Samen Sterker

Hoofdstuk 1

Finn haastte zich door de drukke gangen van het ziekenhuis, zijn stethoscoop slingerend om zijn nek terwijl hij zijn telefoon tegen zijn oor geklemd hield. "Ja, ik kom eraan," verzekerde hij de persoon aan de andere kant van de lijn, terwijl hij een snelle blik wierp op de klok. Het was al laat in de avond, maar de hectiek in het ziekenhuis leek alleen maar toe te nemen.Sinds het nieuws van de ramp zich als een lopend vuurtje door de stad verspreidde, was Finn's leven in een stroomversnelling geraakt. Als dokter was hij gewend aan hectische situaties, maar deze keer leek het anders. Het gevoel van machteloosheid dat hij ervoer terwijl hij probeerde levens te redden in het midden van chaos, woog zwaar op zijn schouders.Met een zucht draaide hij een hoek om en botste bijna tegen zijn collega, Stijn, op. Stijn keek bezorgd naar Finn. "Gaat het, man?"Finn knikte vermoeid. "Ik weet het niet, Stijn. Het is... het is gewoon te veel op dit moment. Ik kan het nauwelijks aan," bekende hij, zijn stem gespannen.Stijn legde een bemoedigende hand op zijn schouder. "Je hoeft dit niet alleen te doen, Finn. Ik sta altijd voor je klaar, weet je nog? We kunnen dit samen aan."Finn glimlachte flauwtjes, dankbaar voor Stijns steun. Maar zelfs die geruststelling kon de last die op zijn schouders drukte niet volledig verlichten. Terwijl hij verder liep naar de volgende noodgeval, spookten de herinneringen aan zijn vrouw en de verantwoordelijkheid voor zijn dochtertje, Sofia, door zijn hoofd.Plotseling klonk er een luide sirene door de gangen, gevolgd door een oproep via de intercom. "Alle beschikbare artsen naar de spoedeisende hulp, onmiddellijk!"Finn's hart bonkte in zijn keel terwijl hij zich naar de spoedeisende hulp haastte, zijn gedachten vervuld van angst voor wat hen te wachten stond. Maar hoe zwaar de avond ook zou worden, hij wist dat hij moest doorgaan. Voor zijn patiënten, voor zijn dochter, en voor zichzelf.