Am I a lesbian?

9. Een relatie?!

Emma POV

Dat is zeker prima. Ik app mijn ouders dat ik bij een vriendin ben.

Ergens heel diep in mijn hart is er net een scheurtje ontstaan door de woorden die net haar mond zijn verlaten. Ook al wil ik het niet toegeven.

***

'Ik ben thuis!' roep ik door het huis. Geen reactie, joepie, ik ben weer eens alleen thuis. Sinds dat we hier zijn komen wonen is er nog nooit een dag geweest dat ik mijn ouders allebei heb gezien. Altijd is het of mijn moeder of mijn vader, nooit allebei. Oh ja, dan heb je natuurlijk ook nog de dagen dat ik geen van beide zie. Mijn grote broer heb ik echt al heel lang niet meer gezien. Hij is zes jaar ouder dan ik, maar voordat hij naar Australië emigreerde, hadden we een goede band. Ik was twaalf toen hij weg ging, hij achttien. Sinds hij weg ging, heb ik hem niet meer gezien, dat zijn dus al bijna 5 jaartjes.

Robin en ik lopen naar mijn kamer boven. We halen alle kledingstukken die ik echt niet meer aan wil doen er uit en doen mijn nieuwe kleding er in. Ik doe meteen een nieuw setje aan. (zie media)

'Dat staat je goed Emma, veel beter dan die andere kleding.' complimenteert Robin mijn kleding.

***

Robin POV

Na dat ik van Emma kom, loop ik richting mijn fiets en fiets naar huis. Ik zag haar wel een beetje schrikken toen ik zei dat ik bij een vriendin was. Zal ze het nog weten van die avond? Die zoen? Ze was wel echt stomdronken toen. Ik weet het nog als de beste, het spookt zelfs de hele tijd door mijn hoofd heen.

Als ik thuis aankom, roep ik mijn ouders dat ik thuis ben.
-Het zijn niet mijn biologische ouders. (Ik ben in een pleeggezin geplaatst door de jeugdzorg toen ik 15 was (nu 17)). Mijn pleegouders respecteren mij in ieder geval wel. Verder wil ik er eigenlijk niet over praten, het ligt nog al gevoelig-
'Hallo!' Krijg ik als reactie. Ik loop richting de woonkamer en geef mijn pleegmoeder een knuffel.
'Heb jij een idee wat we kunnen eten vanavond?' Vraagt ze.
'Ik heb eigenlijk wel zin in pannenkoeken.'
'Oké, dat doen we dat!' Zegt ze vrolijk. Hoe kan het zijn dat mijn moeder nooit zo was? Waarom accepteerde ze mij niet toen ik het vertelde? Waarom heeft ze toen het gedaan?

'Kom je eten?' Roept mijn moeder (pleegmoeder!) van beneden.
'Ik kom eraan!!' Roep ik terug.

Na 3 overheerlijke pannenkoeken met appelmoes en kaneelsuiker loop ik trap op om te gaan douchen, in de hoop alles te vergeten.
Eenmaal onder de warme stralen probeer ik al mijn gedachten uit te zetten. Met nadruk op "probeer" want één ding -of beter gezegd: iemand- blijft door mijn hoofd spoken: Emma. Ja mensen, een meisje.

***
ROBIN, KOM JE FUDGEING NEST NU ONMIDDELLIJK UIT!!
En zo werd mijn heilige nachtrust onderbroken. Eens even kijken hoe laat het is. Shit te laat. Gelukkig hoef ik nog niet na te blijven. Dit is pas mijn eerste keer te laat op deze school. Er zullen nog veel keren volgen.

~pauze~
Ik zit nu al 10 minuten alleen in de kantine. Laat ik Emma maar gaan zoeken.

 Al snel ben ik bij de kluisjes. Aan de andere kant van de gang hoor ik stemmen:
'Lieve Emma...'-wacht wat Emma?! Ja, domhoofd, Emma. Sinds wanneer praat mijn hoofd met mij? Ach ja, laat maar- '...wil jij mijn meisje zijn?'
'Ja natuurlijk, Marco, altijd.' 

Ik zweer, mijn hart brak op dat moment in meer dan een miljoen stukken.

***

Eenmaal thuis ga ik met een bak vanille ijs op de bank zitten en pak mijn telefoon en begin Pokémon GO te spelen. Dat is het enige waar ik nog een beetje vrolijk van word. Ja, ik weet het, misschien een beetje kinderachtig voor een 17-jarige, laat mij gewoon, Pokémon is mijn bæ.
(A/N: Hier heb je je woord Keet_Xantos 😉)

***

'ROBIN WE GAAN ETEN!!' roept mijn moeder door het hele huis. Jezus Christus, ik zit gewoon in de woonkamer mam. (A/N: Sorry voor de Christenen onder jullie, ik heb er niks tegen)

Ik loop nonchalant de keuken in via een andere kant dan waar ik zou komen als ik boven ben geweest. Mijn moeder kijkt me verbaast aan. 'Ja mam, ik zat gewoon op de bank hoor, ik kon je makkelijk horen.' 

Ha, we eten pasta carbonara, mijn lievelingseten!

Alleen is het wel teleurstellend dat mijn moeder kookt alsof ze het nooit heeft geleerd. Dus dat is alsof een robot heeft gekookt. Dan denk je nu vast: ''Dat is toch lekker?!'' Nee, bedenk dat het een robot is die iets doet waar hij niet in is getraind. Dus: een robot die gemaakt is om te tekenen, gaat nu ineens turnen, maar dan nu dus met koken. 

Ik neem een hap. Ielg.. smerig. 'En, is het lekker Emma?' Nee, echt smerig, blegh. 'Ja natuurlijk mama, het is verrukkelijk!' Kuch sarcasme kuch. 

*** 

Sorry mensjes, het is maar een hoofdstukje van ~881 woorden. 

Maaaarrrr: WE STONDEN OP 2 IN LESBIAN EN STAAN NU OP 2 IN HORSES!!!!

Thank you very much! 

Maar goed, volgend hoofdstuk wordt een stukje interessanter. Robin komt achter iets, dat al haar hele leven geheim is gehouden voor haar, verder verklap ik niets!

-XXX- Sekeem 2010