«Υπάρχει λόγος;»

«Το απρόβλεπτο.»

Ζ-περάστε.
Α-ενοχλώ;

Ο μικρός έγνεψε αρνητικά ενώ προσπαθούσε με ήρεμες κινήσεις να τον προσεγγίσει έχοντας παράλληλα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της.

Α-να καθίσω;

Του έδειξε την καρέκλα κοντά του και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

Ζ-να σας αφήσω να μιλήσετε με την..-

Δεν ήξερε πως να την προσφωνήσει μέχρι που την διέκοψε η ίδια με ένα μικρό μειδίαμα να σχηματίζεται σιγά σιγά στο πρόσωπο της.

Α-Άννα..είμαι η Άννα..
Ζ-με την Άννα..λοιπόν..θέλεις;

Δεν είχε καμία αντίδραση. Έτσι νόμιζαν.
Ζωγράφισε στο tablet του την λέξη «ναι».
Αυτό λοιπόν έγινε. Έπρεπε το παιδί να μιλήσει,
όχι απαραίτητα για να εξωτερικεύσει τα όσα είδε αλλά για την ανάγκη να επικοινωνήσει για τις βασικές του ανάγκες.

Α-ξέρεις Έκτορα..έχω και εγώ ένα κοριτσάκι..κοντά στην ηλικία σου..πιστεύω πως θα κάνατε καλή παρέα..και εκείνης της αρέσει να ζωγραφίζει..και μάλιστα πολύ..

Δεν της έδινε και πολύ σημασία.
Όμως προσπαθούσε, για να τον βοηθήσει να ανοιχτεί.

Α-Δεν ξέρω τι έχεις περάσει..και καταλαβαίνω ότι δεν θέλεις να μου πεις..αλλά εγώ δεν ήρθα εδώ για να με φοβάσαι..δεν μπορείς να με εμπιστευτείς..συμφωνώ..ούτε εγώ στη θέση σου θα μιλούσα σε μία άγνωστη..για αυτό θέλω να μου δείξεις πράγματα που σου αρέσουν..δεν ξέρω τίποτα για σένα..για τα αγαπημένα σου παιχνίδια..ίσως..

Υπήρξε αρκετή ώρα σιωπής ανάμεσα τους.
Δεν τον ενόχλησε στιγμή.
Του έδωσε τον χρόνο που χρειαζόταν.

Ε-τι ζωγραφίζει;
Α-ποιος;
Ε-είπες πως της αρέσει να ζωγραφίζει..τι;

Αναπτερώθηκε το ηθικό της και απάντησε στην ερώτηση του. Τα κατάφερε.

Α-διάφορα..εσύ;..ζωγραφίζεις κάτι συγκεκριμένο;
Ε-όχι..
Α-τι ζωγραφίζεις τώρα;
Ε-τίποτα..
Α-εντάξει..ό,τι πεις..

Της έδωσε για λίγο σημασία και μετά κλείστηκε ξανά στον εαυτό του, σαν να μην βρισκόταν και εκείνη στον χώρο μαζί του.

Α-εγώ λέω να φύγω..να σε αφήσω να παίξεις με την ησυχία σου..χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Έκτορα..

Σηκώθηκε πήρε τα πράγματα της και πριν προλάβει να βγει από το δωμάτιο, τα ματάκια του έπεσαν πάνω της.