දහයක් ගහලා වගෙ ඇග රිදෙනවා..ඔලුවත් පුපුරන්න වගෙ...යාන්තමට හිමිට ඇස් ඇර ගත්තාම දැක්කෙ මං ගාව වාඩි වෙලා ඇදට ඔලුවත් තියන් ඉන්න අත්තම්මාව..මං කොහොම කියට ගෙදර අවාද කියලා දන්නෙ නෑ..පව් අත්තම්මා ගොඩක් බය වෙන්න ඇති...
" අත්තම්මේ...අත්තම්මේ..."
" ම්ම්..ම්..අනෙ මගේ කොල්ලා නැගිට්ටද දරුවෝ..කොහොමද ඇග රිදෙනවද...ඔලුව...කො උන නම් බැහැලා...බ.."
" අත්තම්මේ මං හොදින් කලබල වෙන්න එපා..."
මගෙ අහිංසක කෙල්ල වැරැද්ද එයට දාගෙන එලි වෙනකල් හුල්ල හුල්ල ඉන්න ඇති...
"අනෙ මගෙ කොල්ලා..අනෙ මට සමාවෙයන් දරුවෝ..උබ ගොඩක් බය වෙන්න ඇති නෙද..මගෙ කොල්ලා අඩන්නත් ඇති...මගේ රත්තරං අත්තම්මා ට සමාවෙයන් පුතේ...උබ කොල් අරන් අත්තම්මා දැක්කෙ නැ සත්තයි රත්තරං...අයෙ කොල් කරත් උබෙ ෆොන් ඔෆ් වෙලා මම පණ ගැහි ගැහි උන්නෙ උබට මොකක් වෙලාද කියලා නොදැන..මට සමාවෙයන් දරුවෝ මං නිසා උබ දුක් වින්දේ ..."
" අනේ සුදු නොනා...ඇයි මේ ඔයා වැරදි නෑ වැස්ස නිසා බස් තිබ්බෙ නැ වැස්සට බස් නැ කියලා හොයන්නෙ නැතුව හිටිය එක මගෙ වැරැද්ද...රෑ අශෙන් එක්ක කතා කරලා ෆොන් එකෙ බැටරි බැහැලා තිබ්බෙ චර්ච් කරගෙන නොගිය එක මගෙ වැරැද්ද...ඉතින් ඇයි මගෙ වැරදි ඔයා පිට දාගෙන දුක් වෙන්නෙ...තනියෙන් මම යනවට ඔයා බය උනෙ ඇයි කියලා මට තෙරුම් ගියා..මං හිතුවෙ මං මැරෙයි කියලා..දන්නවද එ වෙලෙත් මට මැවිලා පෙනුනේ මෙ සුදු නෝනා ගෙ සුදු මූහුන..."
මං ආස නැ ඒ ඇස් වල කදුලු දකින්න...මෙ වයසක මිනිස්සු දෙන්නට ඉන්නෙ මං විතරයි මට කියලා ඉන්නෙත් එයලා විතරයි...අත්තම්මාව බදාගෙන ඔලුව අත ගද්දි මගෙ පපුවට හෙත්තු වෙලා ඉකි ගහා ගහා ඇඩුවා....ටිකකින් කදුලුත් පිහිදගෙන මාත් එක්ක හරි ලස්සනට හිනා වුනා...අත්තම්මා ගේ හිනාව හරියට උදෙට පිපුණු නේලුමක් වගේ ලස්සනයි...
" මං කොහොම කියටද අවේ අත්තම්මේ.."
" පුතා හම්බවෙලා තියෙන්නෙ පොඩි හාමු ට.. පුතාව අදුරගෙන පොඩි හාමු එක්කන් අවේ...උබ හාමු ගෙ අත් වල සිහිය නැතුව දැක්කාම මගේ පපුව හොස් ගලා ගියා රත්තරං.."
