Cyclamen

𝗣𝗿𝗲𝘀𝗲𝗻𝘁 4

ඊළඟ හමුවීම අපි ආගන්තුකයින් කියන ලේබල් එකෙන් පොඩ්ඩක් ඈත් කලා.

අපි ඇවිද්දා.
ඒ කෙලවරේ ඉඳන් මේ කෙලවරට ගාලුමුවදොර පුරාම.

පඩි පෙලෙන් පහළට බැහැලැ ලා අලු නිල් පාට රැල්ල අපි අතරින් යන විදිහට අපි හිට ගත්තා.

එයා හිනා උනා. මාත් හිනා උනා.

"ඔයා මොන අවුරුද්දෙද නුරාධ?"

"2004
එතකොට ඔයා?"

"මමත්!"

"මොන මාසෙද?"

"මම month of strength. එතකොට ඔයා?"

"දම් පාට මාසයේ!"

"නුරාධ මට වඩා මාස හයකින් ඉස්සර වෙලා නේද?"

"ඔව් ඒකනෙ!"

"මම මැත්ස් කලේ එතකොට ඔයා?"

"දන්නෙ නෑ ශෙනාල්, ඒ අවුරුදු දෙක හැංගිලා ගිහින් මට හොයන්න බැරි තැනක."

එහෙම කියපු මම එයා දිහා හැරිලා බැලුවා. ඒ ඇස් තවත් දුකෙන් පිරෙන්න ගත්තා මම දැක්කා. මට තේරුනා එයාගේ ඇස් ඇතුලේ මට කියන්න කතාවක් හිර වෙලා තියෙන බව. ඒත් මම වැරදි වෙන්නත් පුලුවන්. මොකද මම කවදාවත් කෙනෙක්ගෙ ඇස් කියවලා නෑ. ඒනිසා මම වැරදි ඇති. ඒත් මොකක්දෝ මන්ද හුරු පුරුදු බැල්මක් ඒ ඇස් වල තිබුණා.

"නුරාධ, අමතක දේවල් අතාරින්න, අලුත් මතක එකතු කරගන්න...."

"හ්ම්"

"අපෙන් සමහර දේවල් ඈත් වෙනවා. ඇත්තටම දෛවය ඒ දේවල් අපෙන් ඈත් කරවනවා. දෛවය හැමවෙලේම නරක නෑ. අපේ සතුට වෙනුවෙන් එයා අපෙන් දේවල් ඈත් කරවනවා. නුරාධගෙ ගෙවුණු අවුරුදු දෙකත් එහෙම වෙන්නැති."

"මමත් හිතනවා... රිසාල්ට්ස් ආවේ නැද්ද ශෙනාල් තාම?"

"මැයි වල එනවා කියලා කියනවා, අනේ මන්දා"

"හ්ම්"

මැද කනේ කුඩා අස්ථිකා එයාගේ ගැඹුරු හඬින් කම්පනය වෙන කොට ඇතුළු කනේ කර්ණ ශංඛය හීනියට කෙඳිරි ගෑවා ඒ හඬ ආගන්තුක නොවන බව පවසමින්.

කින්ග්ස්බරි හොටෙල් එකට හැරෙන තැන ඉස්සරහ තියෙන ලොකු වතුර මලේ බැම්ම උඩ ශෙනාල් වාඩි උනා. එයා ළඟින් එයාට එහා පැත්තෙන් මට වාඩි වෙන්න කියලා එයා අතින් පෙන්නුවා.