Ik kan niet meer // ft. Bankzitters

Eindelijk rust

Pov matthy:

Heb ik nou over Robbie gedroomd? En waarom ook specifiek over dat onderwerp? Ik begin vanuit het niets te huilen, nou ja, vanuit het niets? Ik denk dat ik verliefd ben op Robbie van de Graaf.

Pov robbie:

Ik word wakker van zacht gesnik uit het huis. Ik word toch nog wel nieuwsgierig van wie het komt, al heb ik wel een sterk vermoeden wie het is. En inderdaad. Als ik bij de kamer van Matthy aankom, klop ik op zijn deur en zonder op een antwoord te wachten, loop ik naar binnen. Ik schrik als ik de jongen zie staan. Rode ogen van het huilen, een geschrokken gezicht en een mesje in zijn hand. "Matt.. we hadden toch afgesproken dat als er wat is, je naar mij toe zou komen?" Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Zo blijven we nog een tijdje zitten. Aaiend over zijn rug en zacht gesnik van Matthy. Dan trekt hij terug. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen maar ik ben hem voor. "Matt sorry maar ik ga toch echt je mesje innemen, of je het nou leuk vind of niet. Dit doe ik om je eigen bestwil." Hij blijft even stil maar knikt dan. "Meld jezelf maar weer ziek voor school, want ik zie dat het echt niet goed met je gaat."

Pov Matthy:

Ik ben alleen thuis en iedereen is naar school. Behalve Milo, hij had vandaag vrij en is naar zijn ma toe.

Ik begin na te denken waarom ik hier nog ben. Ik bedoel wat heeft het voor nut? We worden geboren, worden gedwongen om naar school te gaan, moeten daarna werken en gaan dood. Slaat toch nergens op? Ik ben er klaar mee, klaar met zo leven. Iedereen maar steeds weer teleurstellen en niet meer kunnen lachen. Ik weet het zeker. Ik ben klaar om mijn vleugels te spreiden en wel nu meteen. Al jaren weet ik hoe ik het wil doen. Bij het spoor. Het spoor waar ik al 6 keer voor heb gestaan maar niet durfde. Ik was bang. Waarvoor? Geen idee. Maar ik glimlach bij de gedachte dat iedereen straks zonder mij kan leven. Eindelijk.

Snel trek ik mijn schoenen aan en loop naar de dichtstbijzijnde slagbomen. Ondertussen neem ik de omgeving nog even in mij op. Er is bijna niemand op straat, de rust doet me glimlachen. De glimlach die deze wereld voor de laatste keer zal zien. Ik kijk een beetje om me heen. De brug waar ik altijd overheen reed om naar school te gaan, mijn favoriete snoepwinkeltje van toen ik klein was, het kleine strandje bij de rivier waar ik vaak zat om aan mijn rust te komen. Ik mis de tijden van vroeger, toen er nog geen problemen waren, dat je niet de hele tijd in de stress zat door school, dat je gewoon met een meisje kon buitenspelen zonder 'stelletje' genoemd te worden. Nu is het geen klote meer aan.

Als ik ben aangekomen bij het spoor, is het wachten, wachten op de trein. Ineens komt er een man naar me toe, rond de 50 jaar schat ik. "zeg jongeman, wat doe jij zo dicht daar bij het spoor?" Shit wat moet ik zeggen? "oh ik wacht op een vriend, we hadden hier afgesproken." Is de eerste smoes die in me opkomt. "oh oké dan, doe voorzichtig!" En met die woorden loopt hij weer weg. Natuurlijk ga ik niet voorzichtig doen, wat denkt hij zelf?

In de verte hoor ik de trein aankomen. Ik ga klaar staan om te springen en sta verschuilt achter een bosje zodat de chauffeur niet optijd kan afremmen. In mijn hoofd begin ik met aftellen. 5... Wat zal iedereen blij zijn. 4... Ik verdien dit. 3... Eindelijk rust. 2... Kom op ga is sneller. 1... Vaarwel.

Ik hoor nog een bekende jongensstem schreeuwen maar ik kan niet gelijk plaatsen van wie. Alles wordt zwart en ik wordt licht in mijn hoofd. Is dit het? Is het eindelijk voorbij?

Hey heyy, ik vroeg me af of jullie dit boek wel leuk vinden. Zouden jullie als dat nodig is misschien tips achterlaten in de comments zodat ik mijn verhaal beter kan schrijven?

Liefss xx