Gözlerimin içine aşkla bakıyor fakat o güzel dudakları başkasının adını sayıklıyor. Bana bir tek o kızdan bahsederken öyle bakıyor günlük, canım acıyor.
Görmüyor beni.
Çırpınıyorum. İtiraf edemediğim aşkımı resimlerimde görsün, gözlerimden okusun diye çırpınıyorum. Görmüyor. Beni de aşkımı da görmüyor gözleri, bir tek o kız için aralıyor uzun kirpikleriyle taçlandırılmış göz kapaklarını ve bir tek ona bahşediyor güzel gülümsemesini.
Her gün, ısrarla ve tüm reddedişlerime rağmen günlüğümü okumak istiyor. Sonunda pes edip en azından o gün çizdiğim resmi görmeyi rica ediyor, kabul ediyorum. Her tablomda ondan detaylar gizli, bakmıyor mu yoksa bana dair her şeye kör mü olmuş, bilemiyorum.
Yoruluyorum, günlük. Çok yoruluyorum.
Kader aşk kırmızısından bir labirent yaratmış bana. Bir ucunda ölüm var, yok oluşum- yani Felix'ten vazgeçişim bekliyor beni. Diğer ucu ise ona, biricik aşkıma çıkıyor. O ise istemiyor beni, yok olmak pahasına gidemiyorum ona. Kalıyorum. Labirent'in ortasındayım, günlük. İki çıkıştan da çok uzaklaşmışım, bulamıyorum yolu. Yok olmayı göze alsam bile kaybolmuşum, artık aşkımı kalbime gömmek de imkansız olmuş bana.
Biliyorum.
Öyle bir aşk ki bu, unutması mümkün olmayan, ölümüm de olsa bırakmayacak kalbimi bir başına. Fazla kutsal bir sevgi, ağır geliyor ruhuma. Kaldıramıyorum. Bu aşkın ağırlığı kalbime çökmüş, acısı kelebeklerimi öldürmüş ve ben çoktan biriciğimin yıldızdan çillerine gömülmüşüm.
Üzülüyorum, günlük. Çok, çok üzülüyorum.
Kalbime sihirli bir değnekle kondurulmuş aşkımın karşılıksız olmasına, Felix'in sevgisini hak edemeyişime çok ağlıyorum.
Biliyor musun günlük? Ben gözyaşlarımı hep tablolarıma gizliyorum.
Hwang Hyunjin
...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
