CHAPTER 46

4 0 0
                                    

I was in Kuya's condo. Nakaupo ako sa upuang kaharap ng study table kung nasaan ang laptop ko. I am making an application form to RNV. I told Vin about my plan on applying for a job and he recommended this for me. Hindi naman ako sobrang sigurado kung matatanggap dahil sobrang laki ng kompanyang ito but I'll just try my luck. If not, then I guess it's not for me.

It was two days later after we came back from Davao. I haven't seen Vin since then but he was updating me through calls and messages. May inaasikaso raw siyang requirements. He's already in his second year in studying law. A few more years and I'll be having my attorney. Napangisi ako habang pinaglalaruan ang mga labi gamit ang kaliwang kamay.

Napalingon ako sa cellphone ko na katabi lang ng laptop nang tumunog 'yon. It was Vin.

"Hi." Pambungad niya. I heard muffled voices on the background as if he was in a crowd.

"Hey, saan ka? Nakauwi kana?" Tanong ko kasi sabi niya kanina ay sandali lang siyang pupunta sa school nila.

"Magpapapaalam sana ako." I heard someone called his name from the background. Sandali niyang inilayo ang cellphone pero narinig ko pa rin ang pagsabi niya ng, "wait."

"Aya? Sorry." Humina ang mga boses tanda na lumayo siya.

"What is it?"

"Nagkayayaan silang uminom. I passed the exam and sasama sana ako."

"Okay." Mabilis kong sagot. "You really don't have to let me know." I chuckled. Natahimik siya sa kabilang linya. "Anyways, congrats Vin. I'm proud of you. Let's celebrate tomorrow."

"Thanks love." Tumaas ang kilay ko sa tinawag niya pero hindi na 'yon pinuna pa. "I have plans for tomorrow night with you."

"Hmm, okay. Enjoy."

"Wala kaming babaeng kasama." Dagdag niya na parang wala talaga akong tiwala. I laughed. Ako na mismo ang nagpaalam sa kanya dahil narinig ko na naman ang tumawag sa kanya.

"Take care." I said and ended the call.

I returned the phone on the table and went back to my business. Tinapos ko na 'yon at pagkatapos ay sinend sa email ng RNV. I sighed before closing the laptop. Nagdesisyon akong bumaba para mananghalian. Kuya isn't still around. Napapansin ko naman siyang umuuwi sa gabi pero wala na siya paggising ko. We never got the chance to talk and I think he want that.

Dahil hindi naman ako marunong magluto ay cup noodles lang ang kinuha ko at nilagyan yon ng mainit na tubig. While waiting, I sat on the high chair and think about Sienne. Hindi ko gustong isipin na may kinalaman ang Tito niya sa pagkamatay niya pero yon ang nararamdaman ko. But, is Sienne really capable of killing herself? Kung oo man, what could be the bigger reason?

Narinig ko ang paglapag ng kung ano sa sala. Tumayo ako at lumapit doon. Kuya is on the couch, almost lifeless but he's just definitely drunk. May kung ano siyang binubulong na hindi ko maintindihan. Lumapit ako sa kanya.

"Kuya."

"Hm?" He looked up to me. Tumihaya siya mula sa pagkakasubsob. "Hey, how's Davao?"

I sighed heavily. "You can't stay like this."

"Just let me, please. I don't want to hear any more words from you." He closed his eyes as if letting me know that he's done. He looked in total mess. His black t-shirt is crumpled, and his one shoe is still on his foot. Tinanggal ko 'yon bago siya niyugyog.

"Kuya!"

"What?"

"For God's sake, don't be like this."

"I am still grieving."

"No, you're not. You're ruining yourself. If... if mom will know about this-"

"shut up." He said dangerously. Ginulo niya ang buhok at muling iminulat ang mata.

Until Forgotten (Jsavch Legacy #1)Where stories live. Discover now