DÜŞKÜN ( HalZey)

[10]

Yorumlarınızı bekliyorum. Keyifli okumalar... 🧡

°°°

Nezarethaneye gelince babamların önünde durdum. "Herkesten beklerdim de seninle Ali Kemal den beklemezdim. Ama siz kazanamadınız baba. Ben yaşıyorum ve siz yakalandınız. Ama merak etme sizden sonra en büyük hisseye sahip olan ben işlerin başında dururum. Kocam da zaten bana ait mülklerin yeni sahibi. " Birden ortaya çıkan uğultu ile güldüm. "Bunlar iyi günleriniz artık senin olmamı istediğin ve buna göre yetiştirdiğin Zeynep olacağım. Diyeceksin ki ben bu kızı iyi yetiştirdim. Yıllarca senden ilgi, şevkat, sevgi gördüğünü sanan Zeynep'e yazık.  Olduğun durum yaşadığın kişilik için de sana yazık baba ya da Rizvan Leto."

Kocamın bakışları üzerimdeydi. Sanki daha önce görmediği birine bakıyor gibiydi.  Oğuz komutanın yanına uğrayıp gerekli şeyleri yaptıktan sonra buradan çıktık. Bizimkiler önden gitmiş arabaları hazırlamıştı. Halil İbrahim ile bahçeye geldiğimiz de bütün gözlerin üstümde olduğunu gördüm. Vücudumu dik, yüzümü sabit tutmaya çalışarak hiçbirine bakmadan arabaya doğru ilerledim. "Abim" diye seslenen kişiye döndüm. "Savaşta mıyız?" Benden beklenmeyecek soğuklukla konuştum " Karasu olduğumdan beri savaşta değil miyiz abi? Ama bu savaş benim galibiyetimle sonuçlanacak." Kapımı açan kocam artık gitmemizi söyler gibiydi. Arabaya bindiğimde "Beni bile şaşırttın" dedi. Ona güldüm "Şaşırdın çünkü seninle hiç düşman olmadım. Umarım olmayız da kocam" Güldü. Güldüm. Yaşanacak her şeyden habersiz güldüm. Nerden bilebilirdim ki aramıza şehirlerin, ülkelerin, dünyaların gireceğini?

...

"Bebek" Ağlıyordum. Ağlıyordu. "O bebeği istiyordum Zeynep." Gözlerimden yaşlar akarken konuştum "Bebeği istiyordun öyle mi? Annesini ölümle başbaşa bıraktığın bebeğin üstünde nasıl bir hakkının olduğunu düşündün? Doğursaydım da ne sana ne de aile diye sahip çıktıklarına gösterecektim." Bana şevkatle bakıyordu. Ama ben onun kalbini söküp eline vermek istiyordum. "Yanlızken çok mu zorlandın?"

Gözlerimi açtım. Bu nasıl bir kabustu? Sanki gerçekti. Ellerim karnıma gitti aniden. Sanki orada bir can varmış gibi.  Yatağa baktığımda kocam yoktu. Aniden bulanmaya başlayan midem ile kendimi lavaboya attım. Ne biçim bir durumun içindeydim bilmiyorum. Ama istifra ederken ağlıyordum. Niye böyle olmuştu? Niye kendimi zavallı gibi hissetmiştim?

Banyonun zemininde ne kadar öylece oturup kaldım bilmiyorum. Gözlerimden hâlâ yaşlar akıyordu ama nedenini bilmiyordum. Sonra açılan kapı ile bana seslenilmesi bir oldu. "Zeynep ne oldi?" Gelen kişi Semaydı. Gözlerimi ona çevirince korkmuştu. Muhtemelen şu an berbat görünüyordum. Beni kaldırmaya çalışırken kocam odaya geldi. Beni kaldırdı ne olduğunu sordu. Cevap veremedim. Öylece oturdum bütün gece.

Sabahın ilk ışıklarıyla kendimi hastanede buldum. Psikolog da. Doktorum bana baktığında ilk sorduğu şey "Ne oldu?" oldu. Birden ağlamaya başladım. "Bilmiyorum." Yanıma gelip sakin bir sesle konuştu. "Hadi anlat bakalım. Sorunu bulalım." Elimdeki çantayı ve çalan telefonumu masanın üzerine koydum. Kocam arıyordu. "Dün bir kabus gördüm. Sonrasında ise kendimi çok kötü hissettim." Doktorum bir yandan not alırken sordu "Ne gördün?" Ellerim yine karnıma gitti. "Ben kendi bebeğimi öldürmüştüm ve kocamla sorunlarım vardı." Doktorum acıyla güldü. "Kendini hiçbir yere ait hissetmediğin anlar oldu mu?" Kafamı salladım "Çok. Sanki herkesin bir düzeni varmış da sonradan ben dahil olmuşum. Arada kalmışım gibi. Midem çok bulandı. Gerçekten çocuğumu öldürmüşüm gibiydi "

Kafasını sallayan doktorum "Üzüntünü kimseyle paylaşmayı denedin mi?" Başımı salladım "Önceden çok denedim. Sonraları vazgeçtim." Bana bakıp konuştu. "Tam olarak ne zaman vazgeçtin?" Gözlerimden yaşlar aktığında "Evlendiğim de. Zaten tarafımı seçmiştim. Üzülsem de hiçbir şey değişmeyecek." dedim. Notunu alan doktorum sordu "Evliliğinde çok mutlu olduğunu söylemiştin önceki seansta. Şimdi neden böyle hissediyor olabilirsin?" Gözlerim yüzüğümü bulduğunda konuştum " Mutluyum. Kendimi çok karmaşık hissediyorum ama evliliğim konusunda netim."