KALP RAFI (Aile Hikayesidir.)

2.BÖLÜM

Keyifli okumalar...

"Efnan, canım kızım."

İliklerime kadar hissettiğim tiksinme duygusunu yok saymadan arkamı döndüm, bir insan babasından nefret eder miydi? Tiksinir ya da ölmesini diler miydi? Ben ondan iliklerime kadar tiksiniyordum, nefrette bir duyguydu ve benim içimde ona karşı en ufak bir duygu geçişi daha hissetmek istemiyordum.

"İsmet bey."

Tam dibimde babamın ismini söyleyen Asrın'la derince nefes aldım, beni o adamla muhattap etmediği için sıkıca sarılmak istiyordum.

"Asrın oğlum, görüşmeyeli nasılsın?"

Bizim evimizde asla evlat ayrımı yapılmazdı, benim dışımda bir ablam ve bir abim vardı. Babam ablamın tek saçının teline kıyamazken, benim ruhumun her yanına derin yaralar açmıştı. Bunun sebebini biliyordum, bilsemde hiç bir zaman ağzımı açıp söyleyememiştim, yasaktı! Gerçekler hakkında konuşmam kesinlikle yasaktı.

"İyiyim İsmet siz nasılsınız?"

"İyiyim oğlum, bakıyorum da benim ufaklıkla iyi anlaşmışsınız."

Asrın sadece kafasını sallamakla yetindi, babamdan ben ne kadar tiksinti duyuyorsamda, Selim amca ve iki oğlu benden daha tiksiniyorlardır.

"Artık evlenme çağın geldi de geçiyor Asrın, seninle şöyle hafta sonu oturup hayırlı bir iş için konuşalım."

Babam bu kadarda patavatsız bir insandı işte, bu dünyada bir tek onun sözü geçeceğini zannediyordu, derince nefes aldığımda Asrın'ın kafası bana döndü. Gözlerine baktığımda anlamadığım garip bir duygu vardı gözlerinde, kafamı tekrar eğdiğimde babamın gür kahkahası sokakta yankılandı. O kadar çok gülmüştü ki sallanan göbeğini tutmak zorunda kalmıştı.

"Seni tanıştırmak istediğim kişi Efnan değil Asrın, benim biriciğim Aleda. Seni çok beğendiği kulağıma çalındı, Aleda istiyorsa olur dedim bu iş."

Gözlerimi yumdum, ablam hep böyleydi işte. İstediğim her şeye göz koyar benim olmasına izin vermezdi. Buna duygularımda dahildi, hiç bir zaman kolay kolay bir erkeğe karşı güven hissetmezdim. Utku ve Asrın hariç, ablam başta Utku ile aramda bir şey olduğunu zannederek Utkuyla yakınlaşmaya başlamıştı. Tabi aramızda arkadaşlıktan öte bir şey olmadığını anladığında anında Utku ile görüşmeyi kesmişti.

"Teklifiniz için teşekkür ederim İsmet Bey, lakin kızınız zaten kardeşimle bir gönül ilişkisi kurmuş. Bir zamanlar kardeşimin gönlüne düşen kızı, ne yanıma yakışır ne de kalbime."

Asrın'ın verdiği cevapla sevinçle zıplamak istesem de babamın keskin gözleri durduruyordu beni, babam boğazını temizleyip tekrar konuştu.

"Haklısın oğlum ama bunlar aşılmayacak şeyler değil, sen yine de benim teklimi bir düşün."

Asrın'ın kasılan yüzü ile sinirlendiği anlaşılıyordu, bu babam için bir şey ifade etmezdi ama Asrın bir ara kardeşinin sevdiği kadına gözünün ucuyla bakmazdı.

"Neyse oğlum senide buraya kadar yormuş kusura bakma, kızıma bundan sonra ben eşlik edeceğim."

Asrın 'iyi geceler' dileyerek yanımızdan ayrıldığında babamın sırıtması suratından silinmiş, gözleri nefretle sulanmıştı. Kafasıyla apartmanın kapısını gösterdiğinde omuzlarım dik bir şekilde girdim içeri, kimseden korkum yoktu. Elimde duran telefonumun güç tuşuna basıp tariha baktım, o tarihlerden bir gün daha gelmiş kapıma çatmıştı. Mutluluktan bir haber dudaklarım donuk bir tebessüme yer verdi, derince nefes aldım. Kapıya geldiğimde kapı açılmış babamın benim başımda durması için tuttuğu kadın açmıştı, bana acımasızca gülerek yan tarafa kaydı. Ayakkabılarımı çıkartarak hole doğru adımladım, arkadan geldiğinin kanıtı hırslı nefesleri ve ayakkabılarının tok sesiydi.