. I like to help' zegt ze, waarna ze me een glimlach schonk. 'I think you are a fan, aren't you?'. Ik knik. 'What if...' ze opent een kastje en haalt er iets uit. 'You get to see me at the Eras Tour, VIP box?'. Ik flip volledig. Ze geeft me 4 tickets aan. 'Omg! Thank you so much'. Ik ben zo blij. 'Its tomorrow night' zegt ze. Op dat moment stopt de limousine. Alex, Ivy en Noah kijken me vol verwachting aan. Wat ga ik zeggen? We weten niet zeker of we mogen. 'We'll be there' zeg ik, en de chauffeur deed de deur open. Taylor geeft me een knuffel, uit haarzelf. Vrijwillig. Ik vroeg het niet. We rennen snel door de regen naar de ingang. Al die zorgen die ik vanavond had zijn in 1 klap verdwenen. Morgen sta ik namelijk in die VIP box bij mijn droomoptreden.

We komen de hotellobby binnen. Ik zie Mevrouw Peek gestrest ijsberen. Mevrouw Rouwmaat probeert haar te kalmeren, en de rest van de docenten zitten erbij op de stoelen. Dan ziet ze ons, en ze rent naar me toe om me een knuffel te geven. 'Waar waren jullie?! We hadden bijna de politie gebeld. Iedereen was zo bezorgd' zegt ze. 'Het spijt ons, we raakte verdwaald en al onze telefoons waren leeg' legt Noah uit. 'Je had toch aan iemand kunnen vragen of ze ons nummer wilde bellen?' zegt Mevrouw Rouwmaat. 'Alsof we dat niet hadden geprobeerd' zegt Ivy een beetje geïrriteerd. 'Iedereen liep ons gewoon straal voorbij' vult Alex aan. 'Hoe zijn jullie dan hier gekomen?' vraagt Mevrouw van Daalen, die erbij komt staan. 'Uh- lang verhaal' zeg ik, en ik glimlach. Een van de docenten wil ons weer tegenspreken, maar dan gaapt Ivy opeens heel hard, overdreven en nep. Alex en Noah hebben door wat ze doet, dus ze ''gapen'' ook. 'Ik ben heeeeeel moe' zegt Ivy. 'Misschien is het een goed idee als we naar boven gaan'. Ze pakt me vast bij m'n arm en sleurt me mee naar de lift. Alex en Noah volgen ons. 'Hey, jullie zijn ons een uitleg verschuldigd!' roept Mevrouw Rouwmaat achter ons aan, maar we haasten snel de lift in

Ik heb mijn natte haren in een rommelige knot gewikkeld. Nu lig ik naar het plafond te staren, in het donker. Emma en Ivy liggen volgens mij al in diepe slaap. Ik kan niet slapen. Alles wat er vandaag is gebeurt raast als een gek door mijn hoofd. Zo zachtjes als ik kan sluip ik mijn bed uit. Ik pik mijn vest van de grond op, en loop naar het balkon. Buiten staat een felle wind, maar door de 2 muren aan de zijkanten van het balkon is het hier best lekker warm. Met mijn vest aan, tenminste. Ik kijk naar het uitzicht. New York is 's nachts echt mooi. Je ziet overal kleine lichtjes. Ik denk aan Noah, en hoe hij vandaag zo lief voor me was. Toen we in het museum liepen... Ik voelde iets tussen ons. Hij was zenuwachtig. Zou hij...? Nee, dat kan niet. We zijn al vrienden sinds we klein zijn. Als hij me leuk vind, had hij dat allang gezegd... toch?