Met jou (Mitthy/Bankzitters)

Kusje

Pov Matthy
"Een foto in een winkel centrum, die lijkt me heel makkelijk!" Zegt Robbie. Ik knik. Het is een wedstrijd wie als eerst alle foto's van de bingo kaart maakt dus snelle foto's zijn wel handig. "Okeee! Miel zoek even op waar het dichtstbijzijnde winkel centrum is." Zeg ik. Milo pakt zijn telefoon en begint te zoeken. "Deze is maar 20 minuutjes rijden en dicht bij ligt ook een strand. Daar moesten we ook een foto toch?" Zegt hij en hij geeft zijn telefoon aan Rob zodat hij kan navigeren. Robbie knikt. "Ja klopt, goed gevonden Milo!" Zegt hij blij.

Pov Milo
Matthy parkeert de auto en we lopen naar binnen. We zijn opzoek naar een goeie plek voor de foto. Het is druk, heel druk. Overal om me heen lopen mensen en ik heb moeite met Mat en Rob blijven volgen. Ineens worden alle stemmen om me heen een soort ruis. Ik begin wazig te zien en ik kan niet meer diep inademen. Ik blijf achter ze aanlopen maar word langzaam gek. Ik zie nog net dat ze de foto maken. Ik heb het gevoel alsof ik stik, het voelt alsof iets me vast pakt bij mijn keel maar dat is niet zo. Ik word helemaal duizelig. Ik probeer te ademen maar het lukt niet. Ik doe het enige wat ik nu nog kan doen. Ik pak Matthy zijn hand en gebruik al mijn laatste energie en zuurstof om iets te zeggen. "Mat h-help."

Mat en Rob kijken mijn kant op. Ik zie zwarte vlekken voor mijn ogen maar ik kan niet flauwvallen, niet midden in een winkel centrum. Ze zien gelijk wat er aan de hand is. Robbie zet gelijk de camera uit en Matthy pakt me bij mijn schouders en kijkt me aan. "Milo, je ziet helemaal bleek, hou nog even vol oké? We gaan hier weg." Ik kan niet meer praten dus ik geef een knikje. Robbie met Matthy pakken me beide bij een andere schouder vast om me te ondersteunen en lopen zo snel mogelijk naar de uitgang.

Éénmaal buiten laat ik me voorzichtig vallen op de grond. Ik kan niet meer. Ik voel dat Robbie mij een beetje op Matthy zijn schoot legt. Daar lig ik dan. Op de grond achter een hoekje net buiten het winkelcentrum. Alles doet pijn. Ik sluit even mijn ogen. Daar voel ik me net veilig genoeg voor omdat ik bij Matthy lig. Matthy aait een beetje over mijn wangen met zijn duim en fluisterd rustgevende dingen: "Het komt allemaal goed Miel, we zijn bij je." "Rust maar een beetje. We gaan pas verder als jij je goed voeld." "Rustig in en uit ademen Mieltje, het is oké." Ik weet niet hoe maar ik val in slaap. Ik was helemaal kapot dus ergens is het niet raar.

Pov Matthy
Milo ligt in mijn armen. Ik ben aan het bijkomen van een halve hartaanval.  Ik schrok me helemaal dood. "Hij is in slaap gevallen." Lacht Robbie zachtjes. Ik lach ook een beetje. Ik vind het wel schattig. Ik check voor de zekerheid even zijn hartslag. Het gaat snel maar niet te snel, verschijnlijk gewoon nog een beetje paniek. Zijn ademhaling gaat ook snel maar gaat net als zijn hartslag gaat het steeds rustiger. Robbie is ook op de grond komen zitten, we zijn zachtjes aan het praten met elkaar terwijl Milo rustig word. Het heeft even tijd nodig denk ik. "Zal ik anders wat drinken halen ofzo, dan hebben we iets als we zo verder gaan?" Vraagt Robbie. "Dat is wel handig ja." Zeg ik. Robbie knikt en loopt terug het winkelcentrum in. Nu zit ik hier even alleen, alleen met Milo.

Ik staar een beetje naar hem. Ik was veel te bang toen het net weer mis ging. Ik hou zo erg van hem en ik ben bij alles bang hem te verliezen. Hij ligt op dit moment vredig op mijn schoot in mijn armen te slapen, dat is nu het belangrijkst. Hij ligt er echt heel schattig bij. Ik druk een kusje op zijn voorhoofd. Niemand ziet me hier en hij slaapt dus dat kan gewoon. Na het kusje zie ik de mondhoeken van Milo omhoog gaan. Ik schrik, sliep hij toch niet? De ogen van Milo gaan langzaam open. Jep, hij was wakker toen ik dat deed. "Sorry, echt sorry ik weet niet waarom ik dat deed." Zeg ik. Milo lacht. "Ik vond het juist fijn, mag je vaker doen hoor." Zegt hij met een lief lachje en daarna sluit hij zijn ogen weer. Vlinders in mijn buik gaan tekeer. Hij vond het goed? Hij vond het zelfs fijn. Ik kan het bijna niet geloven, ik ben zo blij.

Ik zie Robbie weer op ons aflopen. "Al wakker?" Vraagt hij. Ik knik, "Ja net even." Ik ga maar niet uitleggen wat er gebeurde. Tot mijn verbazing gaat Milo een beetje rechtop zitten nadat ik dat zeg. "Goeiemorgen." Grapt Milo. Rob en ik lachen. "Was je echt aan het slapen?" Vraagt Robbie. Milo knikt, "Sliep heel even maar toen jij weg ging werd ik al weer een beetje wakker." Antwoord Milo op Rob. Robbie knikt en laat zien wat hij allemaal voor drinken heeft gekocht. Daarna gaan we terug naar de auto, Milo is weer oké, even slapen heeft hem goed gedaan.

"Het is maar 5 minuutjes naar het strand vanaf hier!" Zegt Milo en hij geeft zijn telefoon weer aan Robbie. Milo heeft zin in het strand. Het strand was voor hem vroeger altijd een plek waar hij heen kon als thuis zijn te veel werd. Ook toen hij eindelijk uit huis was kwam hij nog vaak op het strand. Het is zijn rust plek.

"We zijn er!" Zegt Milo vrolijk. Hij heeft duidelijk zijn energie weer terug. Dat maakt me gelukkig. We stappen allemaal de auto uit en lopen richting het strand. Ik en Rob lopen naast elkaar en Milo huppeld een beetje voor ons uit. Robbie maakt een foto van hem, niet voor de chalange, gewoon omdat het mooi is. Het is een leuke foto, Milo staat er lief op. Robbie stuurt de foto naar Milo en mij en begint dan tegen de camera te praten.

"Het is mooi hier." Zeg ik tegen Milo. Milo knikt, "ik hou van deze plek." Zegt hij en hij kijkt vrolijk in het rond. Het doet me goed om hem zo blij te zien. Robbie komt aan en maakt een leuke selfie met ons alle drie erop. Die is wel voor de chalange maar ook een hele schattige foto. Na een beetje filmen zet Robbie de camera uit. "We kunnen hier wel even blijven, we lopen op schema!" Zegt hij. Milo springt op uit enthousiastme. Het gaat een leuke middag worden vandaag.

Na het strand gaan we door naar de andere locaties, het is best een makelijke bingo kaart en we zijn er snel doorheen. Robbie appt de andere jongens dat we klaar zijn in de groepsapp. "Lekker hoor! Gewonnen!" Zegt Milo blij. Ik glimlach, het maakt me niet uit dat we hebben gewonnen maar hem zo blij zien maakt mij ook gelukkig. Het is al best laat dus we hebben met de andere jongens besloten dat we morgen het stuk opnemen waar we elkaars foto's zien. Robbie komt ook in Milo's huis logeren vandaag omdat hij geen zin heeft om naar zijn huis te rijden. Hij vind het niet erg om op de bank te slapen. Met ze'n drieën rijden we naar Milo's huis, ook een soort van mijn huis, ik woon daar nu zo goed als. Het is erg gezellig in de auto en ik denk dat de avond ook leuk gaat worden.

Niet een heel boeiend hoofdstuk maar vind het wel leuk geworden!