07.00 gibi içim geçmiş. Şükran'ın hırıltısıyla uyandım. Boğulur gibi öksürüyordu. "Bugün değil kızım" dedim. "Bugün değil!"
Alıp kucağıma yatırdım sakinleşmesi için. Yatağıma gelmeyi çoktan bıraktı. Salondaki koltukta oturduk bir süre.
Bırakıp duşa girdim sonra. 08.00 gibi de evden çıktım. Aklım kızımda.
Hiç merak ettirecek bir hali olmamıştı daha önce. Maması suyu varsa tamamdı o da.
Basamaklardayken Mahir aradı. "Abla" dedi, "Çıkmadıysan ben de geliyorum. İzin aldım iş yerinden!"
Başta alamazsa diye söylememiş. İtiraz etmedim. Arabası da varmış üstelik. "Yaşa!" dedim.
10 dakika sonra geldi. Yolluk bir şeyler aldım ben de yiyecek. "Şımartıyorsun" dedi görünce.
Sohbet ede ede gittik. Zor oldu benim için ama kendi dertlerimle motivasyonunu düşüremezdim çocuğun. Son birkaç kilometre planımı anlattım. "Nasıl bulacağız İsmail'i?" dedi.
Bulmayacaktık. O bize gelecekti.
"Şehrin elbet sembol bir köşesi olmalı" dedim. "Belki bir meydan, bir Avm." Çekip oradan bir resim atacaktım.
"Tamam" dedi atılarak; "Kocaman bir zeytin heykeli var sahilde".
Birkaç dakika sonra oradaydık. Geçip önüne birkaç poz çektim...
YOU ARE READING
ZAMANSIZ
General FictionIşıklarda durmuş yeşilin yanmasını beklerken bir anda ilham geldi. "59 dakika" severlerin gözbebeği Neriman Ateş muhteşem bir macerayla geri dönmeliydi. İlk cümle, ilk paragraf derken eve geçip heyecanla yazdım eskizlerini. Sonrası hikayemi tamamla...
