[Unicode]
ညနေစောင်းအချိန်ရောက်တဲ့အခါနုံးချိနေတဲ့ကိုယ်လေးကရင်ခွင်ထဲပြိုကျပြီးတစ်မှေးအိပ်စက်သွားသည်။ဘဝမှာတစ်ခါမှမရဖူးတဲ့ပြီးမြောက်ခြင်းတွေကြောင့်လူလည်းအားအင်ပြည့်ဝကာတက်ကြွနေသယောင်ရှိသည်။အပေါ်ခြုံလွှာလေးလွှားပြီးအဆောင်ပြန်ပို့ဖို့ပွေ့ချီလိုက်ပင်မဲ့ရုတ်တရက်ရွာချလာတဲ့မိုးကြောင့်အဆောင်တော်ထဲမှာဘဲနေလိုက်ရသည်။
"ဟင်း......ချမ်း !! ချမ်းတယ် "
" မောင်တော်ရှိတယ်......!!
မောင်တော်ရှိတာမို့စိတ်ချစွာမှေးလိုက်နော်......ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် "
ရင်ခွင်ထဲကနေအေးလာတာကြောင့်ရင်ခွင်ထဲပိုတိုးဝင်လာပြီးအကျီစလေးတွေကိုဆွဲလာသည်။အိပ်ပျော်နေရင်တောင်သဘာဝကိုမလွန်ဆန်နိုင်တာမို့ခန္ဓာကိုယ်ကဇာတိပြလာသည်။ဖင်လေးကိုပုတ်ပြီးနဖူးပေါ်ကဆံနွယ်လေးတွေကိုသပ်တင်ပေးကာပြန်ချော့သိပ်လိုက်သည်။
" အဟင့်......ချမ်းတယ်
မောင်.....တော် အဟင့် "
နားနေအဆောင်တော်ဖြစ်တာကြောင့်အသုံးအဆောင်အစုံမရှိပေ။ထိုင်ဖို့အတွက်ပိုးသားမွေ့ရာတစ်ခု၊လက်တင်ခေါင်းအုံးတစ်သာရှိသည်။ခန္ဓာကိုယ်ကချွတ်ထားတဲ့အကျီလေးတွေခြုံပေးရင်ခြေထောက်လေးတွေကိုပါခွ၍ချုပ်ပြီးကိုတိုးဖက်လိုက်သည်။
" နွေးသွားပြီလား....?? "
" ဖက်ထားပေး.....!! နာတယ် "
" အုံဖွ မောင်တော်ကမနာအောင်လုပ်ပေးမယ်နော်.....!! "
မျက်လုံးကမပွင့်ဘဲနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကတတွတ်တွတ်စကားတွေပြောနေသည်။အအေးဒဏ်ကြောင့်ပုစွန်တုပ်ကလေးလိုရင်ခွင်ထဲပိုပိုတိုးဝင်လာရင်းကျောပြင်ကြီးကိုဖက်တွယ်ထားကာမလွတ်တော့ပေ။
" အုံဖွ.......ဘယ်နားလုပ်ပေးရအုန်းမလဲ.....!! "
" ဒီနား.....ဒီနား ဒီနား.....!!
ဒီနားရော....ဒီနေရာရော....!!
အောက်ကနေရာရော "
ပထမဉီးစွာလက်ညိုးလေးနဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုထိုးပြီးထိုမှတဆင့်လည်တိုင်၊ပုခုံးသားလေးတွေ၊ရင်ဘတ်၊ဗိုက်သားတွေ၊ပေါင်သားလေးတွေနဲ့နောက်ဆုံးတင်ပါးကြားကအပေါက်လေးကျမှရပ်တော့သည်။
