Destiny

Chapter 25

Πως θα της το πω;

Τι θα της πω, αφού ούτε κι εγώ ξέρω τι συμβαίνει όντως

"Αναστασία" λέω ήρεμα και προσπαθώ να την ξυπνήσω χωρίς να τρομάξει

"Τι έγινε;"

"Θέλω να ετοιμαστείς γιατί πρέπει να φύγουμε"

"Τι; Βάλια όχι, σε παρακαλώ μην με μπλέκεις πάλι με όλο αυτό, δεν θέλω να κινδυνεύσεις"

"Όχι μωρό μου, θα φύγουμε με τον Κριστόφ. Πρέπει να πάμε στον μπαμπά"

"Γιατί; Τι έγινε;"

"Είναι λίγο άρρωστος και πρέπει να πάμε"

"Τι έπαθε;" ρωτάει με παράπονο

"Δεν ξέρω λεπτομέρειες. Ετοιμάσου, θα πάμε Ελλάδα"

Σηκώνεται χωρίς να μιλάει και ντύνεται στα γρήγορα, δεν παίρνω πράγματα μαζί μου, αισθάνομαι ότι δεν θα προλάβουμε

Μπαίνει στο μπάνιο της και κάθομαι στο κρεβάτι κοιτάζοντας την κλειστή πόρτα

Μόλις βγαίνει αποφεύγω να την κοιτάξω κι απλά κατεβαίνω μαζί της στην είσοδο για να βρουμε τον Κριστόφ

"Εσυ ξέρεις τι συμβαίνει;" τον ρωτάει αμέσως και του κάνω νόημα να μην της πει

Δεν θέλω να την αναστατώσω χωρίς λόγο

"Όχι μικρή. Θα πάμε τώρα και θα μάθουμε" της απαντάει "Πήγαινε στο αμάξι, περιμένει ο Λεβ" συμπληρώνει

Μόλις η μικρή φεύγει τον πλησιάζω

"Σε ευχαριστώ" λέω ανακουφισμένη

"Βαλέρια ο πατέρας σου δεν είναι καλά. Πρέπει να της μιλήσεις για να είναι προετοιμασμένη"

"Προετοιμασμένη για ποιο πράγμα;" ρωτάω και δεν απαντάει "Θα πεθάνει;" επιμένω και δεν συγκρατώ πλέον τον εαυτό μου

"Ηρέμησε, δεν πρέπει να σε δει έτσι" λέει και με πλησιάζει

Τα δάχτυλα του σκουπίζουν τα μάτια μου

"Δεν θέλω να πάθει κάτι"

"Κοιτά με" λέει έντονα και με κρατάει από τα μάγουλα "Σύνελθε και σοβαρέψου για την Αναστασία" μου μιλάει αυστηρά και τον κοιτάζω στα μάτια

Παίρνω λίγο χρόνο χωρίς να μιλήσω, κοιτάζω μόνο τα μάτια του, αυτό το βαθύ μπλε

Με κοιτάζει αυστηρά, θέλει να ηρεμήσω, ξέρω ότι πρέπει

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αποστρέφω το βλέμμα μου

"Είμαι εντάξει. Πάμε δεν θέλω να καθυστερήσουμε άλλο"