Gece için plan yaptık. Mesai çıkışı bana gelecekti.
Gidip eve birkaç alışveriş yaptım. Çay yanında yenecek basit atıştırmalıklar.
Şükran mutfağa gelip hareketlerimi sorguladı. Aylar sonra ilk kez :)
Rozbifli kanepe, peynir tabağı, biraz da meyve çıkardım. Poğaça yapmaya son anda üşendim.
12.00 gibi geldi Fahir. Ekiple kaynaşmalara başlamış. "Onlara da bir şeyler sorabilirim" dedi. "Merak etmiş de sohbet açıyormuşum gibi?"
"Merak bizim olmazsa olmazımız" dedim.
"Şüphe duyacaksın ama belli etmeyeceksin. İlgi ise en büyük yanlış. Egonu hiçe sayıp aptalı oynayacaksın her zaman!"
"Abla" dedi, saygıda kusur etmek istemeyen bir tonla. "Biliyorum bunu belki 100 kez söyledin!"
Yüz değil beş yüz de söylesen tekrar gerekiyor bazen. Yanlışa mahal bırakmamak için her ihtimali önden düşünüp çözüm üretmek şart bizde.
Adnan'ın Fahir'i tanıyabileceğini hesaba katmamıştım örneğin. Hiç tanımadığım birini de böyle bir işe sokamazdım.
"Kal istersen" dedim saati görünce. "Sabah doğrudan işe gidersin?"
Karışık bir mesai düzeni vardı kafenin, shift'i ikiye bölmek yerine tüm gün aynı ekip çalışıyordu.
"Gideyim" dedi tereddütsüz. "Bir kişi bile görse otobüsten inmediğimi zihni bulanıverir hiç yoktan!"
Eserimle gurur duydum...
YOU ARE READING
ZAMANSIZ
General FictionIşıklarda durmuş yeşilin yanmasını beklerken bir anda ilham geldi. "59 dakika" severlerin gözbebeği Neriman Ateş muhteşem bir macerayla geri dönmeliydi. İlk cümle, ilk paragraf derken eve geçip heyecanla yazdım eskizlerini. Sonrası hikayemi tamamla...
