Met jou (Mitthy/Bankzitters)

Trauma

Pov Milo:
We komen aan bij mijn huis "We zijn er!" Zeg ik blij en ik stap de auto uit. Matthy volgt en huppeld enthousiast naar mijn voordeur. Hij heeft mijn huissleutels al te pakken gekregen en opend de deur voor ons. Eenmaal binnen gaan we op de bank zitten en Matthy kijkt me even serieus aan. Ik weet wat er nu gaat komen, en ik weet ook dat het nu wel echt moet. "Oké Milo, ik weet dat je er nu niet over wilt praten dus ik vraag alleen dit en dan hou ik er over op... Gaat het weer echt slecht met je?" Ik wist dat hij dit ging vragen en toch schrok ik. Ik adem diep in "Ja, het gaat weer slecht." Zeg ik. Door liegen heeft geen zin. Matthy knikt begrijpend en geeft me een knuffel. "Bedankt dat je eerlijk tegen me bent Miel, ik ben ervoor je." Zegt hij lief. Ik heb me lang niet zo veilig gevoeld. Miel? Hij noemde me Miel? Dat is het schattigste ooit. Matthy laat de knuffel los en kijkt me even lief aan, "We praten er later over, nu moet je even iets eten."

Ik zit aan mijn eettafel. Matthy is in de keuken wat voor mij aan het maken. Ik ben blij dat ik het aan hem heb verteld. Hij had het al wel door denk ik. Toen het een jaartje geleden ook slecht met me ging had hij het ook gelijk door. Het lijkt nu wel slechter te gaan dan de vorige keer en ik weet niet waarom. "Kijk eens aan, hier is je eten!" Zegt Matthy blij en hij het een bord voor mijn neus. Dan komt hij naast me zitten. Op het bord liggen partjes appel en een broodje chocopasta. Het is niet veel gelukkig. Ik staar er een tijdje naar. Ik durf niet. Tranen vullen mijn ogen. Ik krijg weer flashbacks. Fuck... Mijn jeugdtrauma komt ook weer terug. Ik dacht dat ik daar overheen was.

Flashback van een herinnering uit Milo's jeugdtrauma:

Ik zit aan de eet tafel. Ik moest eten maken vandaag, net zoals elke dag. Ik ben meschien zeventien maar mijn vader behandeld me als volwassenen. Ik moet alles voor hem doen, anders word hij agressief. Ik hoop dat hij het eten goed vindt...

"Je bent wel laat hè, Milo ter Reegen!?" Zegt hij boos. Ik wist het. Ik wist dat hij een punt ging maken van het feit dat ik vijf minuutjes te laat was. "Sorry vader." Zeg ik en ik neem een hap eten. Mijn vader gaat zitten en blijft me boos aankijken. "Je word wel dik hè, Milo. Meschien moet je maar is wat minder opscheppen." Begint hij ineens. Ik schrik. Ik ben al best onzeker maar dit maakt het niet beter. "Ik weet het pap, sorry." Zeg ik. Maar mijn vader laat het er niet bij. "Je bent eigenlijk best een mislukkeling jongen. Serieus. Ik zou er maar eens wat aan doen. JIJ BENT DE REDEN DAT JE MOEDER ONS HEEFT VERLATEN" Schreewt hij agressief en hij staat op en geeft me een klap. Dan gaat hij weer zitten en begint hij verder te schreeuwen. Ik loop huilend weg. Ik hoef niet meer te eten. Hij heeft gelijk. Ik heb alles verpest. En ik ben vooral heel dik.
Sinds die dag heb ik nooit meer normaal gegeten.

Einde flashbacks

"Miel? Mieltje gaat het? Rustig ademhalen. het komt goed." Hoor ik ineens. Ik ben aan het huilen, ik kan niet meer bewegen en praten lukt nog niet. Ik heb een paniek aanval. De flashback voelde zo echt. Matthy kijkt me aan en geeft me een zwak en bezorgd maar toch een heel lief glimlachje. Ik voel me weer een klein beetje rustig worden. "Wat gebeurde er Milo?" Vraagt Matthy rustig en hij aait over mijn schouder. Hij kan mij als enige echt goed rustig krijgen. Ik probeer met moeite te praten. "M-mijn jeugdtrauma, Mat..." krijg ik er uit voordat ik weer begin te huilen. Matthy weet alles van mijn jeugdtrauma af, hij is de enigen. Ik zie zijn hoopvolle en lieve blik heel snel omslaan naar een bezorgde, gestreste en verdrietige blik. Hij weet wat dit betekent voor mij en ook een beetje voor hem, het betekent alles weer opnieuw doen... Weer helemaal opnieuw herstellen van trauma waarvan we beide dachten dat hij weg was. Ik moet alles weer opnieuw verwerken en meemaken...

Matthy houd me vast in een stevige knuffel. Ik hoor hem ook zachtjes snikken maar hij probeert het te verstoppen voor mij. "Ik ga je er doorheen helpen Milo, ik blijf bij je" Zegt hij snikkend. Ik hoor de pijn in zijn stem. Hij was bijna net zo blij als mij toen ik herstelde van mijn trauma een jaar geleden, dus het is voor hem nu ook heel moeilijk. Hij houd me een tijdje stevig vast tot dat ik weer iets rustiger ben. Hij laat de knuffel los en kijkt me dan even aan. "Het spijt me heel erg Milo maar je moet nu echt wat eten, anders val je flauw. Kom naar de bank ik ga je helpen." Ik luister naar Matthy, hij weet nu het beter wat het best voor me is. Ik ga op de bank zitten en Matthy komt met mijn bord eten naast me zitten. Hij heeft de stukjes appel in nog kleinere stukjes gesneden en ook het broodje is in kleine stukken verdeeld. "Ik hoop dat dit helpt met eten." Zegt hij lief en hij slaat zijn arm om me heen. Ik probeer voorzichtig kleine hapjes te nemen, hoe moeilijk dat ook gaat. Bij elke hap raak ik een beetje in paniek maar het feit dat Matthy er is maakt me telkens weer rustig. Matthy geeft me een trots glimlachje. "Goed bezig Miel!" Zegt trots. Ik glimlach ook. Na een best flink aantal happen lukt het echt niet meer. "Sorry Mat het lukt niet meer." Zeg ik zachtjes. Matthy pakt mijn bord en zet hem neer op het bijzettafeltje. "Dat is helemaal oké. Ik ben trots op je Miel. Heel trots. Als je zo meer wilt proberen moet je het zeggen maar dit is echt al iets om trots op te zijn!" Ik moet bijna huilen. Waarom is hij zo lief tegen me, ik verdien dit niet. Hoe kan hij zo veel om me geven? Ik snap het niet. "Bedankt Mat, echt heel erg bedankt." Zeg ik zachtjes en ik kruip tegen hem aan. We zetten even een film aan en gaan een beetje in elkaars armen liggen. Het voeld fijn, heel fijn.

Pov Matthy:
De lieve blonde jongen ligt veilig in mijn armen. Hij is zo mooi, schattig, lief en aardig, hoe durfde ze hem ooit zo slecht te behandelen. Hij verdient dit niet, niks hiervan. Het doet me pijn om hem weer zo te zien. Ik was zo blij toen het weer beter ging de vorige keer. Ik was zo blij dat ik mijn blije Milo weer terug had. Ik was zo blij dat hij gelukkig was. Ik ga weer alles doen om hem te helpen, alles.

Het is inmiddels al een beetje avond geworden. We hebben besloten dat ik vanacht even blijf logeren zodat ik er voor hem kan zijn. Ik hoop natuurlijk dat dit geen gewoonte word en dat het niet zo slecht gaat dat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen. Maar ik vind hier logeren helemaal niet erg. Hij heeft geen heel groot huis en maar één kamer met een tweepersoonsbed. Ik vind het niet erg om op de bank te slapen maar Milo vind dat zielig voor mij. We hebben er ook beide geen probleem mee om samen te slapen dus dat doen we eigenlijk elke keer als ik langs kom. Nu dus ook weer. Ik vind het fijn om met hem te slapen, het voelt veilig en warm.

Het is inmiddels wel tijd om te gaan avondeten. Ik moet helaas weer uit Milo's armen om eten te maken. "Nee kom terug" Zegt Milo met een nep zielig stemmetje. Ik lach, hij is zo schattig. "Sorry Miel maar we moeten wat gaan eten. Wat wil je?" Ik zie de glimlach een beetje van Milo's gezicht verdwijnen maar hij antwoord de vraag. "Doe maar gewoon weer een broodje." Zegt hij zachtjes en hij laat zich weer naar achter vallen op de bank. Ik aai even snel door zijn haar en glimlach. "Dan ga ik dat even maken!" Zeg ik en ik loop maar de keuken. Ik smeer een broodje voor Milo en maak voor me zelf ook gewoon een simpel broodje. Ik zorg dat Milo's brood in kleine stukjes is gesneden en loop dan met de borden naar de bank. "Bedankt!" Zegt Milo en hij pakt het bord aan. Ik ga naast hem zitten en kruip tegen hem aan. "Eet smakelijk!" Zeg ik.

We zitten al een tijdje op de bank en Langzaam maar zeker heeft hij zijn hele bord leeg. Ik ben zo ongelofelijk trots, niet normaal. Hij had heel wat moeite maar hij heeft het gedaan. Ik sla mijn armen om hem heen en hij gaat er in liggen. "Ben trots op je Maatje!" Zeg ik blij en ik hou hem nog steviger vast. Zo blijven we een tijdje liggen, veilig in elkaars armen.

"Meschien moeten we maar een keer gaan slapen, ik wil morgen wel naar kantoor" Zegt Milo en hij staat op. Ik ben het met hem eens, het is al best laat. We gaan inderdaad morgen nog maar kantoor ondanks alles. De manier hoe dit soort dingen gaan bij Milo is alsvolgt: Hij kan voor een paar uurtjes alles vergeten en gewoon zichzelf zijn. In die paar uurtjes gaat het steeds een beetje slechter tot op een punt waar hij niet meer kan functioneren. Dan heeft hij hulp en rust nodig en daarna kan hij er meestal weer tegen aan. Helaas is hij nooit echt zichzelf en is hij in het algemeen somber.

Ik heb een shirt van Milo geleent om in te slapen. Ik ga vast in bed liggen en check wat meldingen. Niet veel bijzonders dus ik scrol maar weer een beetje door insta. Dan komt Milo binnen lopen en hij gaat naast me liggen. Ik glimlach naar hem. "Is het oké als ik een beetje dichterbij je kom liggen?" Vraagt Milo. Ik word blij van die vraag. "Tuurlijk mag dat!" Zeg ik blij. Hij kruipt een beetje tegen me aan en ik sla mijn arm een beetje om hem heen. Hij geeft me een tevreden glimlachje en doet de lamp uit, dan vallen we in slaap. Lekker veilig dicht bij elkaar.

Tweede hoofdstuk alweer!
Als iemand leuke ideetjes heeft ofzo moet je het zeggen, wie weet kan ik er wat mee.
Joe joe!