Ik kan niet meer // ft. Bankzitters

hoofdstuk 13

Pov Matthy:

Morgen is het dan zover, we gaan verstoppertje doen in het Tikibad. Of ik er zin in heb? Zeker niet. Wil ik de hele dag thuis blijven en in mijn bed blijven liggen? 100%. Maar ik zal wel moeten. ''Jongens we gaan eten!'' Raoul zijn stem galmt door het huis heen. Ik was in de badkamer boven gaan zitten omdat iedereen beneden was en ik had geen zin dat iemand naar mijn kamer toe ging om met me te praten. Bovendien kon je de badkamerdeur op slot doen. 

Ik sta op van de ijskoude tegels en meteen komen zwarte vlekken in mijn zicht. Toch probeer ik het te negeren. Zonder dat ik nog een idee heb van waar ik heen ga, open ik de deur en loop verder naar de trap. Ik houd me goed vast aan de reling want anders lig ik zo meteen binnen 2 tellen onder aan de trap. Stap voor stap ga ik een stukje naar beneden. Ondanks dat ik zo voorzichtig was, stap ik net naast een traptrede en donder naar beneden. Ik vang de klappen niet goed op want ik voel een pijnlijke steek door mijn knie heen gaan. Meteen hoor ik de andere jongens naar mij toe komen rennen. 

Ik hoor iemand naast me neer knielen, de bezorgde stem maakt het duidelijk dat het Robbie moet zijn. "Hey maatje ben je oké?'' Niet huilen Matthy. Huilen is een teken van zwakte. Houdt je sterk. ''Ja het gaat wel, ik verstapte me gewoon denk ik ofzo.'' Ondertussen beginnen de zwarte vlekken een beetje weg te vagen en zie ik iedereen om mij heen staan in een kringetje.'' Meteen sta ik op zodat het lijkt alsof het goed gaat. Gelijk schiet de pijn weer door mijn been heen. ''Het gaat niet hè Matt?'' Ik kijk opzij en Robbie kijkt me vragend aan. ''Het gaat prima, gewoon de schrik.'' Maar mijn gezicht zegt iets heel anders. ''Matthy zeg nou gewoon als er iets mis is, we kunnen je helpen.'' ''Rob laat het. Het gaat goed.'' ''Maar-'' ''Nee Rob. Bemoei je nou eens een keer er niet mee. Ik heb toch gezegd dat het goed gaat.'' Bijt ik hem toe. Ik wil niet geholpen worden, ik kan het zelf. Ze hoeven niet met mijn problemen opgescheept te zitten. ''Matt zonder je nou is niet zo af van mensen en laat ons je helpen en tegen je praten.'' De hele tijd word ik onder druk gezet. Mensen die me commanderen om dingen te gaan doen. De dingen die van me verwacht worden zijn te veel. Deze woorden die Robbie dan ook uitspreekt is de druppel die de emmer laat overlopen. ''HOU NOU IS EEN KEER JE BEK ROB, IK HEB TOCH GEZEGD DAT HET GOED GAAT? GA DAN OOK NIET DOOR DRAMMEN EN LAAT ME IS EEN KEERTJE MET RUST.'' Hij deinst achteruit van schrik. ''i-ik..'' Hij weet de woorden niet te vinden. ''Ik ben op mijn kamer, jullie zoeken het maar uit.'' 

Ik loop woest weg naar mijn kamer en smijt de deur in een keer dicht. Gefrustreerd laat ik mezelf met mijn rug tegen de deur aanleunen en zak door mijn knieën. Alle emoties van de afgelopen maanden komen eruit. Het word teveel allemaal. Het liegen, het eten, het doen alsof, de constante druk die op je word gelegd, de stemmen in je hoofd die non-stop naar je blijven schreeuwen. Ik moet ze laten stoppen. En er is dan ook maar één optie om dat te doen. Binnen no time ligt dan ook weer de aansteker in mijn hand. Ik doe mijn broek naar beneden zodat mijn liezen zichtbaar worden. Kleine brandplekjes zijn te zien. Ik laat mijn vingers er even over heen glijden. Nog altijd zit ik tegen mijn kamerdeur aan. 

Ik haal het kleine knopje over van de aansteker een kijk aandachtig naar het vlammetje. Bijzonder toch, hoe zo'n klein vonkje zo heet kan worden. Langzaam breng ik hem naar mijn lies en knijp mijn ogen dicht wanneer het vlammetje mijn lichaam aanraakt. Alle gedachtes in mijn hoofd stoppen, precies hoe ik het wilde. Mijn focus ligt nu alleen nog maar even op de pijn.

Pov robbie:

Verbijsterd blijf ik staan. Waarom viel Matthy nou zo uit? Ik probeerde alleen maar te helpen. ''Laat hem maar even Rob, hij draait wel weer bij.'' Ik kijk op naar Raoul die me met een glimlach aankijkt. Ik knik alleen maar. Ik schuif mijn stoel wat meer aan wanneer ik aan de eettafel ga zitten. Raoul zet ondertussen het eten voor iedereen op tafel. Ik besteed er geen aandacht aan. Ik blijf alleen maar denken waarom Matt nou zo deed. Heb ik iets verkeerds gedaan? Gaat het weer slecht met hem? Nee dat kan niet, hij ziet er weer goed uit en doet weer mee met de video's. En we hadden afgesproken dat als er iets was, hij dan naar mij toe zou komen. Toch zit het me ergens niet helemaal lekker dat ik niet weet wat hij deed.

Pov matthy:

Inmiddels is het alweer avond. Ik ben de rest van de dag niet meer mijn kamer af geweest en zit nu dan ook maar een beetje door insta heen te scrollen. Ik klik op ons bankzitters account en bekijk de vroegere foto's van ons terug. Waar is de oude vrolijke Matthy gebleven? Degene die iedereen aan het lachen maakte en voor alles en iedereen klaarstond? Nu scheep ik iedereen alleen maar op met mijn problemen. Ik ben een mislukkeling. Niks lukt mij en iedereen vindt me alleen maar vervelend. En wat bezielt mij ook wel niet om homo te zijn? Mensen gaan me alleen maar raarder en raarder vinden. Misschien verdien ik het ook allemaal wel. Misschien verdien is alle pijn. Misschien verdien ik al het verdriet. Misschien verdiende ik alle klappen van mijn vader wel. Misschien hebben de pesters wel gelijk en ben ik dik en lelijk en alleen maar een iemand waar mensen naar toe kunnen als ze even niemand hebben. 'De back-up friend'.  Is het wel dan allemaal nog waard om hier te zijn?

Oke ja kut deeltje ik weet het. Maar t gaat zelf ff allemaal niet zo lekker. Ik moet alleen maar leren voor school want ik sta letterlijk bijna overal een 4 voor. Niet dat ik de enige ben want onze hele klas staat op 'blijven zitten'. Maar ja. Mijn hond heeft wss een hersentumor dus dan zouden we die in moeten laten slapen. Morgen ochtend gaan we naar de dierenarts toe en dan kijken wat hij heeft. Gelukkig nieuwjaar trouwenss!!