Bad Reputation || Calum Hood || UNFINISHED

E E N E N T W I N T I G

'Ongelooflijk Jessie! Ik heb nog zo gezegd dat je je moest gedragen.' Mary's stem vulde de verlaten hal. Haar ogen gleden vol ongeloof over Jessie's lichaam. Van top tot teen was ze bedekt in rode pastasaus met hier en daar klevende stukjes gehakt en spaghetti. 'Meneer en mevrouw Murray zullen wel woest zijn. Hoe heb je dit kunnen laten gebeuren?' Met twee vingers pakte Mary voorzichtig een stukje van de rok van Jessie's jurk alsof het zeer besmettelijk was en trok een vies gezicht. 'Ik weet het, maar ik deed echt m'n best hoor.' Zei Jessie verontwaardigt. Mary wendde eindelijk haar ogen van de jurk af en keek Jessie wantrouwend aan. De blik die ze gaf liet het meisje met de blauwe haren toegeven. 'Oke, oke, misschien had ik iets meer m'n best moeten doen.' Gaf ze met een zucht toe. Mary wendde een snelle blik op de voordeur. 'Kom, laten we je snel schoon poetsen voordat meneer en mevrouw Murray thuis komen.' Ze pakte Jessie's pols vast en trok haar haastig mee de trap op. Jessie verbaasde zich over de sterke greep van het dienstmeisje. Mary was een kleine slanke vrouw waarvan je die kracht niet zomaar van zou verwachten. Jessie liet zich mee sleuren naar de badkamer, waar Mary de deur achter hun op slot draaide en de rits van Jessie's jurk naar beneden trok. 'Hup hup hup, snel de douche in.' Jessie die Mary's haast totaal niet deelde, deed wat haar gezegd werd. Ze liet de jurk van haar lichaam glijden en stapte de douche cabine in. Al snel waren de glazen wanden beslagen door de waterdamp. Vaag kon Jessie Mary zien ijsberen door de badkamer. Mary die haar altijd zo trouw was leek erg nerveus. Alsof ze in de problemen zou komen met meneer en mevrouw Murray door Jessie nu te helpen. Als het erop aan zou komen zou Jessie ervoor zorgen dat Mary niets verweten werd. De saus vlekken die op Jessie's bleke huid geplakt zaten lieten gemakkelijk los, haar haar daarentegen werd moeilijker schoon. Ze waste drie keer haar haar met shampoo om de etensresten eruit te krijgen. De restjes spaghetti en gehakt bleven in het afvoerputje steken, maar Mary stond erop dat zij het er later wel uit zou halen.

Na zich afgedroogd te hebben sloeg Jessie een witte badjas om zich heen. Haar natte haren haalde ze uit de kraag en liet ze op haar rug vallen. Mary kwam aangelopen met een borstel in haar hand. Ze keek Jessie onzeker aan alsof ze niet zeker wist of ze wel haar haar zou mogen borstelen. Zonder het aan de buitenkant te laten merken schrok Jessie van haar onzekere blik. Ze realiseerde zich hoe erg ze Mary had afgesnauwd sinds ze bij de familie Murray kwam wonen. Het enigste dat Mary al die tijd voor haar probeerde te doen was goed bedoelt en zij had er iedere keer bot op gereageerd. Naar de buitenwereld zou ze wel verwend zijn overgekomen. Maar dat was het niet. Ze was niet gewend aan hulp, betrokkenheid, interesse en zorgzaamheid van anderen. Alles dat anderen deden wantrouwde ze... omdat ze dat gewend was. Jessie knipperde met haar ogen om haar gedachten stroom te doorbreken. Ze had totaal geen zin om diep na te denken en uiteindelijk in gedachten verzonken te raken. Mary keek haar nog steeds onzeker en afwachtend aan. Aarzelend gaf Jessie haar een toestemmend knikje en ging zitten op de stoel die voor de spiegel stond. Verrast ging Mary achter haar staan. Haar slanke vingers gingen, gevolgd door de borstel, voorzichtig door het lange, blauwe haar. Jessie had nog nooit iemand haar haar laten doen, behalve... Met een zucht dacht Jessie aan haar vader die toen ze nog klein was haar haar in een vlecht vlocht. Die herinnering leek bijna een droom te zijn geweest, zo ver weg voelde die tijd. Er klonk een dichtslaand geluid van beneden en Mary's handen lieten onmiddellijk Jessie's haar los. Meneer en mevrouw Murray waren thuis gekomen. Mary's ogen kruisten die van Jessie door de reflectie van de spiegel. 'Ik ga wel met ze praten, wacht hier.' Zei Mary zacht. Ze maakte aanstalten om de badkamerdeur van het slot te draaien, maar Jessie hield haar tegen. 'Mary, deze troep heb ik veroorzaakt. Daar hoef jij niet je voor te verantwoorden of verontschuldigen.' Langzaam stapte Mary weg bij de deur en liet Jessie er langs. Met bloten voeten stapte Jessie het tapijt van de gang op. Ze trok de knoop de badjas steviger om zich heen en liep toen rustig naar beneden. Hoe verder ze beneden kwam, hoe beter de ruziënde stemmen van haar pleegouders te verstaan werden. 'Dat weet ik, Derrick! Maar blijkbaar voelt ze zich nog niet thuis hier!'