He Fed Me Oranges (Querencia Series 2)

03

Isla

"Ate bat ngayon ka lang?"

Tanging ilaw sa kusina ang nagbibigay ng liwanag sa loob ng bahay nang pumasok ako. Gising pa pala ang kambal, akala ko namam ay tulog na.

Pagod akong ngumiti. "OT para dagdag sweldo. Kayo, bat dipa kayo natutulog? May pasok kayo bukas"

Umiinom ng tubig so Danica kaya't si Monica na ang sumagot. "Assignments ate. Kumain ka napo"

Ngumiti ako dito at tumango. Pumasok muna ako sa kwarto ko at nagbihis bago pumanhik sa kusina at tinignan ang pagkain. Pritong talong at bangus ang ulam.

Dahil nga ay nakakain naman na ako kanina, hindi nako kumain ulit. Lumapit ako sa sala kung nasaan ang kambal at pinanood silang gumawa ng alituntunin nila.

Napakunot ang noo ko nang makita ang damit na suot ni Danica. I never saw her, even onced, wearing those clothes.

"kaninong damit yan Dan?" tanong ko.

Hindi ito tumigil sa pagsusulat. "Ah...bigay po ng kaibigan ko"

Tumango nalamang ako. Nung makitang nagsisimula nang magligpit si Monica ay pumanhik ulit ako sa kusina at nagtimpla ng dalawang baso ng gatas.

Bago sila matulog ay pinainom ko muna sa kanila ang tinimpla ko. I was left alone in the sala when two went fo their room. I sat down at the long sofa and leaned my head backward.

Bumuntong hininga ako. "Papa...pagod po ako"

I closed my eyes and released a heavy sigh.

I was six, when my mother left and the twins are still 2 years old. I didn't cry that time, maybe because I didn't know what was coming after that. We were left with papa.

Hindi naman pwedeng si papa ang gagawa ng lahat, so I became the replacement of mama. I did everything, an older sister should do, because it was my responsibility...maybe?

Four years after mama left, nagkasakit si papa ng tuberculosis. He didn't made it and left us too. I was ten, with no one but myself, mourning with my father's death while trying not to shed tears in front of the twins.

"ate?"

Agad akong nagmulat ng mata. "Oh bat di kapa natutulog? Magaala una na"

Ngumiti ito at tumabi sakin ng upo. "Yung suot ni na damit ni Danica, hindi yung bigay ng kaibigan niya"

Tumaas ng bahagya ang kilay ko. "May nanliligaw sa kanya?"

Tumawa ito at umiling. "Si mama. Nakipagkita kami sa kanya last week"

Agad kumunot ang noo ko at umayos ng upo. "Hindi man lang kayo nagpaalam sakin?"

"Sorry..."

Bumuntong hininga ako. "matulog kana. Malaki na kayo at kaya niyo nang magdesisyon dalawa. Pero sana, isipin niyo rin kung gano tayo naghirap dahil sa kanya"

Umagang-umaga nakabusangot na agad yung mukha ko. First subject kase namin yung Phsycial Education kapag Tuesday. Good thing, this is once a week subject.