Am I a lesbian?

3: Ongeluk en verliefd

Marco POV
God damn, wat is zij toch hot. Nee Marco, je mag haar niet leuk vinden. Je bent een badboy die meisjes alleen maar gebruikt weet je nog? Argh, soms haat ik dat stemmetje zo erg!

Maar goed, waar zijn we?

Het is het einde van de twee uur lange saaiste mentorles ooit en we zijn nu gelukkig uit. Nu op zoek gaan naar Emma. Haar fiets staat er al niet meer. Hoe weet ik dat? we hadden onze fietsen bij elkaar gezet en ik heb haar fiets heel goed bestudeerd en weet nu hoe hij eruit ziet. Emma kan nu op twee plekken zijn. Bij de manege of bij haar thuis. Ik besluit om naar de manege te fietsen aangezien die een heel stuk dichterbij is dan haar huis. Hoe weet ik waar Emma woont. Julia had mij het adres gegeven nadat ik erom vroeg op de eerste dag dat ze bij ons op de manege was met haar paard.

Inmiddels ben ik op de manege aangekomen en zie ik meteen Emma's fiets staan. Ik heb geluk want ik hoor Emma en Julia in de stallen druk praten. Ik besluit om ze te verassen: Ik ga mee op buitenrit op mijn favoriete paard Fair. Fair is een mooie bruine merrie met een brede bles. Ik mag altijd eens per week een ritje maken op deze mooie dame, omdat ze nog te fanatiek is in de les mogen dan echt alleen de echt ervaren ruiters erop. Als Fair alleen is of met een klein clubje, is ze helemaal rustig.

Ik zadel Fair zo snel mogelijk op. De meiden kunnen mij niet zien, omdat de manegepaarden in een andere stal staan dan de pensionpaarden.

Fair is weer mooi schoon en is helemaal klaar om met mij een ritje te maken. Ik zie de meiden al naar de buitenbak lopen met Angel en Faxi.

Emma POV
Ik hoor ook nog andere paardenhoeven naar de buitenbak komen. Als ik me omdraai om te zien wie het is, zie ik tot mijn grote verbazing Marco met een mooie merrie lopen. 'Hey, is het goed als ik mee ga op buitenrit?' vraagt hij een beetje onzeker. Wacht, Marco onzeker?! Dat kan haast niet. Ik kijk Julia even aan en zij knikt langzaam. 'Is goed, wij wouden net vertrekken, dus je bent nog op tijd.

Na het eerste galopje, schrikt Angel van een vogel die ineens uit de bosjes vliegt en echt enorm veel lawaai maakt. Ze springt en probeert mij eraf te gooien, wat helaas na echt te veel pogingen lukt. Ze galoppeert weg en ik zit hier op de grond met een pijnlijke heup. Gelukkig ziet Marco dit en tilt me op Fair. Hij komt achter me zitten en we galopperen samen achter Fair aan. Julia is er al achter aan gegaan en heeft op één of andere manier Angel kunnen pakken en kalmeren.

Marco stond erop dat ik naar het ziekenhuis moet gaan, omdat ik niet kan lopen. Hij heeft mijn ouders ingelicht en is met mij naar het ziekenhuis gereden. Hoe kan hij nu al zijn rijbewijs hebben? Misschien is hij gewoon blijven zitten ofzo. Als we er eindelijk zijn, moeten we nog een tijdje in de wachtkamer wachten. Marco heeft mij in een rolstoel getild. Hij is echt sterk. Niet normaal! Ik weeg echt iets van 60 kilo. Maar ja, back to my life in this hospital. (Terug naar naar mijn leven in dit ziekenhuis.)
Na echt bijna een half uur staan wachten, wat voor mij zitten was, kunnen we eindelijk een kamer binnen. Nu moet ik weer wachten, omdat ik nu naar de kamer moet waar de röntgenfoto's gemaakt worden.

Eindelijk is de kamer vrij en kan ik naar binnen. Marco wacht buiten vanwege die röntgenstraling. Ik moet op die stoel liggen en die camera of hoe dat ding ook heet maakt van die foto's van mijn heup. Ik word geholpen om weer in de rolstoel te komen en weer naar buiten gereden, waar Marco geduldig staat te wachten. Joepie, nu weer wachten op de uitslag! Ik ben dus niet blij.
Mijn ouders zijn ook al ingelicht van dit ongelukje. Ik weet bijna zeker dat ik niet meer in de buurt mag komen van Angel. Ze vonden haar sowieso al een beetje gevaarlijk. Als er dan nog een ongeluk gebeurde, moest Angel weg. Ik ben al een keer eerder gevallen en heb toen bij pols zwaar gekneusd. Julia heeft toen eigenlijk de hele tijd op Angel gereden. Faxi had ze toen nog niet. Een grote kans dat ik Angel nu ga kwijtraken.

Bijna een uur later komt er een dokter binnen. 'Hallo, mijn naam is dokter De Fries.'
Ik die meteen weer aan een paard moet denken. Faxi om precies te zijn.
'Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Laten we beginnen met het slechte nieuws. Je heup is gebroken, dus je kan minimaal drie maanden niet lopen of sporten. Het goede nieuws is dat je heup nog goed staat en dus niet gezet hoeft te worden, maar er kan geen gips om je been heen. Daarom moet je geopereerd worden om er schroeven in te zetten. Over ongeveer 10 minuten zal die operatie plaatsvinden. Je wordt hier opgehaald. Ik wens u nog een fijne dag.' En weg is dokter De Fries.
Tien minuten later word ik ook echt opgehaald door een zuster, Melanie heet ze.
'Hoe lang zal de operatie duren?' Vraag ik terwijl Melanie me duwt naar de operatiekamer.
'Het zal een uur tot twee uur duren. Daarna nog drie uur om bij te komen. (Ik heb geen idee hoe lang dat in werkelijkheid duurt. Ik verzin maar wat)

Marco POV
Emma ligt nu in de operatiekamer voor haar heup. Het zal een uur tot twee uur duren. Haar ouders komen over een half uurtje. Ik heb gelukkig mijn telefoon mee, dus ik kan me wel vermaken tot dat Emma haar ouders er zijn.
-
Na bijna een uur wachten, komen dan eindelijk de ouders van Emma de wachtkamer binnen. Ze zoeken naar een spoor van hun dochter dus ik loop naar ze toe in de hoop dat ze me een beetje herkennen. Waarschijnlijk niet, omdat ik deze mensen nog nooit heb gezien en voor hen is dat andersom hetzelfde.
Nadat ik me heb voorgesteld als een vriend van Emma -ook al zou ik haar het liefst mijn vriendin willen noemen- lopen we naar de wachtkamer en voor dat ik het weet komt er gelukkig een dokter aan.
'Familie van Emma van Dam?'
'Ja!' Reageren de ouders van Emma meteen.
'Ik heb goed en slecht nieuws: ik neem jullie mee naar mijn kantoor om dit te bespreken.'
Ik hoor nog een vage 'je hoort nog van ons' en dan zijn ze weg.

~ 1126