Bedenim tir tir titremeye başlamıştı. Gözlerim dolmuş neredeyse ağlayacaktım. Etrafta yeni yeni fark ettiğim geçmişe ait şeyler vardı. Tabelalar, arabalar, insanların üzerindeki kıyafetler bile...
Kaza yaparken duyduğum gibi bir korna sesi duydum, a...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Bazı insanlar, bazı insanlara hediyedir."
*
Ne yapacağımı bilmediğim ama düşünmekten kafayı bozduğum bir akşam yemeğindeydik. Bir örümceğin ağ yapması gibi ben de, kendi yılıma nasıl gideceğim, bundan sonra ne yapacağım ve nasıl davranacağım hakkında binlerce fikir üretiyordum.
İlk ve en büyük sorunum kendi yılıma nasıl döneceğimdi.
İkinci ve bir o kadar büyük sorunum ise Kenan Mollaoğluydu.
Her zaman dikkatli biri olmuştum. Onun benden hoşlandığını fark etmek benim için zor olmamıştı. Asıl zor olan şey onun kalbini kırmadan bu meselenin altından nasıl kalkacağımdı. Ancak kalbinin kırılması kaçınılmazdı. Bu yüzden mümkün olan en az kırıkla evime dönmeyi planlıyordum.
"He mi kara kızım, sen de gider misin?"
Huriye teyzenin bana seslenmesiyle fikir âlemimden hızla çıktım. Muhtemelen on dakikadır tabağımdaki yemeği karıştırıp duruyordum.
"Efendim?"
"Bizimkiler kıraathaneye gidecekler. Gençler arada bir toplanırlar böyle. Sen de gider misin diyorum?"
"Olmaz dedim ya ana!"
Bakışlarımı çevirip karşımdaki adama baktım. Kaşlarını çatmış, alnında çizgiler oluşmuştu ve kesinlikle bana bakmıyordu. Neden sesini yükseltmişti ki birden bire?
"Niye olmasın oğlum? Hem Gülsüm'le diğer kızlarda orada olacak."
Kenan'ın çenesi kasıldı. Abisine cevap vermek yerine başını tabağına eğdi. Ama hayır. Ortaya bir taş atıp öylece geri çekilemezdi.
"Açık açık gelmeni istemiyorum de, ben de gelmeyeyim!"
Başını kaldırıp öfkeyle baktı.
"Gelmeni istemiyorum!"
Aramızdaki soğuk bakışma saatlerce sürebilirdi. Bana karşı neden bu kadar kaba ve dengesiz olduğunu çözemiyordum. Bazen kahvaltı yapıp yapmadığımı düşünecek kadar beyefendi, bazen de nedensiz yere bana bağıracak kadar hödük olabiliyordu. Hangisinin onun gerçek kişiliği olduğu hakkında yanılmak istemiyordum. Çünkü Kenan iyi biriydi ancak bu tavırlarını hak edecek ne yaptığımı bilmek istiyordum.
Sandalyesinin yerde çıkarttığı gıcık ses odada yankılandı.
"Ben gidiyorum abi. Sonra gelirsin." Dedi ve mutfaktan çıktı. Az sonra dış kapının kapanma sesini duyduk.
"Bak sen şu dananın zoruna! Bir derdi var da hayırlısı." Huriye teyze yemeğini yemeye geri döndü.
"Sen bizim delinin kusuruna bakma bacım. Yemeğini bitirdiysen üstüne bir şey giy de gidelim."
